Προσωπικώς, τον Σεπτέμβριο τον έχω συνδέσει με το Φεστιβάλ Κόμικς της «Βαβέλ» στο Γκάζι (και ας έχει λήξει από το 2012), έναν φθινοπωρινό θεσμό που όταν ήμουν 20κάτι με λύτρωνε από την «τα κεφάλια μέσα» θεώρηση των πραγμάτων (και θα ευγνωμονώ ισοβίως γι΄αυτό τη Νίκη Τζούδα και τον Γιώργο Μπαζίνα). Αφορμή ολιγοήμερης συνάντησης για ανθρώπους με  ξεθωριασμένο μαύρισμα, λατρεία για τα κόμικς, καλλιτεχνικές ανησυχίες και μια ζωτική ανάγκη να παρατείνουν τον θερινό βίο (με θυμάμαι  πχ να πίνω μπύρα δίπλα στον «σαδιστή» Kaz  αλλά και δίπλα στον υπέροχο παππού Quino, δημιουργό της Μαφάλντα).

Πότε ξεκινάει κανονικά ο Σεπτέμβριος; Όταν παίρνεις την πρώτη τζούρα από τις αναθυμιάσεις στο γκαράζ του πλοίου λίγο πριν ανοίξει η μπουκαπόρτα και σε ξεβράσει _ μαυρισμένο και ελαφρώς δύσθυμο _ στο λιμάνι του Πειραιά; Μόλις τοποθετήσεις την κοκαλωμένη από τα αλάτια πετσέτα του σου στον κάδο του πλυντηρίου; Μόλις αρχίζουν οι πρώτες σουβλιές των φθινοπωρινών blues, γιατί μικραίνει μέρα, η άδεια τελειώνει, δεν ξέρεις τι να το κάνεις το μισοτελειωμένο αντηλιακό, τα χελιδόνια έχουν ήδη αρχίσει να μαζεύονται στο σύρμα  και σύντομα θα κληθείς να επιστρέψεις, βίαια είναι η αλήθεια _ μετά από ένα σύντομο διάλειμμα ανευθυνότητας _ στη ζωή σου;

Πόσο αναζωογονητική μοιάζει φέτος η φαντασίωση ενός κανονικού Σεπτέμβρη! Με όλα τα κλισέ του. Με πρωτοβρόχια, βασανιστικά ρεπορτάζ για τα «πρωτάκια» την πρώτη μέρα στο σχολείο, με τα 10 καλύτερα φθινοπωρινά μακιγιάζ, με τον προγραμματισμό του εμβολίου της (απλής) γρίπης για τους ηλικιωμένους, με όλα αυτά τα ποταπά «προβλήματα του πρώτου κόσμου».

Ενός Σεπτέμβρη με κανονική, προβλέψιμη, αρτηριοσκληρωτική ΔΕΘ, με κανονικές εκδηλώσεις στην Πλατεία Μνήμης  της Νέας Υόρκης (20 χρόνια, αλήθεια, φέτος από την 11η Σεπτεμβρίου 2001), με εθνικά πρωταθλήματα, με Animasyros, με Αρμάτα στις Σπέτσες, με «Νύχτες Πρεμιέρας» κοκ Ολα τους στην συνήθη βερσιόν τους, ούτε υβριδική, ούτε ψηφιακή, ούτε Covid-free, με φυσικούς θεατές, όχι ολογράμματα, χωρίς ηχογραφημένες επευφημίες, xωρίς εκπλήξεις και απρόoπτα, ούτε «αναβάλλεται/μπορεί και να αναβληθεί/μετατίθεται για του χρόνου/ μέχρι τελευταία στιγμή τίποτα δεν είναι βέβαιο».

Ενός Σεπτέμβρη με ελαφριά ζακέτα στο χέρι για το σθεναρό θερινό σινεμά (και ας  προγραμματίζεις ταυτόχρονα να δεις στο Netflix πχ τον  3o κύκλο του «Sex Education»ή τoν 5o κύκλο _ και Α΄μέρος _ του «Casa de Papel»). Αλλά και με  την προσμονή του φθαρμένου βελούδου στην πλάτη σου μέσα στον χειμερινό κινηματογράφο που αργά ή γρήγορα θα ανοίξει.

Με τα πολυσέλιδα  αφιερώματα των εφημερίδων στα «100 βιβλία του φθινοπώρου» (που κυκλοφορούν στα σίγουρα όχι «ελπίζουμε ότι θα κυκλοφορήσουν»). Με το αγωνιώδες κλείσιμο των  εισιτηρίων για τις  παραστάσεις που δεν είδες το καλοκαίρι στην Επίδαυρο αλλά και, σύντομα, της νέας, ασφυκτικής (λόγω πληθώρας νέων παραγωγών) θεατρικής σεζόν. Με το όνειρο της καινούργιας σάκας. Με τους  υστερικούς γονείς να κραδαίνουν εξαντλητικές «λίστες», ασκώντας bullying σε υπαλλήλους βιβλιοχαρτοπωλείων.

Πόση ιδανική δείχνει τώρα η παλιά δοκιμασμένη συνταγή του Σεπτέμβρη! Με τις συνήθεις μίνι ή πολυπληθείς συγκεντρώσεις για τον χαζοχαρούμενο- χαζομελαγχολικό απολογισμό του καλοκαιριού. Ποιος επιδόθηκε στο πιο φρενήρες island- hopping, ποιες σχέσεις δεν άντεξαν την καταναγκαστική ευτυχία των διακοπών, ποιες ανακατανομές έγιναν στην παρέα, ποιο μπαρ στην Ανάφη, ποια προκλητική και ακαλαίσθητη εξτραβαγκάνζα στην Μύκονο, ποιο ταβερνάκι στον Πλακιά της Κρήτης.

Μια φίλη του αναλογικού αιώνα θυμόταν τότε που, αμέσως μετά την επιστροφή, τρέχαμε να εμφανίσουμε τα φιλμ με τις φωτογραφίες των διακοπών. Οι κίτρινοι φάκελοι της Κodak ήταν τα μοναδικά πειστήρια _ όταν πια κόντευε τέλος Σεπτεμβρίου _ ότι δεν είσαι ένας μονόχνωτος  δουλοπάροικος με screensaver το ηλιοβασίλεμα στην Οία.

Στο λιγωτικό μείγμα του απολογισμού και η κουβέντα για τα επαγγελματικά σχέδια του χειμώνα, τα τηλέφωνα που αναμένεις ή που πρέπει να κάνεις και η γκρίνια για τον αναπόφευκτο εγκλεισμό στην πόλη. Εν ολίγοις η λίγο κοπιώδης αλλά καθησυχαστική χάραξη των συντεταγμένων του χειμερινού βίου. Γιατί, όπως και να ΄χει, κάπου θέλεις να την επενδύσεις αυτή την _όποια_ βιταμίνη D περισυνέλεξες φέτος το καλοκαίρι.

Και τι δεν θα έδινα για ένα ψήγμα από εκείνη την ναρκισσιστική φθινοπωρινή μελαγχολία , με το βουνό των εκρεμμοτήτων και των ματαιώσεων, με τον κακεντρεχή ή τον «βαριέμαι τις διακοπές» συνάδελφο στο γραφείο να εκστομίζει το «Καλό χειμώνα», επειδή σε είδε μετά από καιρό ψυχικά απόρθητο. Με τις αψιμαχίες  για τα εξωφρενικά logistics του ετήσιου προγράμματος των παιδιών (σκληρό Sudoku για γερά νεύρα:«Ποιος θα πηγαίνει τον μικρό στο μπάσκετ όταν η μικρή έχει την ίδια ώρα αγγλικά;» κοκ), με τα πλείστα και κατά κανόνα αναμενόμενα οικονομικά άγχη.

Πάνω από όλα, βέβαια, με τα βάρη της καταναγκαστικής καινούργιας αρχής που σου επιτάσσει η ευεξία που εναπόθεσε στο σώμα και το πνεύμα σου  το θέρος (με την προϋπόθεση, σπεύδω εδώ να τονίσω, ότι και το καλοκαίρι σου ήταν και αυτό «κανονικό», ήτοι χωρίς εφιάλτες με καμμένη γη, εμβολιασθέντες στη ΜΕΘ και χαρωπούς Ταλιμπάν στα συγκρουόμενα του λούνα παρκ). Ενας φίλος μου έλεγε ότι μέχρι τα 30 του, μόλις τελείωνε το καλοκαίρι, πήγαινε μόνος του  σε μια παραλία και επιδιδόταν τελετουργικά σε έναν απολογισμό της χρονιάς με κανονικές αυτοδεσμεύσεις για το νέο «σχολικό έτος».

Ναι, αναπολώ τη σαγήνη του παλιού, συνηθισμένου Σεπτέμβρη. Όταν είχα φορτίσει καλώς ή κακώς τις μπαταρίες μου και είχα να κάνω με τις πάγιες αβεβαιότητες μου. Τώρα πια είμαι πεπεισμένη ότι και ο πιο φορτωμένος και αγχωτικός  μήνας του έτους («Η Δευτέρα των μηνών» όπως τον έχει βαφτίσει με  απαράμιλλη ευστοχία ένας γνωστός), θα ήταν σκέτη όαση αν ήταν πέρα για πέρα κανονικός.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News