Αναρωτιέμαι ρητορικά, δεν έχει οικογένεια ο Κουφοντίνας; Βεβαίως έχει. Δεν έχουν αντανακλαστικά ανθρώπων που όταν ο δικός τους, ο πολύτιμός τους, κινδυνεύει, του φωνάζουν «Σταμάτα! Είμαστε και εμείς εδώ που σε περιμένουμε μια ζωή». Δηλαδή έχει καταφέρει το υπερμέγεθες «Εγώ» του να επιβληθεί και σ’ αυτούς ακόμα, κάπως ως όμηροί του επίσης, στομώνοντας κάθε τους αντίδραση; Χωρίς να υπάρχει καν μια ιδεολογία, ρε αδελφέ. Να παρηγορηθούν ότι χάνεται για τα πιστεύω του. Για τα ιδανικά του. Κάπως ως ψευτο-Μαντελάκος, ως Τσε της συμφοράς. Αποκριάτικος. Τι σόι «πιστεύω» έχει ετούτος ο ψευτοεπαναστάτης τους;

Ποια μεγάλη κουβέντα του έμεινε; «Ο Αξαρλιάν ήταν παράπλευρη απώλεια»; Τι «ύψιστο» τον κατευθύνει; Το να είναι στην Αθήνα ως βολή και όχι στον Δομοκό που του πέφτει μακριά; Και οι λοιποί κρατούμενοι του Δομοκού; Τόσο απαξιωτικός; Τόσο χρηστικός; Βλέπουμε συχνά, σε ένα πλάνο αρχείου στην οθόνη μας, τον γιο του, ξανά και ξανά, από μια παλιά υποδοχή του πατέρα του, σε ένα διάλειμμα της κράτησής του. Μετά έπρεπε να περιφερθούν μαζί και στην Αθήνα, να του δείξει τα μέρη που εξάσκησε το επάγγελμά του.

Μελετάω το βλέμμα του γιου ενώ κοιτάζει πλαγίως τον πατέρα του, αντιγράφοντας το πρόσωπό του, την κάθε σύσπαση του προσώπου του, μέχρι το ελάχιστο του μειδιάματός του, τις κινήσεις του κατά γράμμα… Πατέρας του είναι. Μέσα του μπορεί και «Ο καλύτερος πατέρας του κόσμου». Αντιλαμβάνεσαι τι βάρος καλέστηκε να σηκώσει εξ απαλών ονύχων και πόσο λυσσαλέα έπρεπε να επέμβει στα μέσα του για να δεχτεί το αδιανόητο έντεκα φόνων, δηλαδή δολοφόνος; Ο πατέρας δολοφόνος; Οχι. Ηταν αναγκαιότητα οι φόνοι του πατέρα, ήταν ηρωισμός. Υπεραμυνόμενος μπορεί και να δηλώνει περήφανος ως γιος του Κουφοντίνα. Εξίσου και η σύζυγος, ως σύζυγος του Κουφοντίνα και ως πατέρας του παιδιού τους. Χρόνια η αφοσίωση των δυο στον μπροστάρη. Ωστόσο, όχι, όχι στα ταπεινά «Σκέψου και μας».

Πρέπει να παραμένουν σιωπηλοί, υπακούοντας τις οδηγίες του. Είναι χαμηλού επιπέδου τα ανθρώπινα των καθημερινών ανθρώπων. Ο Κουφοντίνας δεν είναι καθημερινός. Κοίτα, κοίτα ένας άνθρωπος με πόσους μπορεί συγχρόνως να παίζει από το κρεβάτι ενός νοσοκομείου. Και η μη ιδεολογία να εκλαμβάνεται από πλήθος νέων και γεροντο-νέων (τι τραγική κατηγορία) ως φιλοσοφία και να εμπνέει αγώνα με σύμβολο ένα άρρωστο, δολοφονικό τίποτα. Και μέρος του πολιτικού κόσμου να υπερενισχύει. Για τη «Δημοκρατία» του φόβου, ενός, «Αλλιώς θα καεί η Αθήνα». Ενα μπερδεμένο πράγμα. Απ’ όπου και να το πιάσεις… Εμείς χαμένοι για χαμένοι.

Και εκείνος πάντα να βρίσκει και να κάνει. Γεννημένος να εργαλειοποιεί. Εδώ τού παρασχέθηκε σέρβις, ένα μέρος της ποινής του να το εκτίσει ως ο μόνος ενήλικας κρατούμενος στο Κατάστημα Ανηλίκων Αυλώνα. Πού ήταν οι ευαίσθητοι να διαμαρτυρηθούν για τα δικαιώματα των ανηλίκων; Ακολούθως σε αγροτική φυλακή. Εχουν και οι φυλακές την αριστοκρατία τους. Και τώρα «Σπεύστε!» και πάλι, «Σπεύστε!» για πάρτη του. Τι ηδονή τού προσφέρουμε! Οργασμική. Στο μαγικό άκρο του οργασμού που ζεις και πεθαίνεις συγχρόνως.       

ΥΓ. Αφού συναποφάσισε μόνο με τον εαυτό του για τη ζωή ή τον θάνατο ανθρώπων, σκέφτηκε να μας καταστήσει συνυπεύθυνους για τη δική του ζωή ή τον θάνατο. Κάτι επαναστάτες… Σπεύστε!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News