Η αμερικανική σειρά «The Cosby Show» προβαλλόταν στις ΗΠΑ από τον Σεπτέμβριο του 1984 ως τον Απρίλιο του 1992. Κεντρικό πρόσωπο, ο Κλιφ Χάξταμπλ, τον οποίο υποδυόταν με μοναδική επιτυχία ο Μπιλ Κόσμπι: Πολύτεκνος, επιτυχημένος στη δουλειά του, ερωτευμένος με τη σύζυγό του. Εκείνος ήταν μαιευτήρας και εκείνη δικηγόρος. Ηταν η πρώτη φορά στην ιστορία της αμερικανικής τηλεόρασης που μία οικογένεια Αφροαμερικανών παρουσιαζόταν με τόσο υψηλό κοινωνικό και οικονομικό στάτους. Δεν ήταν βιοπαλαιστές, δεν αντιμετώπιζαν προβλήματα περιθωριοποίησης ή ρατσισμού, δεν ήταν στριμωγμένοι σε ένα μίζερο διαμέρισμα. Ζούσαν άνετα σε μία πολυτελή μονοκατοικία στο Μπρούκλιν.

Στο πρόσωπο του Κόσμπι και της φωτογενούς τηλεοπτικής του φαμίλιας, κάθε Αφροαμερικανός είδε το αμερικανικό όνειρο να πραγματοποιείται. Το σίριαλ πέρασε στην ιστορία της τηλεθέασης, ως το μοναδικό που παρέμεινε στο Νο1 κατά τη διάρκεια και των πέντε σεζόν του. Και ο ήρωας που υποδυόταν ο Κόσμπι, θεωρήθηκε «ο καλύτερος τηλεοπτικός μπαμπάς όλων των εποχών».

Το «The Cosby Show» προβαλλόταν παράλληλα –όσο γινόταν για τα τηλεοπτικά δεδομένα της εποχής– και στην Ελλάδα,. Θυμάμαι να το παρακολουθώ ως παιδάκι με μεγάλη χαρά, να περιμένω πώς και πώς να δω τους τίτλους αρχής με τον αστείο κυριούλη που χόρευε και σιγά σιγά ερχόταν όλη η οικογένεια μαζί συμπληρώνοντας αυτόν τον αυτοσχέδιο χορό. Η απόλυτη απεικόνιση αυτού που λέμε «μια ευτυχισμένη οικογένεια». Τα παιδιά του μεγάλωναν κάθε σεζόν, ακολουθούσαμε την πορεία τους, μεγαλώσαμε κι εμείς μαζί τους.

Πολλά χρόνια αργότερα, ήρθαν τα σεξουαλικά σκάνδαλα. Ο καλός οικογενειάρχης στην τηλεόραση, αποδείχτηκε ότι δεν ήταν και τόσο άγιος στην προσωπική ζωή του. Ο επιφανής μαιευτήρας Κλιφ Χάξταμπλ μπορεί να συμπεριφερόταν με σεβασμό στις πελάτισσές του και να ήταν τρελά ερωτευμένος με τη σύζυγό του. Ο διάσημος κωμικός Μπιλ Κόσμπι όμως, «έπαιζε τον γιατρό» με πιο βρώμικα μέσα. Ενας ευυπόληπτος σταρ υπεράνω πάσης υποψίας, μία αστεία φάτσα που έκανε μονίμως γκριμάτσες, ώσπου να ξεσπάσουν οι πρώτες κατηγορίες.

Σεξουαλική παρενόχληση, επίθεση, βιασμοί. Ξαφνικά, κανένας δεν γελούσε με τον Κόσμπι. Τα γέλια κονσέρβα που άλλοτε ηχούσαν στο δημοφιλές σίριαλ, κόπηκαν απότομα. Και κάπως έτσι, ήρθε το τέλος της «τέλειας» οικογένειας.

Υπάρχει το εξώφυλλο του περιοδικού ΤΙΜΕ από το μακρινό 1987, όταν ο Κόσμπι πόζαρε χαμογελαστός στο εξώφυλλο με τίτλο «Αστείος, Διάσημος, Πενηντάρης και πολύ πλούσιος». Εκλεινε τα 50 και ήταν στην κορυφή του κόσμου.

Υπάρχει και το εξαιρετικό εξώφυλλο του New York Magazine από το κοντινό 2015, όταν αντί για τον Κόσμπι, πόζαραν καθισμένες όχι μία, όχι δύο, αλλά 35 γυναίκες που τον κατηγορούσαν για σεξουαλικά εγκλήματα. Μία καρέκλα ήταν κενή. Ηταν η δική του και τον περίμενε στο δικαστήριο.

Η δίκη ήρθε, οι καταθέσεις των θυμάτων σόκαραν, όπως εκείνη της 63χρονης σήμερα Τζάνις Ντίκινσον, που όπως είπε, «ο μπαμπάκας της Αμερικής με βίασε στα 27 μου». 

Μαζί με τη δίκη, ήρθε και η καταδίκη: φυλάκιση τρία ως δέκα έτη. Θα μπει στη φυλακή στα 81 του; Αναρωτιούνται κάποιοι. Διάσημος, ογδοντάρης, λιγότερο πλούσιος και καθόλου αστείος.

Οι φωτογραφίες από το δικαστήριο είναι ανατριχιαστικές για δύο διαφορετικούς λόγους. Από τη μία, έχουμε τις γυναίκες που κάποτε έπεσαν θύματά του να αγκαλιάζονται δικαιωμένες για την τιμωρία που μπορεί να άργησε, αλλά τελικά ήρθε. Ειδικά η εικόνα της Ντίκινσον να τρέχει στον διάδρομο του δικαστηρίου για να ξαναμπεί στην αίθουσα και να ακούσει την ετυμηγορία. Εχει κάτι από σούπερ ηρωίδα άλλης εποχής, που μπορεί να αποσύρθηκε, αλλά δεν το έβαλε κάτω. Επέστρεψε για μία τελική αναμέτρηση με τον μεγαλύτερο αντίπαλό της.

Κι από την άλλη, ο Κόσμπι με τις χειροπέδες. Ο άνθρωπος που έκανε μία ολόκληρη φυλή να αισθάνεται υπερήφανη και έτοιμη να επιτύχει το ο,τιδήποτε, την γύρισε με τον χειρότερο τρόπο πολλά χρόνια πίσω. Από επιτυχημένος γιατρός Χάξταμπλ, σε καταδικασμένο «σκλάβο» της ίδιας του της διαστροφής.

Τι αφήνει όμως σε όλους εμάς αυτή η ιστορία; Τώρα πια, αν ψάξουμε κάποιο επεισόδιο του «Cosby show», θα το κάνουμε θέλοντας να δούμε όχι ένα σίριαλ, αλλά ένα ντοκιμαντέρ. Που θα μας δείχνει με τον πιο ειρωνικό τρόπο, πως όταν όλα μοιάζουν τέλεια, στην πραγματικότητα δεν είναι.

Ο μύθος της «τέλειας» οικογένειας, ο μύθος της «τέλειας» σχέσης, καταρρέει. Οσα καλοσιδερωμένα τραπεζομάντηλα κι αν απλωθούν σε γιορτινά τραπέζια, αν παρατηρήσεις λίγο πιο προσεκτικά, θα καταλάβεις ότι δεν έχεις κανέναν λόγο να τα ζηλέψεις, δεν χρειάζεται να γίνεις σαν αυτούς.

Αυτό που έχτισε η Αμερική και μας το τάισε επί δεκαετίες ενώ πασχίζαμε να χωνέψουμε ότι δεν θα ζήσουμε ποτέ σε πλούσιες μονοκατοικίες, δεν θα τα πάμε ποτέ τόσο καλά με τους γονείς μας, δεν θα έχουμε ποτέ μία ζεστή ομαδική αγκαλιά στο τέλος κάθε δύσκολης ημέρας, το αποδόμησε η ίδια η αμερικανική ζωή, 30 χρόνια αργότερα.

Ημασταν δέκα χρονών και γίναμε σαράντα. Για να καταλάβουμε ότι δεν πειράζει κι αν δεν είχαμε τα καλύτερα παιδικά χρόνια του κόσμου, τον καλύτερο «μπαμπάκα» του κόσμου. Μπορεί ο δικός μας να ήταν πιο αληθινός από τον Κόσμπι. Ακόμη κι αν κανείς δεν γελούσε με τα αστεία που ποτέ δεν τολμούσε να μας πει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News