Μετά από 15 καυτές ημέρες, ένας αιρκονοϊός, μια ανθεκτική και μεταδοτική μετάλλαξη, αδρανοποιεί όλα τα κλιματιστικά.

Κάθιδροι στριφογυρίζουμε, ξαγρυπνούμε, και λιώνουμε.

Εξουθενωμένους μας παίρνει τελικά ο ύπνος και έρχεται στο όνειρο μας ο Μεφιστοφελής από τον γνωστό μύθο «Φάουστ» του Γκαίτε και μας υπόσχεται πίσω τη γη μας.

Φρέσκια και δροσερή, με τις εποχές της, τα χιόνια της και τις βροχές της, τις άνοιξες και τα καλοκαίρια.

Την ηρεμία και την ησυχία πως το μέλλον θα είναι το ίδιο πράσινο, μαγικό και με εναλλαγές.

Δεν θα ασχοληθούμε ξανά με στόχους κλιματικής ουδετερότητας, εκπομπές CO2 και τον 1,5 βαθμό από τη σύνοδο του Παρισιού.

Και να τα φρούτα και τα σιτάρια, οι φορτωμένες ελιές και τα γλυκά σύκα.

Τα δάση δεν σε τρομάζουν πια σαν πιθανές εστίες φωτιάς.

Οι πάγοι στους πόλους παγωμένοι και ακούνητοι.

Και την πανίδα να ζει αρμονικά μαζί μας, να μας τρέφει, να μας συντροφεύει και να μας συμπληρώνει στα περπατήματά μας.

Τι θα του δίναμε σε αντάλλαγμα;

Δεν θέλει την ψυχή μας. Δεν είναι δολοπλόκος, δεν ενδιαφέρεται για φερσίματα και αναλύσεις.

Θέλει πράξεις.

Θέλει συμπεριφορές.

Θέλει αλλαγή επιλογών.

Τι θα του προσφέραμε άραγε;

Ταξίδια αεροπορικά; Τουρισμό και διακοπές; Κυβικά εκατοστά πολυκύλινδρων μηχανών; Σαββατοκύριακα με ταχύπλοα οχηματαγωγά που με κάθε τους ταξίδι μοιάζουν σαν να καταβροχθίζουν ολόκληρα κομμάτια από το μέλλον μας; Τα πολύμορφα αγοραστικά μας θέλω, που έρχονται με όλους τους δυνατούς τρόπους από όλον τον κόσμο;

Και από όσους δεν έχουν τις  προφανείς επιλογές για να θυσιάσουν, τι θα ζητούσε ο Μεφιστοφελής;

Από όσους χρησιμοποιούν το αυτοκίνητο της προηγούμενης εικοσαετίας, από όσους θερμαίνονται με καυσόξυλα και τους στενοχωρούν οι ανεμογεννήτριες, τι μπορούμε να τους ζητήσουμε;

Ο πλούσιος Φάουστ έχει να προσφέρει, έχει να θυσιάσει. Αλλά αν είναι να θυσιάσει, τότε γιατί έγινε πλούσιος;

Ο μη πλούσιος θα παλεύει να κατορθώσει να έχει επιλογές, αλλά μέχρι τότε πολύ λίγα θα έχει να θυσιάσει.

Οι φτωχές χώρες, που ακόμα δεν έχουν προλάβει να διεκδικήσουν μερίδιο στην εξολόθρευση του πλανήτη μας, θα θυσιάσουν πριν απολαύσουν και εκείνες λίγες καταστροφικές συνήθειες;

Δυσεπίλυτη άσκηση ακόμα και για τον Γκαίτε.

Μα, είναι η κλιματική αλλαγή δική μου υπόθεση;

Υπάρχει ατομική ευθύνη στο κλίμα;

Εγώ δεν θα σώσω τον κόσμο.

Να πάει στα κομμάτια ο Μεφιστοφελής, δεν του δίνω τίποτα.

Και κάπως έτσι θα χάσουμε τις δροσιές μας, τις πρασινάδες μας και τις χαρές μας.

Ξυπνάμε.

Ενας εφιάλτης ήταν. Πάει, πέρασε. Δεν υπάρχει αιρκονοϊός, παρά μόνο ο λογαριασμός. Του ρεύματος και του πλανήτη μας, που σε λίγο δεν θα έχουμε να τον πληρώσουμε ούτε τον έναν, ούτε τον άλλον.

ΥΓ: Εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στην Παραγωγική Προ-εκπαιδευμένη Μετασχηματιστική Νοημοσύνη πως θα γράψει έναν άλλο «Φαόυστ», όπου η τεχνολογία θα δώσει τις λύσεις που επιζητούνται χωρίς να χρειαστεί να θυσιάσουμε ούτε όσα έχουμε ούτε όσα θέλουμε να αποκτήσουμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News