Η Roma mobilis, η κινητή Ρώμη, ορίζεται στην Iστορία ως το μέρος όπου βρισκόταν ο εκάστοτε ρωμαίος αυτοκράτορας. Κατά μια ενδιαφέρουσα ιστορικά αναλογία, το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης είναι εξίσου κινητό: βρίσκεται εκεί όπου προβαίνει σε ανάλυση «απολύτως κοστολογημένων» μέτρων ο Αλέξης Τσίπρας.

Το νέο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, στην ουσία του χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο αφορά στην οικονομία και το δεύτερο στο σύστημα υγείας.

Αναφορικά με το πρώτο, μοιάζει να αγνοεί τη λεπτή ισορροπία πάνω στην οποία κινείται στις μέρες μας η άσκηση της οικονομικής πολιτικής. Τα μέτρα που λαμβάνονται από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις στα πλαίσια της παρούσας κρίσης οφείλουν να ισορροπούν μεταξύ της στήριξης της ζήτησης, των εργασιακών σχέσεων και της επιχειρηματικότητας από τη μία και της διατήρησης μέσα σε ένα εύθραυστο περιβάλλον της δημοσιονομικής αξιοπιστίας και της πιστοληπτικής ικανότητας των κρατών από την άλλη.

Αυτή η δεύτερη παράμετρος, ιδιαίτερα σημαντική για τη βιωσιμότητα των οικονομικών μεγεθών την επόμενη μέρα, μοιάζει να υποβαθμίζεται, με τη χρήση εύθραυστων στοιχείων και προσθαφαιρέσεων που ανήκουν σε μια επικίνδυνη ρητορική: αυτή της ένδυσης ουτοπικών προτάσεων με μια εικόνα φαινομενικής εφικτότητας.

Στο δεύτερο επίπεδο, αυτό της υγείας, προστίθεται και μια επιπλέον παράμετρος που έγκειται στο εύλογο ερώτημα: γιατί δε συνέβησαν όλα αυτά στα χρόνια της διακυβέρνησης του σημερινού κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Δυστυχώς στο κρίσιμο αυτό διάστημα των 4,5 ετών διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ο χώρος της υγείας όχι μόνο δεν αποτέλεσε πεδίο μεταρρυθμίσεων και δομικών αλλαγών αλλά χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο άκρατου λαϊκισμού. Εκεί, δέσποζε η φιγούρα του Παύλου Πολάκη, που ήταν και εξακολουθεί να παραμένει στενός συνεργάτης του πρώην πρωθυπουργού αλλά και η απόπειρα σπίλωσης των πολιτικών αντιπάλων. Καμία προσπάθεια αλλαγής ατζέντας εκ μέρους της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν πρόκειται να ευδοκιμήσει αναφορικά με την υγεία όσο δεσπόζει η αποτυχημένη αλλά υπαρκτή προσπάθεια χρήσης της στο βωμό του χωρίς συνταγματικούς φραγμούς πολιτικού κέρδους.

Και κάπως έτσι ερχόμαστε στο κέντρο της προβληματικής: το δυστυχές για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι απέναντι στο επικαιροποιημένο Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ή στο επικαιροποιημένο πρόγραμμα «Μένουμε Ορθιοι», για να υιοθετήσουμε την ορολογία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αντιστοιχεί και μια επικαιροποιημένη απάντηση της κοινής γνώμης. Επικαιροποιημένη από την εμπειρία της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και τις τραγικές συνέπειες για την ελληνική οικονομία της αναντιστοιχίας εξαγγελιών και πραγματικότητας.

Η επιστήμη των οικονομικών θα μπορούσε να ορίσει δύο νέες παραμέτρους μελέτης:

Πρώτον, το διάστημα που μεσολαβεί από τη συνειδητοποίηση του ανεδαφικού των εξαγγελιών μέχρι τη στροφή προς ένα στοιχειώδη ρεαλισμό: το διάστημα αυτό θα μπορούσε να ονομαστεί «διάστημα Τσίπρα».

Η δεύτερη παράμετρος αφορά στο κόστος της καθυστέρησης αυτής για την εθνική οικονομία. Το κόστος αυτό θα ήταν ενδιαφέρον να ονομαστεί «κόστος Τσίπρα-Βαρουφάκη».

Οσο αυτά τα δύο μεγέθη παραμένουν ζωντανά στη μνήμη των ελλήνων πολιτών, η αξιωματική αντιπολίτευση θα πρέπει να κάνει διπλή προσπάθεια για να γίνει πιστευτή οποιασδήποτε μορφής εξαγγελία οικονομικού προγράμματος εκ μέρους της. Σε κάθε περίπτωση, προτάσεις όπως «νέος δανεισμός του δημοσίου από την αγορές ομολόγων, εντόκων κλπ» (sic) όπως αναφέρεται στην ένατη σελίδα του προγράμματος «Μένουμε Όρθιοι ΙΙ» δεν μπορούν να αποτελέσουν αξιόπιστη βάση για συζήτηση αναφορικά με το μέλλον της χώρας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News