Λατρεύω τα φωτάκια. Τα φωτάκια ζεσταίνουν το μέσα μου. Με παιδιάζουν παιδοχαρά! Κάπως σαν… Σαν Χριστούγεννα όλο τον χρόνο. Αρχικά έτσι αγάπησα το μαγαζί της. Για τα φωτάκια του. Σε μια πανέμορφη στοά στο κέντρο της Αθήνας, το πλέον επιτυχημένο wine bar με το όνομα «By the glass». Και μια ενδιαφέρουσα «τυπού», με μοντέρνα κοντοκουρεμένα άσπρα μαλλιά και κόκκινο σκελετό γυαλιών που μπαινόβγαινε σίφουνας, χαμογελαστή μεν αλλά και με μάτι περιστροφικό, για να ελέγχει τα πάντα. Η ιδιοκτήτρια Φωτεινή Παντζιά. Μετά ήρθε το fb. Και οι αναρτήσεις της για τον Αγγελο. Και οι φωτογραφίες του Αγγελου. Και μια σχέση… Μα τι σχέση! Και ο Αγγελος τρύπωσε στην καρδιά όλων. Αγαπησιάρικο πλάσμα! Σου εξαναγκάζει αγάπη!… Φωτάκια πλάσμα! Και ταράζαμε το σύμπαν στα like, για κάθε τι που κοινοποιούσε για εκείνον. Τον χαρήκαμε στην πρώτη μέρα του στο σχολείο, στο πάρτυ του, στην αγκαλιά με έναν φίλο του. Χωρίς να τον γνωρίζουμε! Η Φωτεινή και ο θετός της γιος… Ποιος θετός, μωρέ; Γιος της. Σπλάχνο της. Μέσα καταμέσα της. Μελέτα αναγνώστη, τι διαδρομή κλωστών άπλωσε, ο όποιος Θεός! Αθήνα – Αιθιοπία. Ανάμεσα σε 800.000 παιδιά… Μια Φωτεινή, ένας Αγγελος… Μια σχέση, μα τι σχέση!

Χθες αγαπημένοι μου, είχα μια διάθεση φωτάκια. Ετσι! Για χίλιους λόγους «έτσι». Πάντως, αχόρταγα θέλησα, να σκορπίσω αγάπη στο διαδίκτυο. Να πλημμυρίσει ο τόπος αγάπη. Και αυτόματα, αυθόρμητα, ευλογημένα, ήρθε στο μυαλό μου η Φωτεινή και το θείο πλάσμα.

Φωτεινή, αυτό το πλάσμα έχει τρυπώσει στην ψυχή μας. Θα ήθελες να μου μιλήσεις για τη σχέση σας;

Κι εκείνη χωρίς περιττολογίες… Αρα εξίσου αυτόματα, αυθόρμητα, ευλογημένα μ’ εμπιστεύτηκε. Και άφησε για λίγο τις υποχρεώσεις της στην άκρη! Τρία μαγαζιά πια, η αεικίνητη κυρία. «By the glass», «Cardinale», «Boccanegra». Αλλά… Αν είναι να μιλήσει για τον Αγγελο… Σας χαρίζω αναγνώστες, την κουβέντα μας ακατέργαστη. Σας χαρίζω ευλογία αγάπης.

«Στις διακρατικές υιοθεσίες δηλώνεις από πριν το φύλο και την ηλικία που προτιμάς. Αλλά εγώ σκέφτηκα, ότι αν είχα γεννήσει δεν θα ήξερα φύλο άρα δεν με αφορούσε καθόλου να δηλώσω κάτι επάνω σε αυτό. Και όσο για την ηλικία, σκέφτηκα, ότι δεν είμαι και μικρό παιδί άρα θα ήταν καλύτερο να πάρω ένα μεγαλύτερο παιδί. Ρέα, πρέπει να ξέρεις ότι τα μεγαλύτερα παιδιά δεν επιλέγονται. Στην χώρα μας, στην Ελλάδα, όλοι θέλουν βρέφη και αντιστοίχως, κουτάβια… Για την υιοθεσία παιδιού από την Αιθιοπία όλη η διαδικασία γινόταν εδώ… Μακρά διαδικασία, σκληρή, περνούσες από κόσκινο. Αλλά αξίζει να τονίσουμε κάτι πολύ σημαντικό, ότι ήταν διαδικασία με αρχή, μέση και τέλος. Καθώς και το ότι έδιναν δυνατότητα υιοθεσίας και σε μονογονεϊκές οικογένειες, όπως η δική μου περίπτωση. Οταν τελικά ταξίδεψαν τα χαρτιά μου, ολοκληρώνοντας το πρώτο μέρος της διαδικασία οπλίστηκα με υπομονή. Αλλά δεν χρειάστηκαν παρά λίγες μέρες. Θυμάμαι γιορτάζαμε τα τέσσερα χρόνια του μαγαζιού By the glass και οργανώσαμε ένα μεγάλο πάρτυ. Εκείνο το βράδυ της χαράς ήρθε ένα μήνυμα, ότι υπάρχει ένα αγοράκι τεσσάρων ετών και αν μ΄ενδιαφέρει. Αμέσως απάντησα στο μέιλ με ένα “Ναι”. Και σύντομα έφυγα για το πρώτο ταξίδι».

Φαντάζομαι θα θυμάσαι το κάθε τι….

«Τα πάντα! Τέσσερα ταξίδια. Για τα οποία πάντα επιζητούσα να έχω στο πλευρό μου αγαπημένες φίλες. Και ξέρεις γιατί; Πήγαινα στο ορφανοτροφείο το πρωί και τον έπαιρνα μαζί μου αλλά στις 6 η ώρα το απόγευμα έπρεπε να τον παραδώσω. Και μετά έπεφτε μια σιωπή τρομακτική που δεν την άντεχα, δεν την μπορούσα. Γι αυτό ήθελα παρέα. Να περάσουν οι ώρες μέχρι το επόμενο πρωί που θα πήγαινα στο ορφανοτροφείο. Η παρέα ήταν βάλσαμο στην καρδούλα μου. Σε μια δύσκολη χώρα, με σκληρές σκηνές γύρω σου. Εκεί αντιλήφθηκα ότι είμαι τυχερή, απλά και μόνο για το γεγονός ότι γεννήθηκα στη Δύση, σε δυτική χώρα. Στην Ελλάδα. Παρατηρώντας τη φτώχεια της Αντίς Αμπέμπα βλέπεις τη φτώχεια, όπως ούτε καν την έχεις φανταστεί. Περίπου 800.000 παιδιά ζούνε στον δρόμο, στην κυριολεξία στον δρόμο. Παιδιά αγνώστων στοιχείων. Ημερομηνία γέννησης περίπου. Οι γονείς μάλλον έχουν πεθάνει. Ολα “μάλλον”. Θυμάμαι να περνάω από μια γέφυρα και να τρέχουν μιλιούνια παιδιών δίπλα στο αυτοκίνητο. Όλων των ηλικιών. Και παράλληλα έβλεπες την τεράστια ανάπτυξη, μια τρελή ανοικοδόμηση… Σε ένα τετράγωνο ανυψώνονταν μεγαθήρια που δεν χωρούσε ο νους σου και δίπλα ακριβώς άθλια σπίτια με τσίγγο όπως όπως και να σφάζονται ζώα στους δρόμους… Και ποτάμι το αίμα των ζώων για να τα φάνε. Όλα αυτά στον δρόμο! Πώς να το πω για να γίνει κατανοητό; Κοιμούνται στον δρόμο, δρασκελάς από πάνω τους για να περάσεις. Όλα στον δρόμο».

Πώς έγινε η πρώτη συνάντηση;

«Μου είχαν στείλει μια φωτογραφία. Εκεί βέβαια δεν είχαν τα μέσα… Οπότε η φωτογραφία αποδείχτηκε ένα “περίπου”. Μπήκα στο ορφανοτροφείο, Ήμουν σίγουρη ότι θα τον αναγνωρίσω. Λάθος έκανα. Απείχε τόσο από τη φωτογραφία. Θυμάμαι μου τον έδειξε ο οδηγός που με συνόδευε. Ένας πολύ, πολύ μικρός που είχε στα χέρια του ένα σωρό γλυκά, σοκοφρέττες, καραμέλες, μπισκότα που είχα παραδώσει για όλα τα παιδιά. Και με κοιτούσε και έτρεχε η μυτούλα του μιξούλες. Αλλά όλα τα παιδάκια είχαν μιξούλες. Το ένα παιδί κολλάει το άλλο και άλλωστε δεν υπάρχει γιατρός. Ποιος λοιπόν να ασχοληθεί με τις μυξούλες; 12 μήνες τον χρόνο τα παιδιά είχαν μύξες. Γι΄αυτό, να σου εξομολογηθώ και κάτι, δεν αντέχω να έχει μυξούλες πια. Θυμάμαι λοιπόν ότι τον πλησίασα, τον ακούμπησα απαλά και σε λίγο έπεσε στην αγκαλιά μου. Αμέσως μετά τον άλλαξα. Του άλλαξα ρουχαλάκια… Είχα φέρει πολλές αλλαξιές ρούχα. Κάθε μέρα βγάζαμε τα ρούχα του ορφανοτροφείου, φορούσαμε τα καινούργια και βγαίναμε βόλτα μέχρι τις 6. Και αμέσως μετά τα ρούχα γίνονταν ρούχα ολονών».

Αντε μετά να τον παραδώσεις στις 6…

«Η πιο συγκλονιστική στιγμή… Το πρώτο βράδυ… Εχουμε περάσει πάρα πολύ ωραία έξω, τον είχα στην αγκαλιά μου και τον φιλούσα και έπρεπε να τον παραδώσω σε μια νάνι (έτσι ονόμαζαν τις γυναίκες που τα πρόσεχαν). Μόλις τον έδωσα ο Αγγελος άρχισε να δακρύζει. Τότε φώναξα τον οδηγό και ζήτησα να μεταφράζει. Του εξήγησα ότι η ζωή μας θα είναι για λίγο έτσι. Η μαμά θα έρχεται για μια εβδομάδα, θα φεύγει και θα ξαναέρχεται. Αλλά αυτό κάποτε θα τελειώσει και μετά θα ήμαστε μαζί για πάντα. Του έδειχνα φωτογραφίες του σπιτιού μας, τα ζωάκια μας, την οικογένεια, τα ξαδέλφια μου κ.λ.π. και του είπα ότι αυτοί θα είναι η οικογένειά μας και το μόνο που θα πρέπει να κάνει, είναι λίγο υπομονή. Όλα αυτά μέσω του οδηγού. Δεν ξαναέκλαψε ποτέ!»

Σε εμπιστεύτηκε. Εμπιστεύτηκε τα λόγια σου.

«Πού να γνωρίζαμε τη συνέχεια… Πήγα τέσσερις φορές. Κάθε ενάμιση μήνα ήμουν κοντά του. Και ξαφνικά, η Αιθιοπία παγώνει τις υιοθεσίες. Και τα παιδιά που είχαν ήδη περάσει τη διαδικασία που προείπα βρίσκονται στον αέρα. Κλείνουν τα ορφανοτροφεία και δεν ξέρω που είναι, που να τον αναζητήσω. Να σου πω ότι είχα δώσει κινητά τηλέφωνα τόσο στον οδηγό όσο και στην νάνι ώστε να έχω οπτική επαφή μαζί του και ξαφνικά σιωπή. Σιωπή τρομακτική! Κανένας να μην μου λέει τίποτα. Καμία πληροφορία. Ένα σωρό άνθρωποι είχαν διάθεση να με βοηθήσουν, δεν θα τους ξεχάσω ποτέ… Αλλά… Δεν μπορούσε να γίνει κάτι. Επιστολές, αγώνας… Πέντε μήνες σιωπή!»

Μου κόβεται η ανάσα μόνο που σε ακούω…

«Ωσπου τέλος Γενάρη, δυο χρόνια πριν, παίρνω ένα μέιλ που με καθοδηγεί να ταξιδέψω Αιθιοπία και να εμφανιστώ σε δικαστήριο για την υιοθεσία του. Η Αιθιοπία είχε αποφασίσει, για όσα παιδιά είχαν γίνει «matching», θα προχωρούσαν σε υιοθεσία. Θυμάμαι τη στιγμή που μπήκα στο δικαστήριο. Θυμάμαι το κάθε τι μέχρι που άκουσα την απόφαση. “Το παιδί είναι δικό σας”. Μούδιασα ολόκληρη! Και πάω αμέσως σε ένα σπίτι που τον είχαν. Στεκόταν στο ψηλότερο σκαλοπάτι μιας σκάλας, με κοιτάζει διστακτικός… Είχε να με δει έξι μήνες! Μου δίνει το χέρι του ενώ με κοιτάζει βαθιά και γω του υπόσχομαι δυνατά ότι ποτέ ξανά δεν θα μείνει μόνος του, εκτός από τη στιγμή που θα είναι η προσωπική του επιθυμία να μείνει. Μου σφίγγει το χέρι και φύγαμε. Από τότε ήμαστε μαζί. Θυμάμαι τη χαρά του στο αεροπλάνο. Λατρεύει τα ταξίδια. Το αεροπλάνο, το πλοίο… Δώστου ταξίδια! Προσγειωθήκαμε Ελλάδα. Κι εκείνο το βλέμμα του δεν θα το ξεχάσω ποτέ…»

Πόσα βλέμματα έχουμε μέσα μας, βρε Φωτεινή!

«Οντως! Τα μάτια του, το βλέμμα του… Για φαντάσου τον! Προσγειώθηκε ξαφνικά κάπου, που είχε μόνο λευκούς. Τελείως άλλη κατάσταση απ΄αυτή που είχε συνηθίσει. Αρχίσαμε λέξη-λέξη. Νόμιζε, ότι όταν μεγαλώσει θα γίνει λευκός. Του είπα ότι αυτό δεν θα γινόταν. Μόνο ένας προσπάθησε και του έδειξα τη φωτογραφία του μακαρίτη Μάικλ Τζάκσον. Μου λέει παραξενεμένος: “Αυτός δεν είναι όμορφος”. “Το ξέρω, αγόρι μου” του απάντησα. “Εγινε άρρωστος προσπαθώντας να γίνει άσπρος. Αλλά ούτε οι άσπροι έχει νόημα να γίνουν μαύροι, ούτε οι μαύροι- άσπροι”. Το άλλο που τον προβλημάτισε ήταν, ότι επειδή έβλεπε στις παραλίες μαύρους μόνο να πουλάνε διάφορα αναρωτήθηκε, αν μόνο αυτό κάνουν οι μαύροι. Και εγώ του έδειξα φωτογραφίες από μπασκετμπολίστες αλλά και του προέδρου Ομπάμα και του είπα ότι θα έχει τη δυνατότητα στη ζωή του να ασχοληθεί με ότι του αρέσει. Αυτό το παιδί, Ρέα μου, έχει πολλά να διαχειριστεί. Ευτυχώς ο Άγγελος είναι σε ασφαλές περιβάλλον. Αλλά υπάρχουν τόσα παιδιά. Γι’ αυτό και θεωρώ, ότι εκθέτοντας την ιστορία μας είναι για κέρδος των ανθρώπων. Αν και έχω την αγωνία μήπως μεγαλώνοντας μου το προσάψει, ως κάτι που δεν ήθελε».

Υπάρχει κάτι Φωτεινή, που κάνουμε λάθος στη συμπεριφορά μας απέναντι στο διαφορετικό και δεν το καταλαβαίνουμε.

«Θα σου πω κάτι και θα καταλάβεις. Είχα επιλέξει μια πρόσκληση για τα γενέθλιά του που είχε φωτογραφία ένα μαύρο παιδάκι. Πολλοί μου είπαν ότι κάνω λάθος, ότι τον διαφοροποιώ. Και τους εξήγησα, ότι δεν είναι διαφοροποίηση, είναι κανονικότητα για τον Άγγελο. Και δικαιούται την κανονικότητα. Υπάρχει δηλαδή ένα “ρατσιστικό” κομμάτι που δεν το καταλαβαίνουμε γιατί είναι περασμένο μέσα μας… Τους ξένισε το μαύρο παιδάκι στην πρόσκληση ενώ ο Αγγελος δεν τους ξενίζει. Κατάλαβες;

«Μαμά» σε αποκάλεσε αμέσως;

«Αμέσως και μόνος του. Στην Αφρική. Με μεγάλη ανάγκη. Ενα βράδυ θυμάμαι έκλαψε, εδώ στην Ελλάδα πια, γιατί δεν είχε γιαγιά. Τον άκουσε η Ντόρα Μπακογιάννη και του είπε: “Εγώ είμαι η γιαγιά σου”. Αυτό ήταν. Έκτοτε έχει και τη “Γιαγιά Ντόρα” και είναι μια χαρά».

Τι θέλεις να προσφέρεις στον Αγγελο πέρα από αγάπη;

«Θέλω να του προσφέρω ωραίες αναμνήσεις. Ξέρεις, αυτή η περίοδος για εμάς που έχουμε μαγαζιά είναι πολύ σημαντική και κοπιαστική. Πρέπει να έχουμε διπλές και τριπλές δυνάμεις για να αποδώσουμε. Αλλά δεν μπορώ να του στερήσω τις γιορτές. Το σπίτι το στολίσαμε υπερ παραγωγή! Παραμύθι! Έχω κανονίσει να έρθουν στο σπίτι φίλοι, παιδάκια, να φάμε όλοι μαζί… Για πρώτη φορά ο Αγγελος θα γιορτάσει με οικογένεια. Ήθελα να μυρίζει ο τόπος φαγητά, γλυκά… Δώρα! Θέλω να του χαρίσω ωραίες αναμνήσεις!»

Τελικά, εσείς οι δύο, είστε δυο τυχεροί άνθρωποι. Αμφίδρομα τυχεροί!

«Είσαι από τους λίγους που το λένε. Οντως. Αμφίδρομα τυχεροί».

Αναγνώστες μου… Ευλογία αγάπης. Άνθρωποι φωτάκια. Έτσι θέλω να σας ευχηθώ, χρόνια πολλά!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News