Υπάρχει λογικός άνθρωπος που να μη θεωρεί αναγκαίες τις αυξήσεις, πέραν των ενόπλων δυνάμεων και στην αστυνομία, την πυροσβεστική και το λιμενικό; Στους υγειονομικούς και στους μαχητές του ΕΚΑΒ; Στους δασκάλους και στους καθηγητές; Μα είναι προφανές ότι οι μνημονιακές περικοπές που έκοψαν μαχαίρι —και στην ψύχρα— δύο ολόκληρους μισθούς ήταν ένα σοκ που πλήγωσε βαθιά τον κόσμο που εργάζεται στις κρίσιμες θέσεις της κρατικής μηχανής. Κάθε προσπάθεια να επουλωθεί αυτό το τραύμα (πρέπει να) αποτελεί ύψιστη προτεραιότητα για κάθε κυβέρνηση.

Εχοντας κατά νου αυτή την αρχή, ας δούμε το «βάλε τώρα που γυρίζει» που άνθισε εντός της κυβέρνησης μέσα στο Σαββατοκύριακο. Με αφορμή τις κυβερνητικές εξαγγελίες για τις αυξήσεις στους ενστόλους των ΕΔ, που στηρίζονται στη διαρθρωτική εξοικονόμηση την οποία πέτυχε ο υπουργός Αμυνας, Νίκος Δένδιας, ένα λεφτόδεντρο άνθισε τον κήπο της Νέας Δημοκρατίας.

Αδωνις Γεωργιάδης και Βασίλης Κικίλιας (υπουργοί της κυβέρνησης), επιβεβαίωσαν τους πανάρχαιους κανόνες για τη ζωή και την πολιτική («Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος αχαρίστου») και έκαναν κανονική (όχι απλά εσωκομματική) αντιπολίτευση στην κυβέρνηση. Ζήτησαν παροχές και για τα σώματα ασφαλείας που ήξεραν πως ούτως η άλλως θα ανακοινώνονταν από τον Μητσοτάκη στη ΔΕΘ, στον βαθμό που το επιτρέπουν τα δημοσιονομικά περιθώρια. Το λαϊκιστικό αυτό σκετς που θύμισε ΣΥΡΙΖΑ του 2014, εκτός από πολιτικό έχει βέβαια και ανθρωπολογικό ενδιαφέρον.

Πριν πάμε όμως εκεί ας περάσουμε ξανά από την κοινή λογική. Το «δώστα όλα και σε όλους» ήταν η νοοτροπία που μας οδήγησε στη χρεοκοπία και τα μνημόνια, άρα και στην περικοπή του 13ου και 14ου μισθού στο Δημόσιο. Και αυτού του τύπου ο λαϊκισμός, το να υποδύεσαι τον καλό και έξτρα ευαίσθητο κόντρα στους «ανάλγητους» (εν προκειμένω τον Μητσοτάκη, τον Χατζηδάκη και τον Πιερρακάκη) είναι μια φτηνή δημαγωγική συνταγή. Δηλαδή μια απροκάλυπτη κίνηση προσωπικής ιδιοτέλειας που όλοι γνωρίζουμε πλέον ότι μόνο ζημιά προκαλεί στο σύνολο της χώρας.

Εν προκειμένω, η επίδειξη ευαισθησίας με ξένα κόλλυβα (ή καλύτερα με αέρα κοπανιστό) από Αδωνι και Κικίλια, είναι και μια επίδειξη ανευθυνότητας. Διότι την ευθύνη του ταμείου και της δημοσιονομικής σταθερότητας την έχουν άλλοι.

Πάμε τώρα στο ανθρωπολογικό ενδιαφέρον που έχει αυτού τους είδους η πολιτική συμπεριφορά. Ο λαϊκισμός, όπως μας έχει διδάξει ο Αριστοφάνης, υπήρχε από την αρχαιότητα και δεν προβλέπεται να εξαφανιστεί. Ο «Αλλαντοπώλης» στους Ιππής κατάφερε να εκτοπίσει τον Παφλαγόνα χάρη στην «πονηριά και την καπατσοσύνη» του, παρότι ο δεύτερος θεωρούσε πως κανείς δεν μπορούσε να τον ξεπεράσει. Ο ανταγωνισμός, λοιπόν, για το ποιος θα τάξει τα περισσότερα ώστε να γίνει πιο δημοφιλής από τον διπλανό του δεν θα σταματήσει. Ισως και ποτέ. Ωστόσο επειδή έχουμε δει πολύ πρόσφατα πού οδηγεί, εδώ υπάρχει ένα θέμα.

Αδωνις και Κικίλιας δεν λειτούργησαν μόνο ως αντιπολίτευση προς άγραν σταυρών στις επόμενες εκλογές ή για να πιάσουν στασίδι για την «επόμενη μέρα» όπως έγραψαν κάποιες παραπολιτικές στήλες. Ουσιαστικά «έκαψαν» έξι μήνες νωρίτερα τις ανακοινώσεις που ούτως ή άλλως θα έκανε ο Μητσοτάκης στη ΔΕΘ για τα σώματα ασφαλείας.

Αφαίρεσαν δηλαδή σκοπίμως το αυτονόητο πλεονέκτημα της ανακοίνωσης των πρωτοβουλιών από τον Πρωθυπουργό, παρουσιάζοντας τους εαυτούς τους —για κάτι που ήξεραν ότι θα γινόταν— ως υπερασπιστές των ενστόλων. Και τον Μητσοτάκη ως αυτόν που τάχα «τους ξέχασε».

Και στο πλαίσιο της προσωπικής τους στρατηγικής, εφόσον πρώτοι «βγήκαν και τα είπαν», κάθε ανακοίνωση του Μητστοτάκη στη συνέχεια μπορεί άνετα να «πουληθεί» στην εκλογική τους πελατεία ως αποτέλεσμα της γενναίας και ηρωικής τους στάσης…

Αυτό κι αν έχει ανθρωπολογικό ενδιαφέρον…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News