Οι προειδοποιητικές καμπάνες ακούστηκαν από την προηγούμενη Δευτέρα. Βασικά, απ’ την Τρίτη, όταν η μέτρηση της τηλεθέασης της προηγουμένης, μαρτύρησε ότι το «Αλ Τσαντίρι» έμεινε πίσω. «Κονταροχτυπήθηκε με “Τατουάζ” και “Master Chef”» έλεγαν οι πιο μετριοπαθείς τίτλοι, «καταποντίστηκε απ’ τους αντιπάλους» έλεγαν οι πιο επιθετικοί. Οπως και να έχει, το να είσαι ο Λάκης Λαζόπουλος και να μην καταφέρνεις τον τηλεθεατή να αφήσει τη μαγειρική και το σίριαλ για να σε δει, δεν το λες καλό. Αν συμβεί και στην πρεμιέρα σου, τα πράγματα είναι άσχημα και μάλλον προαναγγέλλουν μια καθοδική συνέχεια. Είσαι ένα τηλεοπτικός Τιτανικός και πας ντουγρού για το παγόβουνο.

Η κάθοδος του «Αλ Τσαντιριού» ήταν πιο απότομη απ’ ό,τι φανταζόμουν, μιας και το δεύτερο επεισόδιο δεν κατάφερε να γίνει ούτε χάσταγκ στο Twitter. Μόνο όταν τέλειωσε το «Master Che»f ξεπρόβαλε δειλά στα trends. Κακά τα ψέματα, τα τηλεοπτικά προϊόντα πια έχουν δυο δείκτες μέτρησης της επιτυχίας: ο ένας είναι πόσοι πατούν το κουμπί να τα δουν, ο άλλος είναι πόσοι πατούν τα κουμπιά να τα σχολιάσουν. Αν κάτι κάνει τον τόπο να βουίξει και τα social media να παραληρούν, ας κάνει και λιγότερη τηλεθέαση. Αν όμως δεν κάνεις ούτε τηλεθέαση ούτε ιντερνετικό χαμό, τότε για ποιo λόγο να υπάρχεις;

Αν ήμουν εγώ στη θέση του Λάκη Λαζόπουλου, οι παραπάνω σκέψεις θα με είχαν καταλάβει και θα μου είχαν χαλάσει τη διάθεση. Οπωσδήποτε, θα σκεφτόμουν: μα, τι κάνω εγώ εδώ τώρα; Γιατί το κάνω αυτό; Ποιος είμαι και πού πάω; Θέλω να πω, μια υπαρξιακή κρίση θα την πάθαινα και μια ήττα θα την έτρωγα.

Ισως κάτι παρόμοιο να συνέβη και στον Λαζόπουλο, ίσως και να μη συνέβη, δεν ξέρω. Εκείνο που ξέρω, είναι ότι το δεύτερο «Αλ Τσαντίρι» που παρακολούθησα ήταν αμήχανο. Του έλειπε η έμπνευση, ο ρυθμός, η ενέργεια, το κέφι. Ηταν σαν τα ακούρδιστα όργανα που παραδίνονται σταδιακά στην παραφωνία και δεν μπορούν να ξεγελάσουν κανέναν αφτί.

Και οι καλλιτέχνες ξεκουρδίζονται και είναι φυσιολογικό να συμβαίνει. Το μη φυσιολογικό είναι να έχεις ξεκουρδιστεί και να επιμένεις να σ’ ακούει το κοινό ξεκούρδιστο. Γιατί; Γιατί δεν σε νοιάζει το πώς είσαι, αλλά απλώς το να είσαι. Γιατί θέλεις να υπάρχεις στο προσκήνιο «no matter what» που λένε. Αυτή την αίσθηση που έβγαλε ο Λαζόπουλος του δεύτερου Αλ Τσαντιριού. Ένας ξεκούρδιστος σατιρικός καλλιτέχνης που προτίμησε να τον βλέπουμε παράφωνο στη σκηνή, παρά να μην τον βλέπουμε καθόλου.

Οπως όμως δεν μπορεί να κρυφτεί η παραφωνία, έτσι δεν μπορεί να κρυφτεί και το ξενέρωμα στο μάτι ενός ευφυούς ανθρώπου. Ο Λαζόπουλος ξέρει. Το «Αλ Τσαντίρι» του έχει γίνει «Αλ Σιχτίρι». Είναι Τιτανικός. Κι αν δεν μπορεί πια να τσιγκλήσει ούτε τον χρήστη των social media που περνά εργατοώρες πάνω απ’ το κινητό σχολιάζοντας τα τηλεοπτικά δρώμενα, τότε το παγόβουνο είναι κοντά. Απλώς η ματαιοδοξία και το συναίσθημα δεν σε αφήνουν να αλλάξεις ρότα στο πλοίο.

ΥΓ. Αν υπερισχύσει η ευφυΐα του συναισθήματος, θα πρέπει να κάνει πίσω, να κλείσει τις μηχανές, να στοχαστεί και όταν θα έχει πραγματικά κάτι νέο και φρέσκο να πει, με ένα νέο και φρέσκο τρόπο, να επανέλθει παθιασμένος. Αλλιώς θα σέρνεται, αντί να σέρνει από πίσω του τον τηλεθεατή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News