Θα το πω κοινότοπα, δεν έχω κι άλλον τρόπο: Είναι σοκαριστικά όσα μαθαίνουμε από καταγγελίες διάφορες για κακομεταχείριση (σεξουαλική, ξυλοδαρμούς και δεν ξέρουμε τι άλλο) στις δομές της «Κιβωτού του Κόσμου», από στελέχη και εργαζόμενους σε αυτές. Δεν χωρούν στη σφαίρα επεξεργασίας του μυαλού μου, όσο και αν έχω εξασκηθεί τόσα χρόνια σε αυτό το επάγγελμα που κάνω. «Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μ’ αυτό μου φέρνει τρόμο», επαναλαμβάνω συνεχώς από προχθές τα λόγια του Καββαδία από το «Μαχαίρι» του.

«Ο Δον Μπαζίλιο σκότωσε με αυτό τη Δόνα Τζούλια. Την όμορφη γυναίκα του, γιατί τον απατούσε. Κι ο Κόντε Αντόνιο, μια βραδιά, τον δύστυχο αδελφό του, με το μαχαίρι τούτο εδώ κρυφά δολοφονούσε». Χμ! Ως και ο «Κόντε Αντόνιο»; Για δες!..

Πάντα υπήρχαν ιστορίες τέτοιες, απότομες! Τα τελευταία χρόνια ειδικά, τα «νέα από την κόλαση» ήταν πολλά.

Φονικά άγρια, γυναικοκτονίες (π.χ. το έγκλημα στα Γλυκά Νερά, όπου ένας 32χρονος πιλότος στραγγάλισε την γυναίκα του ενώ κοιμόταν, πλάι στο μωρό τους, κι έπειτα έσφαξε και τον σκύλο τους για να σκηνοθετήσει ένα φονικό από δήθεν ένοπλους ληστές), οι σιωπές που έσπασαν έπειτα από δεκαετίες αυτοφίμωσης (Σοφία Μπεκατώρου), υπόθεση Λιγνάδη, μαχαιρώματα (ακόμα κι από οπαδικές συμμορίες στη Θεσσαλονίκη που «καθάρισαν» οπαδό του Αρη), βιασμοί, κακοποιήσεις, έκδοση ανηλίκων στην πορνεία, κυκλώματα ναρκωτικών μέσα σε πανεπιστημιακές δομές. Τώρα και σε εκκλησιαστικές;

Κι αντί να έρθει από κάπου μια απάντηση από τον στενό ή και τον ευρύτερό σου περίγυρο, έρχεται ένα ακόμα «ερώτημα», κλασικό, ταπεινωτικό και απίστευτα επίπονο: Καλά, εσύ πού ζεις;

Σε μια Κιβωτό ζω, τι θέλεις; Κιβωτό που συνεχώς χτυπιέται από φουρτούνες για τις οποίες, αν και τις προβλέπει η Μετεωρολογική Υπηρεσία, ή και είναι σχεδόν δεδομένες μέσα στην αέναη κλιματική αλλαγή μας, δεν είμαστε ποτέ έτοιμοι. Υπάρχει πάντα κάποιος τύπου Νώε που προσφέρεται να μας σώσει. Εμείς ξέρουμε, άραγε, πραγματικά από τι θέλουμε να σωθούμε;

Κάποια στιγμή, όταν ο κατακλυσμός τα ισοπεδώνει όλα, έρχεται η Αρχή και διατάζει «απόδοση δικαιοσύνης», και το μαχαίρι να φτάσει βαθιά. Ως το κόκαλο. Ξέρετε πόσες τέτοιες χασάπικες λύσεις έχουμε εφαρμόσει και το πρόβλημα που θέλαμε να λύσουμε ακόμα σιτεύει στο τσιγκέλι των πρόσκαιρων ξεσπασμάτων μας; Απειρες!

Δεν ξέρω τι θα αποκαλυφθεί από αυτήν την υπόθεση. Ο καταιγιστικός τρόπος με τον οποίο παρουσιάστηκε μπροστά μας, με τρομάζει και με αηδιάζει ταυτόχρονα. Η καταγγελία, όσο σοβαρή κι αν είναι, αποδυναμώνεται ολωσδιόλου από τη στιγμή που θα κρεμαστεί στα μανταλάκια των αδηφάγων μέσων ενημέρωσης. Οι πληροφορίες προστίθενται αποσπασματικά.

Τα κανάλια βγάζουν «έκτακτα». Επιτροπές συνεδριάζουν, εκτάκτως και αυτές. Ολες οι εκπομπές «κλείνουν» ειδήμονες και μη –της δικής μου συμπεριλαμβανομένης– για να πουν τη γνώμη τους. Νέα μέτρα ανακοινώνονται. Νομικοί παίρνουν θέση. Ανακριτικό υλικό διαρρέει. Ετυμηγορίες διατυπώνονται, προτού καν απαγγελθεί κατηγορία. Ο Αρχιεπίσκοπος καθαιρεί. Η κυβέρνηση γίνεται πυροσβέστης, κόβει χρηματοδότηση, συγκαλεί έκτακτο πολεμικό συμβούλιο…

Παίρνω το θάρρος και ρωτώ έναν κυβερνητικό αν υπάρχει ελεγκτικός μηχανισμός σοβαρός, όχι μόνο για μια δομή σαν κι αυτή, που απλώθηκε σε τόσο πολλά μέρη και καθιερώθηκε σαν «εικόνα μαγική», αλλά και σε πλείστες όσες άλλες… δομές, πάνω στις οποίες γραπώνεται η μισή χώρα. Ποιος ελέγχει τι; Και προπαντός, ποιος ελέγχει αυτόν που ελέγχει;

Προσβλήθηκε από την ερώτηση. Φανερά. Και πολύ απαξιωτικά, μου απάντησε: Καλά, εσύ πού ζεις;

ΥΓ.: Η «Κιβωτός του Κόσμου» είναι Εθελοντικός Μη Κερδοσκοπικός Οργανισμός Ειδικής Μέριμνας και Προστασίας Μητέρας και Παιδιού. Τελεί υπό τη σχεδόν απόλυτη διεύθυνση του ιδρυτή της, το 1998, πατέρα Αντώνιου Παπαδόπουλου, που τότε ήταν 26 χρόνων – σήμερα, 50.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News