Κάθομαι να γράψω για την Eurovision και επειδή είμαι δημοσιογράφος αισθάνομαι την ανάγκη να έχω κανονική άποψη και άρα να δω τα τραγούδια. Θα μπορούσατε να μου έχετε βάλει βραστά αυγά κάτω από τις μασχάλες, λιγότερη αγωνία θα μου προκαλούσε. Για να καταλάβετε τι τραβάμε σε αυτή τη δουλειά…

Τούτου λεχθέντος, πάμε στην εντελώς αντικειμενική μου άποψη η οποία είναι ότι η Ελλάδα φέτος έστειλε ένα από τα πιο άθλια τραγούδια όλων των εποχών και όλων των κρατών στο διαγωνισμό τραγουδιού. Δικαίως ο Βίκτωρ Βερνίκος καταποντίστηκε στον ημιτελικό, κανονικά θα έπρεπε να έχει διωχθεί ποινικά αυτός που τον επέλεξε για να μας εκπροσωπήσει. Πιο κανονικά θα έπρεπε να διώκονται ποινικά όλοι όσοι φτιάχνουν τέτοια «μουσική». Παρόλα αυτά, κατάφερε να πάρει 14 βαθμούς. Δύο -μάλλον εξηγήσιμο – από την Αρμενία και 12 -ναι, σωστά μαντέψατε- από την Κύπρο.

Λίγες ημέρες αργότερα, στον τελικό, η Ελλάδα διέπραξε εθνική προδοσία, δίνοντας μόλις τέσσερις βαθμούς στην Κύπρο, που δεν θέλω να σχολιάσω το τραγούδι της, δεν θέλω, μην με πιέζετε. Οι άρρενες κύπριοι καλλιτέχνες δεν θα καταλάβουν ποτέ ότι δεν αρκεί ένα βρετανοποιημένο κυπριακό επώνυμο και ένα καλογυμνασμένο κορμί για να γίνεις Τζορτζ Μάικλ. Ο μακαρίτης ο Τζορτζ δημιούργησε άθελά του βιομηχανία κακεκτύπων, χαλάλι του βέβαια, αλλά εμείς τι φταίμε;

Και πάει ο Αντριου Λάμπρου στον τελικό και αντί να του δώσουμε το 12άρι, του πετάμε τέσσερις βαθμούς και ανοίγουν οι πύλες της κολάσεως· ούτε το ’74 δεν θυμώσαμε τόσο εμείς με τους εαυτούς μας αλλά και οι Κύπριοι με μας, που είχαμε αφήσει το μισό νησί στα χέρια των Τούρκων.

«Πάντα λέγαμε ότι στην Ευρώπη δεν θα καταλάβουν τη σχέση Ελλάδας – Κύπρου, ότι είμαστε αδέλφια, ότι είναι σαν να ψηφίζουμε τους εαυτούς μας, και γίνεται αυτό. Δεν μπορώ να το διανοηθώ το 4», ανέλαβε να εξηγήσει κυπρία παρουσιάστρια, οι πρωινές τηλεοπτικές εκπομπές ασχολούνται με το θέμα non-stop, ενώ στα social media γίνεται πάρτι, με διάφορους που βρίζουν την ελληνική κριτική επιτροπή και μιλάνε ανοιχτά για «εθνική μειοδοσία».

Στο μεταξύ, αν τους ρωτήσεις όλους αυτούς τι έγινε στην Κύπρο και γιατί η μισή βρέθηκε και παραμένει υπό τουρκική κατοχή, αγνοούν πλήρως, ίσως επειδή πιστεύουν ακράδαντα ότι η εξωτερική πολιτική της χώρας διεξάγεται όντως μέσω της ψηφοφορίας σε έναν διαγωνισμό τραγουδιού.

Ολο αυτό θα μπορούσε να έχει κάποια πλάκα, αν δεν ήταν ένα τόσο σοβαρό θέμα. Η Eurovision προσπαθεί πράγματι να αποκτήσει ένα «πολιτικό» χρώμα τα τελευταία χρόνια και η περσυνή νίκη της Ουκρανίας ήταν μια συμβολική ένδειξη υποστήριξης των ευρωπαϊκών λαών στη χώρα. Φευ, ο πόλεμος δεν τελείωσε επειδή κέρδισε τον διαγωνισμό, ούτε επειδή αποκλείστηκε από αυτόν η Ρωσία, ενώ φέτος η Ουκρανία ήρθε μόλις 6η και κανείς δεν της έδωσε και ιδιαίτερη σημασία, όλοι ασχολιόντουσαν με μια Σουηδέζα με μακριά νύχια και κάτι Φινλανδούς που τραγουδούσαν διάφορα ακατάληπτα στην εξαιρετικά εύηχη γλώσσα τους.

Ούτε το Κυπριακό θα επιλυθεί αν η Κύπρος και εμείς συνεχίσουμε να ανταλλάσσουμε 12άρια, ασχέτως της ποιότητας των αντίστοιχων τραγουδιών μας, ούτε αξίζει να δίνει κανείς τόση σημασία σε έναν διαγωνισμό τραγουδιού, ούτε χρειάζεται να ακουμπάμε τις προσδοκίες και την εθνική μας υπερηφάνεια στα κάθε λογής πανηγύρια, εκτός αν πιστεύουμε πράγματι ότι είμαστε για τα πανηγύρια. Μουσικά και πολιτικά μιλώντας εξίσου.

Αντί να κάτσουμε κάτω να δούμε γιατί δυσκολευόμαστε τόσο να στείλουμε ένα τραγούδι της προκοπής στο διαγωνισμό και πέφτουμε στις ανεκδιήγητες «απευθείας αναθέσεις» που μας κοστίζουν πανάκριβα (αυτό είναι το πραγματικό σκάνδαλο), τα καφριλίκια συνεχίζονται στα social από τους αυτόκλητους τιμητές της εξωτερικής μας πολιτικής, οι οποίοι θεωρούν ντροπή το δικό μας 4άρι στην Κύπρο, αντί να δουν το προφανές:

Η πραγματική ντροπή του φετινού διαγωνισμού ήταν το 12άρι που έδωσε η Κύπρος στην Ελλάδα, αντί για το ολοστρόγγυλο μηδέν που μας άξιζε. Μπας και βάλουμε μυαλό, αν μη τι άλλο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News