Παρατηρούσα πόσο τη δυσκόλευαν τα νύχια της να πιάνει. Τι μακριά νύχια!  Ένα ολόκληρο σύστημα το χέρι, κάθε δάκτυλο σημαντικό. Ένα θαύμα. Όσο όλο το ανθρώπινο σώμα-σύστημα. Τι ακατανόητο να επεμβαίνεις, σακατεύοντας οικειοθελώς την τύχη σου αυτή! Παρατηρώ όλο και πιο συχνά, «μικρά» αγριευτικά. Τα νύχια, τα χείλια. Πολλά στην εποχή μας τα νοιώθω αγριευτικά. Αγριευτικά απειλητικά, αγριευτικά διεκδικητικά, αγριευτικά οχλαγωγικά, αγριευτικά σεξουαλικά. Κι ας είναι ο κόσμος μας ευεργετικά καλύτερος.

Αυτή η αντίφαση μπορεί και να είναι και το πιο ενδιαφέρον των καιρών μας. Πλέον, βαθιά με συγκινεί ό,τι μας τρυφερεύει. Ως η τρυφερότητα, η επιείκεια, το χαμηλότονο, να είναι το ζωτικό μας ζητούμενο. Σαν ό,τι αληθινά δυνατό να εμπεριέχεται μόνο σε ήσυχους ανήσυχους. Με συναρπάζει η κατάκτηση της σοφίας της δοσολογίας.

-«Τα τραγούδια της MINOS», «ΜΙΝΩΣ ΜΑΤΣΑΣ ΚΑΙ ΥΙΟΣ»….Όλες οι επιχειρήσεις ενός «κάποτε» (ενδεχομένως και ενός υπόγειου «τώρα») καμάρωναν και έναν Υιό σε εκκόλαψη. (Ποτέ δεν άκουσα «και θυγατέρα»). Πάντως, το συγκεκριμένο όνομα κάθε Κυριακή απόγευμα στο ραδιόφωνο, με τη συνοδεία  μεγάλων επιτυχιών τής τότε εποχής από φωνές, που ξεκάθαρα ξεχώριζες σε ποιον ή ποια αντιστοιχούσε η κάθε μια, και όργανα που επίσης τα ξεχώριζες ένα προς ένα….Τι τυχεροί υπήρξαμε ως προς αυτό!…Όλα συνέτειναν ως μια μελαγχολική υπενθύμιση μιας «Δευτέρας»…Η μελαγχολία που ξεσέρνει κάθε «μικρό» τέλος….Μιας εκδρομής…Της ερωτικής πράξης. Μας θυμάμαι όλους σ΄εκείνο το αυτοκίνητο. Με θυμάμαι και εμένα. Στο πίσω κάθισμα. Ούτε μπορώ να μετρήσω πόσα συναισθήματα μάχονταν μέσα μου. Ήμουν ιδιαίτερο παιδί. Φλύαρος ο εσωτερικός μου κόσμος που έβρισκε καλή παρέα στην παρατηρητικότητα. Αργότερα η γραφή με διέσωσε. Ιδιαίτερη περίπτωση τα ιδιαίτερα παιδιά και μεγάλη υπόθεση να βρουν δρόμο να διοχετεύσουν την ιδιαιτερότητά τους, αλλιώς…Αλλιώς…. «Τόσο είναι το πάθος μου της ζωής που θα μπορούσα να πεθάνω». Τα λόγια της Ζωής Καρέλλη, φωτεινά όπως μου χαμογέλασαν από οθόνης, τα είπαν όλα.

Καθισμένη στο Μέγαρο Μουσικής ανάμεσα σε πλήθος κόσμου στην συναυλία του Μίνω Μάτσα. Ξημερώνει η Μέρα της Γυναίκας. Παρουσιάζει ορχηστρικά του κομμάτια. Μα πόσα έχει γράψει; Πόσα χρόνια συνθέτει; Τόσο ταπεινο-χαμηλότονα-ισχυρή παρουσία! Πώς «ο υιός» κατάφερε να τιμονεύσει δική του διαδρομή αυθυπαρξίας; Πώς άρθρωσε πίστη στον εαυτό του, με δικό του ισχυρό μουσικό στίγμα-χαρακτήρα αν και ερχόμενος από τα γεννοφάσκια του σε επαφή με τερατωδώς ταλαντούχους; Ξέρεις τι κόπους έχουν αυτά;

Σε μια οθόνη, λόγια, στίχοι γυναικών. Σινιάλα τους στην ψυχή μας. Η Σαπφώ «μου», η Μέλπω Αξιώτη, η Μαρία Πολυδούρη, η Κική Δημουλά, η Φλέρυ Νταντωνάκη «μου», η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ «μου», η Frida Kahlo «μου», η Virginia Woolf, η Wislawa Szymborska «μου», η Emily Dickinson, η Κατερίνα Γώγου, η Γαλάτεια Καζαντζάκη, η Μυρτιώτισσα, η Μάτση Χατζηλαζάρου «μου», η Ζωή Καρέλλη. Και μουσική. Μόνο μουσική. Ορχηστική. Τόσο ιδιοφυώς που έδενε, κάθε φορά η μουσική σύνθεση με τον φωτεινό στίχο. Τόσο τρυφερή σύμπλευσή σε θάλασσα τέχνης. Και ξαναθυμήθηκα…Eνα ένα τα όργανα απαρτίζουν μια ορχήστρα…Πότε μέσω μιας λύρας, πότε ενός ξεχασμένου ήχου ακορντεόν. Θα ήθελα, πόσο θα ήθελα, να ξανα-ανακαλύψουμε την ορχήστρα. Κάθε είδους «ορχήστρα».

Aγρια οχλαγωγικές οι μέρες μας. Βαθιά τιμώ, βαθιά εκτιμώ όσους τις τρυφερεύουν. Η μουσική του Μίνω Μάτσα είναι τρυφερά δυναμική. Όσο η παρουσία του. Πολύπλευρα ταλαντούχος σε πολλά πεδία μαχών….Χωρίς να το κάνει θέμα. Σχεδόν πάντα με ένα χαμόγελο ανοιχτής, ησυχοανήσυχης ματιάς, για όλα.           

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News