Είμαστε το κέντρο του κόσμου; Αυτό πιστεύουμε, αλλά τα στοιχεία δεν μας βοηθούν να το στηρίξουμε.

Σε όλες σχεδόν τις μεγάλες ιστορικές συγκυρίες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μας απασχολούσε ένα δικό μας σημαντικό ζήτημα. Και ένα δικό μας «δηλητήριο» καθόριζε τα πράγματα στη χώρα. Το «δηλητήριο» του διχασμού.

♦ Μετά την ήττα του Τρίτου Ράιχ, και ενώ πολλές χώρες (μαζί και εμείς στην αρχή) γιόρταζαν την απελευθέρωσή τους, η Ελλάδα έμπαινε από τον Δεκέμβρη του ’44 στην περίοδο του εμφυλίου σπαραγμού. Ακολούθησαν ταραγμένα χρόνια, με διώξεις των μισών Ελλήνων από τους νικητές, και μετά ο «γύψος» της δικτατορίας, για να φέρει στη συνέχεια η Μεταπολίτευση και η εκλογή του ΠΑΣΟΚ, το 1981, κάποια εξισορρόπηση και κοινωνική ηρεμία.

♦ Λίγα χρόνια μετά, όμως, καθώς άρχιζε το τέλος ενός άλλου μεγάλου «πολέμου», του Ψυχρού Πολέμου, με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου τον Νοέμβριο του 1989, εμείς ζούσαμε την τρομερή πόλωση ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ για το σκάνδαλο Κοσκωτά. Σχεδόν δεν πήραμε χαμπάρι τι συνέβαινε, καθώς εκείνη την ημέρα γινόταν στην Αθήνα η συνάντηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (ΝΔ) και Χαριλάου Φλωράκη (Συνασπισμός – ΚΚΕ), που ακολούθησε τις βουλευτικές εκλογές της 5ης Νοεμβρίου 1989 και σηματοδοτούσε τη δεύτερη συνεχόμενη –βραχύβια– συγκυβέρνηση των δύο αντιπάλων του Εμφυλίου.

Καθώς ολόκληρη η παγκόσμια ψυχροπολεμική τάξη πραγμάτων κατέρρεε σε όλα τα επίπεδα, εμείς είχαμε τις διαπραγματεύσεις για τον σχηματισμό της λεγόμενης «Οικουμενικής κυβέρνησης» υπό τον Ξενοφώντα Ζολώτα και με στήριξη από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμό.

♦ Τον Δεκέμβριο του 2008, τρεις μήνες μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers, άρχιζε η μεγαλύτερη οικονομική κρίση μετά τη Μεγάλη Υφεση της δεκαετίας του 1930. Στις 6 Δεκεμβρίου, ένας αστυνομικός, ο Επαμεινώνδας Κορκονέας, πυροβολούσε εν ψυχρώ και σκότωνε ένα 15χρονο παιδί, τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Την εν ψυχρώ εκτέλεση του Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια ακολούθησαν οι ταραχές του Δεκεμβρίου του 2008 και το «κάψιμο» της Αθήνας. Η τότε κυβέρνηση της ΝΔ αδυνατούσε να περιορίσει την έκταση των επεισοδίων, που έπληξαν ακόμη και μικρομάγαζα, και την επόμενη χρονιά έχασε εντελώς τον έλεγχο της οικονομίας. Ακολούθησε η δεκαετία των μνημονίων.

Σήμερα, καθώς ο Ντόναλντ Τραμπ γκρεμίζει την αρχιτεκτονική τής διεθνούς γεωπολιτικής και οικονομικής τάξης μετά το 1945, στην Ελλάδα αναζητούμε –αλλά αδυνατούμε να βρούμε– την απάντηση στο ερώτημα αν αναφλέγονται τα έλαια σιλικόνης. Ολα αυτά στην πλάτη των συγγενών των θυμάτων μιας ασύλληπτης τραγωδίας. Η πολιτική και κοινωνική ένταση για τις τεράστιες ευθύνες που οδήγησαν στο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών πριν από 25 μήνες δεν λέει να κοπάσει, και το αίτημα για δικαιοσύνη και αλήθεια παραμένει χίμαιρα.

Δεν εννοώ με αυτές τις παρατηρήσεις πως όσα συνέβησαν και μας απασχόλησαν/απασχολούν δεν ήταν και δεν είναι ζητήματα σοβαρά. Το αντίθετο. Αλίμονο αν κάποιος έλεγε με διδακτισμό «μην τσακώνεστε, γύρω μας συμβαίνουν κοσμοϊστορικές αλλαγές». Μοιάζει όμως να έχουμε μια τάση (ή μήπως είναι σύμπτωση;) να βυθιζόμαστε στο εσωτερικό μας «δηλητήριο» σε κρίσιμες στροφές της Ιστορίας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News