«Αν βάλω ένα πρόσημο τύχης στη ζωή μου, θα σας πω ότι ακόμα και τώρα, ήμουν ένας τυχερός άνθρωπος». Στο υπουργείο Παιδείας δεν συνηθίζουν κάτι τέτοια, όμως το αποχαιρετιστήριο σημείωμα του Αλέξανδρου Νικολαΐδη θα έπρεπε να διαβαστεί σε όλα τα σχολεία. Ισως και πριν από την πρωινή προσευχή, ώστε, στη σιωπή που θα ακολουθήσει, να αφουγκραστούν τα παιδιά την ηχώ όσων άκουσαν.

Ενα παλικάρι με μπόι ως τον ουρανό, δαφνοστεφανωμένος, νέος για να χαρεί το μεγάλωμα των παιδιών του, με λεωφόρους να ανοίγονται μπροστά του. Θα έκανε πολιτική καριέρα, βλέποντας και τα παιδιά του να ανθίζουν. Και χάνεται με ένα φύσημα. Ούτε σε μοιρολόι δεν χωράει κάτι τέτοιο. Και όμως, γράφει ότι είναι τυχερός. Για αυτά που έζησε στον αθλητισμό, την οικογένεια που δημιούργησε, την αγάπη και την αναγνώριση. Και δωρίζει τα μετάλλιά του προς όφελος ανθρώπων που έχουν ανάγκη. Γιατί οτιδήποτε και αν κερδίσεις στη ζωή, αποκτά μεγαλύτερη αξία όταν το μοιράζεσαι, το προσφέρεις για το καλό.

Ο Νικολαΐδης γράφει, μας θυμίζει ή μας διδάσκει, ότι στο πέρασμά μας από τη ζωή, σημασία έχει το αποτύπωμα που θα αφήσουμε, όχι πότε ή πώς θα φύγουμε για το τελευταίο ταξίδι. Ναι, αυτό κατά βάθος το γνωρίζουμε όλοι, αλλά σπανίως το κάνουμε κομμάτι της συνείδησής μας. Ο Αλέξανδρος το έμαθε από μικρός, όταν κατάλαβε ότι οι άθλοι που κατάφερε πρόσθεταν μελάνι στο αποτύπωμά του. Ηξερε εδώ και πολλά χρόνια ότι δεν ήταν ένας σαν και εμάς. Ενας ολυμπιονίκης των πολεμικών τεχνών. Και ακολούθησε αυτόν τον ρόλο σε κάθε επίπεδο και έκφραση της ζωής του. Εναν ρόλο που λες και γράφτηκε για αυτόν.

Ευχαρίστησε τους γιατρούς για τη ζωή που του χάρισαν. Οχι για τις ανάσες που κέρδισε, αλλά για τις αναμνήσεις της κόρης του, για αυτόν το σπόρο μνήμης μέσα της που θα ποτιστεί με όσα άφησε ο σπουδαίος πατέρας της. Ναι, ήταν ένας τυχερός άνθρωπος. Γιατί πρόλαβε να φτάσει στην ολοκλήρωση πριν πεθάνει. Εφυγε λειψός από μέρες, αλλά πλήρης. Ευτυχής για αυτά που κέρδισε, όχι δυστυχής για αυτά που δεν θα δει.

Ο Νικολαΐδης δεν μοιράστηκε μαζί μας το δράμα που ζούσε. Δεν μίλησε για το βουνό που ανέβαινε, πριν πέσει από την κορυφή του στο αιώνιο σκοτάδι. Θα μπορούσε, το ξέρετε, να πάρει κοντά του τη συμπάθεια όλου του κόσμου. Να του λένε κάθε μέρα ότι παραμένει στο βάθρο, νικητής της ζωής και άλλα άδεια από ουσία, κούφια λόγια, που λέγονται προσχηματικά. Δεν το έκανε. Εστεκε μάχιμος για τις ιδέες του, σκληρός με τους πολιτικούς αντιπάλους, συγκρουσιακός ως το τέλος. Και έντιμος.

Το αποχαιρετιστήριο μήνυμα του Αλέξανδρου Νικολαΐδη, εκτός από μάθημα, είναι και παρηγοριά. Ο θάνατος δεν δείχνει δα και τόσο τρομακτικός αν έχεις γεμίσει τη ζωή σου με ουσία. Είναι όμως και ένα μήνυμα που σε τρομάζει. Αν πέφτουν έτσι τα δέντρα, εσύ που είσαι κλαρί λεπτό και ξηρό, τρέμεις από τον φόβο σου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News