Ξέρω, η κατάσταση είναι δύσκολη. Το δεύτερο κύμα του κορονοϊού έχει σκάσει επάνω μας με φόρα κι εμείς προσπαθούμε να σταθούμε όρθιοι στα αφρισμένα του απόνερα. Μέσα στα οποία επιπλέουν αναποδογυρισμένα τα πάντα: οι συνήθειες, οι βολές, οι σχέσεις, η ψυχολογία, τα δεδομένα μας. 

Κι όπως αναγκαστήκαμε να κάνουμε τόσα και τόσα ασυνήθιστα μέχρι πρότινος, έτσι καθίσαμε και μπροστά σε μια οθόνη τα παιδιά μας για να παρακολουθήσουν διαδικτυακά τα μαθήματά τους. Του σχολείου, του φροντιστηρίου, των ξένων γλωσσών, της λογοθεραπείας, ακόμα και του καράτε και του μπαλέτου. Τελειώνει το ένα, αρχίζει το άλλο, και ξανά μανά απ’ την αρχή.

Δεν τα καθίσαμε ακριβώς μπροστά σε μια οθόνη, τα παλουκώσαμε. Ειδικά τα μεγαλύτερα παιδιά, Γυμνασίου και Λυκείου, που έχουν περισσότερες ώρες σχολικά μαθήματα και μετά φροντιστήρια, εργασίες κ.τ.λ., τώρα μπορεί να φτάνουν να συμπληρώνουν καθημερινά, οχτάωρα και δεκάωρα κοιτώντας πίξελ. 

«Μαμά, κουράστηκα», μου είπε ο γιος μου, ενώ ετοιμαζόταν να παρακολουθήσει την τελευταία ώρα της τηλεκπαίδευσης του νηπιαγωγείου. Για πρώτη φορά στα χρονικά, εξέφρασε δυσαρέσκεια για την πολύωρη παραμονή του μπροστά σε μια οθόνη. Συνήθως, τη δυσαρέσκεια την εκφράζαμε εγώ και ο μπαμπάς του, επειδή δεν ξεκολλούσε με τίποτα απ’ αυτήν.  «Κάνε λίγη υπομονή, όπου να ‘ναι τελειώνετε» ψέλλισα, μπας και τον πείσω. 

Το «φάσκω-αντιφάσκω» στο μεγαλείο του. Να έχεις δώσει αγώνα για να κάθεται το παιδί σου λιγότερο μπροστά στις οθόνες, να του κάνεις διαλέξεις επί διαλέξεων για το πόσο επικίνδυνο είναι, για το ότι πρέπει να μάθει να κρατάει το μέτρο κι από μόνο του, και τώρα να προσπαθείς να το πείσεις να καθίσει μέχρι να πάθει αυχενικό. 

Ξέρω, ειδική η συνθήκη, θα του το εξηγήσεις κι αυτό. Και να ‘ναι καλά η τεχνολογία που καλύπτει ένα μέρος του κενού, τώρα στα δύσκολα. Κι αυτό το μετράς. Αλλά η αντίφαση παραμένει. 

Ξεχάστε την όμως αυτήν, είναι το λιγότερο κακό. Εκείνο που έχει σημασία είναι η επίπτωση που έχει στα παιδιά η πολύωρη παραμονή μπροστά στην οθόνη. Δεν μιλάμε για μια-δυο ώρες, μιλάμε για βάρδια κανονική. Είναι εξοντωτικό. 

Εμείς είμαστε τυχεροί μέσα στην ατυχία μας. Στο νηπιαγωγείο δεν έχει απουσίες, αν κουραστεί το παιδί και δεν μπορεί άλλο, χαιρετάς και το αφήνεις στην ησυχία του. Από το δημοτικό όμως και μετά, πρέπει να παραμείνει υποχρεωτικά στο διαδικτυακό θρανίο του, κολλημένο μπροστά σε μια οθόνη, μέχρι και το τελευταίο λεπτό.

Και τι οθόνη θα ‘ναι αυτή, μπροστά στην οποία θα περάσει τόσες ώρες; Να ‘ναι οθόνη κομπιούτερ, τάμπλετ, κινητού; Να ‘ναι καλή, μέτρια ή τέτοια που σου διαλύονται τα μάτια στο δεκάλεπτο; Ας μην το αναλύσουμε άλλο, όσο βαθαίνουμε στο θέμα, τόσο θα τρομάζουμε με το τι αναγκάζονται να περνάνε τα παιδιά, με τη συνθήκη της τηλεκπαίδευσης. Και μαζί με αυτά και οι εκπαιδευτικοί, ας μην τους ξεχνάμε κι αυτούς. Για κανέναν δεν είναι εύκολο όλο αυτό και όλοι μετράνε αντίστροφα μέχρι να τελειώσει. 

Σε κάποιες περιπτώσεις, απαιτούν να τελειώσει. Οι μαθητές ενός Λυκείου στην Ιταλία, κάθονται εδώ και λίγες μέρες στο πεζοδρόμιο μπροστά στο σχολείο τους Pilo Albertelli, με τα λάπτοπ και τα κινητά μπροστά, και παρακολουθούν τα μαθήματα έτσι. Στον τοίχο ενός κτιρίου πίσω τους, έχουν κρεμάσει ένα κόκκινο πανί που γράφει «Το σχολείο είμαστε εμείς». Και δεν έχουν διάθεση να το κουνήσουν από εκεί, μέχρι η κυβέρνηση να δεχτεί τα αιτήματά τους: να τους διασφαλίσει τον απαραίτητο τεχνικό και υγειονομικό εξοπλισμό, για να μπορέσουν να επιστρέψουν στις τάξεις. Τα ίδια συμβαίνουν και σε άλλες περιοχές στην Ιταλία, και υποθέτω, θα συμβούν και αλλού αργά ή γρήγορα.

Νεανική, ρομαντική παρορμητικότητα που δεν υπολογίζει τη συνθήκη της πανδημίας; Δεν θα το έλεγα. Είναι απλώς μια σταγόνα από το ποτήρι που αρχίζει να ξεχειλίζει. Τα παιδιά τα ‘παιξαν με τις οθόνες και θέλουν να επιστρέψουν στις τάξεις. Κι αν δεν μπορούμε να τους το επιτρέψουμε σύντομα λόγω της κατάστασης, τότε θα πρέπει να σκεφτούμε άλλες λύσεις. 

ΥΓ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News