Ο Μπομπ από την Αλαμπάμα και ο Τσεν από τη Σαγκάη έχουν πολλές διαφορές αλλά και ένα κοινό όνειρο: να έρθουν στην Ελλάδα για να δουν τον Παρθενώνα, το αιώνιο αυτό θαύμα του πολιτισμού, λουσμένο στο αττικό φως, όσο άνθρωποι από όλον τον πλανήτη γύρω τους, απολαμβάνουν εκστασιαμένοι το μοναδικό αυτό μνημείο. Παρά τους δασμούς του Τραμπ, που γονατίζουν αμφότερους, ο Μπομπ και ο Τσεν μαζεύουν δολάρια και ρέμινμπι για να έρθουν να μας τα ακουμπήσουν σε σουβλάκια, τσολιαδάκια, airbnb και υπερτιμημένες χωριάτικες.

Κυρίως, όμως, για να ανέβουν στην Ακρόπολη. Το ίδιο όνειρο, εξάλλου, είχαν και οι γονείς τους, όταν τα ταξίδια ήταν ένα πολύ πιο πολύπλοκο πράγμα απ’ ότι είναι σήμερα.

Ο Παρθενώνας, το λαμπρότερο δημιούργημα της αθηναϊκής δημοκρατίας, είναι συνδεδεμένος όσο κανένα άλλο παγκόσμιο μνημείο με την ομορφιά, τη χαρά, το μεγαλείο του ανθρώπου στα καλύτερά του. Αυτό έρχονται να δουν οι περίπου δύο εκατομμύρια άνθρωποι που τον επισκέπτονται ετησίως. Το μνημείο από μόνο του δεν χρειάζεται ιδιαίτερο μάρκετινγκ, μόνο φροντίδα.

Ας κάνουμε, στο σημείο αυτό ένα cut, που λένε και οι σκηνοθέτες, κι ας φανταστούμε τους δύο αυτούς μελλοντικούς μας επισκέπτες, σε μια σκοτεινή αίθουσα της πατρίδας τους, να παρακολουθούν μια ταινία που δείχνει στα σκαλιά του Παρθενώνα σπαρμένα με πτώματα τα οποία τρώνε διάφορες γάτες. Από μόνο του το κόνσεπτ «γάτες τρώνε πτώματα» είναι πολύ φρικαλέο. Ο Παρθενώνας ως τραπεζαρία του μακάβριου αυτού γεύματος, όμως, το κάνει χειρότερο.

Ο Γιώργος Λάνθιμος αυτό φαντάστηκε· έτσι τελειώνει ο κόσμος, όπως μαθαίνω, σύμφωνα με το σενάριο της επόμενης ταινίας του: όχι με έναν λυγμό, που έλεγε ο ποιητής, αλλά με μια γάτα να μας κατασπαράζει, αφού έχει προηγηθεί κάποια ολοκληρωτική καταστροφή. Γιατί στον Παρθενώνα; Ισως για να τονίσει αυτήν ακριβώς την αντίθεση, μεταξύ της ομορφιάς και του μεγαλείου από τη μια και της φρίκης από την άλλη.

Πρέπει να πω ότι σαν σενάριο δεν με βρίσκει αντίθετη, εξάλλου εάν πεθάνουμε όλοι, ελάχιστη σημασία θα έχει ποιος ή τι θα μας φάει. Το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ), από την πλευρά του, είπε να πάνε οι γάτες να φάνε τα πτώματα λίγο παραπέρα, ο Παρθενώνας δεν χρειάζεται μια τέτοια σκηνή.

Ούτε με το ΚΑΣ διαφωνώ, το οποίο αρνήθηκε, τελικά, να παραχωρήσει τον Παρθενώνα για τα γυρίσματα της ταινίας του Λάνθιμου, μετά την ανάγνωση του σεναρίου. Αρχικά είχε συμφωνηθεί η παραχώρηση, και μάλιστα χωρίς αντίτιμο και παρ’ ότι αυτό θα σήμαινε ότι το μνημείο θα έκλεινε για αρκετές ώρες.

Μετά ήρθαν οι γάτες που τρώνε τα πτώματα και υποθέτω ότι τα δεκαεπτά μέλη του ΚΑΣ το έκαναν εικόνα, όπως το έκανα κι εγώ και σκέφτηκαν ότι καλό θα ήταν να μην δει αυτή την εικόνα και ο υπόλοιπος πλανήτης.

Θα πείτε, τώρα, ότι ο Παρθενώνας έχει παραχωρηθεί στον οίκο Dior, ο Λάνθιμος σε πείραξε; Προσωπικά διαφωνώ κάθετα σε οποιαδήποτε παραχώρηση, πρώτον διότι φαντάζομαι ότι υπάρχουν δεκάδες αιτήματα (και άρα με ποια κριτήρια θα επιλέξεις «αντικειμενικά» πού θα τον δώσεις και ποιοι θα φάνε πόρτα;), δεύτερον διότι περιέχει πολύ περίπλοκα logistics να κλείσει ο Παρθενώνας και τρίτον διότι ο Παρθενώνας δεν είναι σκηνικό ή χώρος εκδηλώσεων, είναι παγκόσμιο μνημείο.

Εχουμε το Ηρώδειο για εκδηλώσεις, το οποίο δημιουργήθηκε κιόλας γι’ αυτόν ακριβώς τον σκοπό. Και δεκάδες άλλα θέατρα, αρχαία και νεότερα. Ας πάνε οι γάτες εκεί να φάνε όποιον θέλουν.

Η Ελλάδα είναι εξαιρετικά τυχερή που έχει τον Παρθενώνα στη φροντίδα της, και οφείλει να παρέχει αυτήν τη φροντίδα με τεράστια προσοχή και επιμέλεια.

Ανεξάρτητα από το αν σου αρέσουν ή όχι οι ταινίες του, ο Λάνθιμος είναι επίσης πολιτιστικό μας κεφάλαιο, σύμφωνοι, όμως μνημείο δεν έχει γίνει ακόμη, μην τα μπλέκουμε.

Ο Παρθενώνας, όπως είπαμε, δεν χρειάζεται κανένα μάρκετινγκ, ούτε θετικό, αλλά ούτε και αρνητικό. Γιατί να τον συνδέσεις με τη φρίκη; Κατά την άποψή μου ούτε εμπορεύσιμο προϊόν πρέπει να είναι, γι’ αυτό κι εκείνες οι εικόνες με τους VIP επισκέπτες και τη συνοδεία τους ντυμένη καρναβαλίστικα, εμένα με πείραξαν πολύ.

Εχουμε από αλλού να βγάλουμε λεφτά, ο Παρθενώνας είναι το «τυράκι» σου, μην τον κανιβαλίσεις για να συνεχίζουν να έρχονται ο Μπομπ και ο Τσεν να τον δουν όπως τον έχουν ονειρευτεί και να σου τα ακουμπάνε γύρω γύρω.

Αναμένω την ταινία του Λάνθιμου με πολύ ενδιαφέρον, είμαι βέβαιη ότι το CGI και η Τεχνητή Νοημοσύνη θα τον βοηθήσουν να αναπαράξει τις σκηνές του όπως θέλει, χωρίς να χρησιμοποιηθεί το ίδιο το μνημείο.

Και οι γάτες, στον πραγματικό κόσμο, πιστεύω ότι θα είναι λίαν ικανοποιημένες εάν συνεχίσουν να τρέφονται στις παρακείμενες ταβέρνες με νόστιμους μεζέδες αντί για πτώματα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News