Στην πραγματικότητα αυτοί οι τύποι του #Μετά_θα_λογαριαστούμε είναι το διαδικτυακό αντίστοιχο εκείνου του βουλευτή της ΕΡΕ που σε μια ομιλία του Γεωργίου Παπανδρέου στη Βουλή όλο τον διέκοπτε θορυβώντας και όταν ο Γέρος, ενοχλημένος, έμαθε ποιος είναι τελικά, διαπίστωσε: «Α, εσείς, τότε δεν έχει καμιά σημασία». Σε μια επικών διαστάσεων νέα συνθήκη η οποία μας ξεπερνάει όλους και αλλάζει τα πάντα, οι γραφικοί φωνασκούντες και απειλούντες του Twitter καμία σημασία δεν έχουν —σε μια άλλη αναλογία είναι σαν τους Βυζαντινούς που λίγο πριν την Αλωση τσακώνονταν για το φύλο των αγγέλων.

Θα μπορούσε λοιπόν η συζήτηση να σταματήσει εδώ, αν δεν επρόκειτο για ένα ελληνικό πολιτικό φαινόμενο το οποίο όπως εγγυώνται οι πρωταγωνιστές του θα το βρούμε μπροστά μας την επόμενη μέρα, στον νέο κόσμο που θα αναδυθεί μετά τη βιβλική περιπέτεια του κορονοϊού θα έχουμε κάποιους με τους οποίους θα πρέπει να «λογαριαστούμε».

Είναι οι γνωστοί πολιτικοί γύπες. Τύποι που περιμένουν την καταστροφή για να ορμήξουν και να τραφούν από τις σάρκες των πτωμάτων που θα έχει αφήσει πίσω της. Τύποι που σχεδόν εύχονται να αποτύχουν οι προσπάθειες που καταβάλει η συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας. Τύποι που νιώθουν άβολα όταν ακούν από τους γύρω τους ότι «η κυβέρνηση διαχειρίζεται με επάρκεια την κατάσταση». Προσπερνούν ακόμη και την συγκατάβαση που δείχνει, ποιούμενη την ανάγκη φιλοτιμία, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Τα «#Μετα_θα_λογαριαστούμε» και «όταν γυρίσω θα σας γ….» βγάζουν μνησικακία και χολή, αλλά πρωτίστως αναδεικνύουν το κόμπλεξ ανθρώπων που δεν μπορούν να δεχθούν ότι κάποιοι πετυχαίνουν να διαχειριστούν μια μείζονα κρίση εκεί που οι προηγούμενοι αποδείχθηκαν ανίκανοι να διαχειριστούν πολύ μικρότερες —γεια σου Ρένα. Τρελαίνονται όταν ακούν γύρω τους «…Θεός μας φύλαξε και είναι Πρωθυπουργός ο Μητσοτάκης και όχι ο Τσίπρας», αλλά περισσότερο τρελαίνονται γιατί ακούγεται απολύτως λογικό, αν σκεφτείς τι διάολο έγινε στο Μάτι.

Θα μπορούσες να το δεις ως μια σπασμωδική αντίδραση ή ως μια απόπειρα να γεμίσει πολιτικός χώρος και χρόνος, τώρα που έχουμε άφθονο κλεισμένοι στα σπίτια μας και πάνω από ένα πληκτρολόγιο.

Ομως το πρόβλημα είναι ότι δεν είναι η πρώτη φορά που τοκίζουν στο μίσος και στο θάνατο. Το έκαναν με τα μαγκάλια, τις αυτοκτονίες, τις κρεμάλες που έστηναν στο Σύνταγμα. Περιμένουν τις κατάλληλες συνθήκες για να το κάνουν και τώρα. Η εμπάθεια ξεχειλίζει σε κάθε τους φράση, δεν βλέπουν απολύτως τίποτα καλό, προσπαθούν ακόμα και να απαξιώσουν διαπρεπείς επιστήμονες που δίνουν τη μάχη κατά της πανδημίας στην πρώτη γραμμή.

Μεταφέρουν στα social media και στον δημόσιο λόγο τη μαυρίλα που κουβαλούν στην ψυχή τους και όπως τα χρόνια των «αγανακτισμένων» ήθελαν να γίνουν «πουτ…όλα» έτσι και τώρα ελπίζουν σε ταραχές και χάος. Δεν τους νοιάζει ο κόσμος. Ποτέ άλλωστε δεν συγκινήθηκαν από το αίμα και τον θάνατο, αν επρόκειτο για ανθρώπους που ανήκαν ή θεωρούσαν ότι ανήκουν σε αντίπαλο στρατόπεδο. Πότε μίλησαν για τους νεκρούς της Marfin, τα θύματα της «17Ν»; Για να μην πάμε σε παλιότερες εποχές… Αυτοί στα μάτια τους δεν είναι τίποτα περισσότερο από «λίπασμα στην Ιστορία».

Τώρα θέλουν ξανά θύματα. Είναι η πολιτική τροφή τους. Κι όσο τη στερούνται, τόσο πιο δυνατά κρώζουν. Θα μου πείτε, ότι μεταξύ μας όλοι αυτοί δεν έχουν καμία σημασία. Και μάλλον έτσι είναι…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News