«Δεν μπορεί!». Κάθε εικόνα είναι σαν ψέμα. Για τις πιο ακραίες αλήθειες, οι άνθρωποι λαχταράνε «ψέμα». «Πολυκατοικίες καταρρέουν σαν τραπουλόχαρτα» μεταδίδουν. Μαρμαρώνουν τα μάτια μας στις πολυκατοικίες γιατί δεν μπορεί η ψυχή να αντιμετωπίσει πόσοι νεκροζώντανοι μετριούνται στα σπλάχνα των πολυκατοικιών. Ολεθρος. Οι νεκροί.

Ολεθρος και οι ζωντανοί να ψάχνουν τους θαμμένους τους. Πόσα και πόσα ορφανά παιδιά. Πόσοι και πόσοι μεγάλοι, ορφανοί, πεντάρφανοι. Και η δική μας ΕΜΑΚ… Μια αναβίωση, μια ανανέωση αμίλητων όρκων, όπως στις 17 Αυγούστου του 1999. Αυτόματα παρόντες και τώρα.

Αγκαλιάζονται σφιχτά, κλαίνε. Από χαρά. Ενα παιδί! Σώθηκε ένα παιδί. Αγκαλιάζονται σφιχτά, κλαίνε. Από πόνο. Ακόμα ένα παιδί. Νεκρό. Η ομάδα της ελληνικής ΕΜΑΚ, η ομάδα της τουρκικής «ΕΜΑΚ», δίπλα δίπλα, ανάσα την ανάσα, ελπίδα την ελπίδα, διάψευση τη διάψευση.

Πώς τα αλλάζει τα χαρτιά η άτιμη η ζωή, σουλτάνε μου. Εσείς θα ερχόσασταν νύχτα, απειλούσες. Εμείς καταφθάσαμε πρωί. Πρωί είχατε συντρέξει κι εσείς στους δικούς μας σεισμούς. Ετοιμοπόλεμοι αμφότεροι στην αλληλεγγύη. Ετσι το έχουμε εμείς. Ετσι μας το ανταποδώσατε κι εσείς. «Εμείς Χριστό, εσείς Αλλάχ, όμως κι οι δυο μας αχ και βαχ», δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη απόδοση από αυτόν τον στίχο… Ανθρωπος με άνθρωπο.

Λες και το έχει η μοίρα των λαών μας να μας ενώνουν οι σεισμοί, να μας χωρίζουν πολιτικοί «μετασεισμοί». Μα πόσο ανούσιοι φαντάζουν τώρα πια οι θηριώδεις κομπασμοί, πόσο άσφαιρες κάθε είδους απειλές και λεονταρισμοί…

Αν ποτέ κατανοούσαμε εμείς οι δύο την αξία της ένωσής μας… Θα μας έτρεμε ο κόσμος όλος. Αλλά αυτά δεν έχουν λόγο σε τούτη την ακραία σπαραξικάρδια στιγμή. Τώρα τρέμουμε και οι δύο τη γη που τρέμει στα πόδια μας. Μουγκοί αμφότεροι απέναντι στην απόλυτη εξουσία. Αυτήν της εσαεί, αδάμαστης φύσης. Και της απληστίας των ανθρώπων στο άδικο κέρδος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News