Ο Λου Θέρου, γιος του Πολ Θέρου που έχει γράψει «Το μεγάλο σιδηροδρομικό παζάρι», έχει κινηματογραφήσει μερικά εξαιρετικά ντοκιμαντέρ για το BBC. To αντικείμενό τους είναι οι περιφερειακές υποκουλτούρες. Από τους νεοναζί, μέχρι τους μαύρους εθνικιστές, τους φανατικούς σιωνιστές και τους σταρ των πορνό, οι πιο ετερόκλητες ομάδες έχουν γίνει αντικείμενο έρευνας για τον Θέρου. Ανάμεσα στις άλλες και οι έγκλειστοι στο ψυχιατρικό νοσοκομείο της Κοαλίνγκα που έχουν καταδικαστεί αποκλειστικά για σεξουαλικά εγκλήματα κατά παιδιών.

Στην Κοαλίνγκα της Καλιφόρνια πηγαίνουν παιδεραστές μετά την ολοκλήρωση της ποινής τους και παραμένουν μέχρι οι γιατροί να αποφανθούν ότι μπορούν να βγουν χωρίς να αποτελούν κίνδυνο για την κοινωνία. Ανάμεσα στα άλλα που εξετάζονται είναι οι εικόνες και τα βιβλία που έχει στο δωμάτιο του ο παιδόφιλος. Στο ντοκιμαντέρ, για παράδειγμα, ένας έγκλειστος που πρόκειται να εξεταστεί έχει στο δωμάτιό του κολλημένες εικόνες αρχαίων ελληνικών γλυπτών με καλλίπυγους εφήβους και σκίτσα με νεαρούς χορευτές με κολάν. Και η αίτησή του για να φύγει πάει, φυσικά, άπατη.

Εχω αμφιβολίες, αλλά στο σκεπτικό της απόρριψης της αίτησης υπάρχει μια λογική. Τι γίνεται όμως όταν αντί για μερικά κακότεχνα σκίτσα και κάποιες κομμένες φωτογραφίες από περιοδικά, είναι ένα κλασικό βιβλίο; Οπως στην περίπτωση του Δημήτρη Λιγνάδη, που στα ρεπορτάζ αναφερόταν ότι όταν πήγε φυλακή, πήρε μαζί του τον «Mάγο» του Τζον Φόουλς.

Ο «Μάγος», που ψηφίστηκε από τη Modern Library της Random House μέσα στις 100 σημαντικότερες νουβέλες του 20ού αιώνα, πρέπει να ήταν το πιο συχνά εγκαταλειμμένο βιβλίο στα youth hostels της δεκαετίας του ’70. Κάθε ψαγμένος αμερικανός χίπης της εποχής, όταν ξεκινούσε το μεγάλο ταξίδι στην Ευρώπη, έπαιρνε μαζί του το «Magus» και το «Europe on 5 dollars a day». Μετά το πρώτο 48ωρο, στο σακίδιο υπήρχε μόνο το «Europe on 5 dollars» αφού το «Magus» είχε ήδη εγκαταλειφθεί και περίμενε τον επόμενο ήρωα που θα επιχειρούσε να το διαβάσει. Βαρετό; Ατελείωτα. Πορνό, όμως, ούτε κατά διάνοια.

Και αν το «Magus» είναι πορνό και επιβαρυντικό στοιχείο για παιδοφιλία, το «Θάνατος στη Βενετία» του Τόμας Μαν που αναφέρεται στον ανολοκλήρωτο έρωτα του γερμανού συγγραφέα Γκούσταβ Ασενμπαχ για έναν έφηβο τι είναι; Απόδειξη ενοχής; Και όσοι τα έχουν τι να κάνουν; Να τα κάψουν ή να τα καβατζώσουν πίσω από άλλα βιβλία στη βιβλιοθήκη, όπως το ’50 έκαναν οι γονείς μας με τα βιβλία του Πιτιγκρίλι και τον «Τέλειο γάμο» του δόκτορος Βαν ντερ Βέλντε; Αν ύστερα από 60 χρόνια από την ελεύθερη κυκλοφορία του «Εραστή της Λαίδης Τσάτερλι» προβληματιζόμαστε αν το «Magus» είναι παιδόφιλο πορνό, δεν έχουμε πάει μπροστά, αλλά πίσω.

Κάποια πράγματα, όμως, παραμένουν σταθερά. Οπως η πίστη ότι υπάρχει ένα δικαστήριο του υποκόσμου που αποδίδει συνοπτικά το δίκαιο. Μπορεί να υπάρχει στο «Μ» του Φριτς Λανγκ που δικάζει, καταδικάζει και εκτελεί τον παιδόφιλο και σίριαλ κίλερ Πίτερ Λόρε. Στην πραγματική ζωή, όμως, και στη φυλακή, υπάρχει το δίκαιο του δυνατού. Η δίκαιο των μπράβων που κανένας δεν θα τολμούσε να ακουμπήσει τρίχα από τα μαλλιά τους και των Δουρήδων που η απόδοση της «δικαιοσύνης» είναι συνοπτική και ακίνδυνη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News