Στους Αρκιούς, στα Δωδεκάνησα, υπάρχει μόνο ένας μαθητής Δημοτικού. Αν τον προσθέσεις στους μαθητές μίας τάξης από το 1ο Δημοτικό Περιστερίου και στη συνέχεια διαιρέσεις δια δύο, τότε μπορείς να ισχυριστείς ότι ο μέσος όρος των μαθητών στις δύο τάξεις είναι 13 παιδιά. Χαμηλότερος και από τους 17 μαθητές που προσδιόρισε ως εθνικό μέσο όρο η υπουργός Παιδείας.

Για αυτό καλό είναι, δεδομένης της συγκυρίας, να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Δεν μας απασχολούν τα 15 παιδιά σε μία τάξη στο Καρπενήσι που δεν έχει επιβαρυνθεί από επιδημιολογικό φορτίο. Μας απασχολούν τα 25 παιδιά στο Περιστέρι και στον Εύοσμο, στη Θεσσαλονίκη. Και ασφαλώς η κυβέρνηση ελέγχεται επειδή δεν ανέλαβε πρωτοβουλίες για την αποσυμφόρηση των σχολικών τάξεων. Χρόνος υπήρχε. Όπως και υποδομές. Ειδικά στους μεγάλους Δήμους, όπου διατίθενται κλειστά Γυμναστήρια και αίθουσες εκδηλώσεων. Προφανώς κάτι τέτοιο θα απαιτούσε σχεδιασμό και συντονισμό που είναι πέρα από τις δυνατότητες του γραφειοκρατικού μηχανισμού. Και προσλήψεις εκπαιδευτικών.

Από την άλλη, είναι και θέμα φιλοσοφίας. Ο σχεδιασμός έγινε με βάση την αντίληψη που λέει ότι ο ιός θα είναι για πάντα ή για πολύ καιρό μαζί μας. Συνεπώς καλό είναι να προσαρμόσουμε τη ζωή μας και τις λειτουργίες της σε αυτή τη συνθήκη. Μοντάρουμε, δηλαδή, την κανονικότητά μας πάνω στις ακρότητες της νέας κατάστασης. Το σχέδιο για τη λειτουργία των σχολείων θυμίζει έναν πύργο από τραπουλόχαρτα. Μπορεί στο μάτι να δείχνει ευσταθής, αλλά αρκεί ένα μικρό φύσημα για να απειλήσει τη στατικότητά του. Είναι, αν θέλετε, ένα πουλόβερ με πολλές μικρές κλωστές που προεξέχουν.

Ένα παιδί προσβάλλεται από ίωση. Υπάρχει, άραγε, πρωτόκολλο άμεσης διακρίβωσης της ασθένειας ή θα παραλύσουν τα πάντα; Θα εμφανιστούν οξύθυμοι και ολίγον «ψεκασμένοι» γονείς έτοιμοι να στραφούν, ακόμα και νομικά, εναντίον των εκπαιδευτικών που θα πιέσουν το παιδί τους να φορέσει μάσκα. Πώς θα τους χειριστεί η σχολική κοινότητα; Θα υπάρξουν απείθαρχοι μαθητές που θα αντιδρούν στη συνεχή χρήση της μάσκας. Θα αποβάλλονται ή θα απολαμβάνουν μίας κάποιας ανοχής; Είναι πολλά τα σχολεία που λειτουργούν υπό άθλιες, ασφυκτικές συνθήκες. Άρα δεν θα είναι διόλου περίεργο αν εκπαιδευτικοί και μαθητές προσέλθουν σε μία σιωπηρή συμφωνία για την αγνόηση των μέτρων.

Κακά τα ψέματα, δεν υφίσταται ασφαλές άνοιγμα των σχολείων, είναι ανέφικτο. Μπορεί να υπάρξει μόνο προσπάθεια περιορισμού των κινδύνων. Δεν γίνεται να βγεις στη βροχή και να μην πέσει ούτε σταγόνα επάνω σου. Το θέμα είναι να μη γίνεις μούσκεμα. Από την άλλη, δεν αποκλείεται στο τέλος της σχολικής χρονιάς τα παιδιά να έχουν πάρει ένα μάθημα ζωής και ατομικής κοινωνικής ευθύνης. Φανταστείτε, ας πούμε, η χρήση της μάσκας να περιορίσει θεαματικά τις ενδοσχολικές ιώσεις. Του χρόνου οι μάσκες θα πωλούνται ως μόνιμο αξεσουάρ, μαζί με τις τσάντες και τις κασετίνες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News