Πώς μπορεί να συνδυαστεί αυτό με την «ομορφότερη χώρα στον κόσμο»; Αν μπορεί λέει! Γι’ αυτό και η παραδοξότητά της από την μία πληγώνει, κι από την άλλη αναστατώνει. Σε σημείο μάλιστα που να θεωρείς και να πιστεύεις ότι τα χούγια της, αυτής της πανέμορφης Ελλάδας, δεν είναι τίποτα άλλο από παραστρατημένα προτερήματα της.

Τούτο, ακόμα και σαν σύμπτωμα, έφτασε να θεωρείται, και να είναι, επικίνδυνα αποδεκτό. Όπως:

Δεν δηλώνω το εισόδημά μου. Εγώ πάλι, δουλεύω στο Δημόσιο, δεν μπορώ να το κρύψω. Κάνω όμως κοπάνες, φορτώνω υπερωρίες, αρνούμαι την αξιολόγηση. Όχι μόνο για μένα, αλλά και για τα παιδιά μου.

Αυτές τις ημέρες, οι συνδικαλισμένοι δάσκαλοί της ΟΛΜΕ, κήρυξαν στάση εργασίας και προτρέπουν τους καθηγητές να μην συμμετέχουν στις διαδικασίες της Διεθνούς Έρευνας PISA (που είναι το Πρόγραμμα για την Αξιολόγηση Μαθητών σε Παγκόσμιο Επίπεδο), και διοργανώνεται από τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ).

Στην έρευνα έλαβαν μέρος, από 11 έως 17 Μαρτίου, 245 σχολεία, εκ των οποίων 230 δημόσια και 15 ιδιωτικά, με τη συμμετοχή άνω των 9.000 μαθητών ηλικίας 15 ετών.

Παράνομο, θα ρωτήσετε; Για μένα ναι. Διότι και οι «διαδικασίες» τους για λήψη μέτρων, απεργιακών κλπ, δεν είναι πάντα by the book, δηλαδή με το «γράμμα του νόμου».

Στέλνω το παιδί μου σε ιδιαίτερα μαθήματα, γιατί η καθηγήτρια στο σχολείο, δημόσιο και ιδιωτικό, μου λέει ότι θέλει βοήθεια. Υπέκυψα κι εγώ κάποτε. Η ταρίφα τότε ήταν από 100 ευρώ την ώρα για τρεις μαθητές, σύνολο €300. Ζεστά κι αφορολόγητα, δεν δίνουν απόδειξη. Ποτέ. Κανένας.

Έχετε υπολογίζει πόσα χάνει το Κράτος από αδήλωτα ιδιαίτερα μαθήματα; Ή και από γυμναστές και μασέρ στο σπίτι;

Λεφτά υπάρχουν, όταν πρόκειται για την υγεία και την εκπαίδευση των παιδιών. Τσακίζονται οι χαμηλόμισθοι γονείς να τους προσφέρουν ό,τι μπορούν. Στερούνται πολλά, αλλά έχουν υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια.

Οι πολλοί, έχουμε 2-3 αυτοκίνητα στην οικογένεια. Εγώ κυκλοφορώ με μηχανάκι. Σιγά μη φορέσω κράνος. Παρκάρω όπου να ‘ναι. Δεν μπορώ να περπατήσω σε πεζοδρόμιο, αναγκαστικά κατεβαίνω στον δρόμο.

Κλέβω στην αντλία. Κτίζω πεντάστερο στο Σαρακήνικο. Πουλάω προστασία σε νυχτερινά κέντρα… Κατεβαίνω σε διαδηλώσεις όποτε θέλω – ας φωνάζουν εκείνοι που αναγκαστικά χάνουν δουλειές από τα κλειστά μαγαζιά τους. Κλέβω και το ρεύμα, ολόκληρη αλυσίδα καταστημάτων έχω.

Στην περιοχή που μένω, δεν υπάρχει αποχετευτικό – έρχονται βυτία και αδειάζουν τους βόθρους. Είναι ισχυρό Σωματείο. Να μην δουλέψουν κι αυτοί;

Εκείνοι που κλέβουν χαλκούς από τις σιδηροδρομικές γραμμές; Οι δήθεν αντιεξουσιαστές και χούλιγκανς (ενίοτε τα ίδια πρόσωπα), που σπάνε ό,τι βρουν, που τρομοκρατούν κόσμο, κάποιοι από αυτούς σκότωσαν και τους ανθρώπους στην Μαρφίν, για τους οποίους ελάχιστοι έκαναν ένα μικρό μνημόσυνο, μια στοιχειώδη διαμαρτυρία.

Κάθε μέρα έχουμε θανατηφόρα τροχαία. Πολλά. Πέρυσι, το 2024, σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat, χάσαμε στους δρόμους 621 – δηλαδή 52 τον μήνα. Δηλαδή – πάλι – σχεδόν 1 «Τέμπη» κάθε μήνα!

Σχεδόν όλα οφείλονται σε παραβίαση του νόμου. Οδηγούν πολύ πιο πάνω από το όριο ταχύτητας. Και οι περισσότεροι είναι «φτιαγμένοι» και πιωμένοι. Διάβασα πρόσφατα ότι σε πολλά από τα μπαράκια όπου συχνάζουν πιο πολύ οι νέοι, τα περισσότερα ποτά είναι μπόμπες. Μερικοί δεν έχουν καν δίπλωμα. Ή και το πήραν με μέσο. Κάνει «θραύση» αυτό.

Πριν ένα χρόνο, για να ανανεώσω την Αδεια Οδήγησής μου (λόγω ηλικίας, μη πω κάτι…) έπρεπε, μεταξύ άλλων, να πάρω βεβαίωση από παθολόγο και οφθαλμίατρο ότι… δύναμαι. Ταλαιπωρήθηκα αρκετά, αλλά πέρασα!

Ένας φίλος με έψεξε. «Καλά, είσαι χαζός;». Μάλλον είμαι. Διότι ο φίλος ήξερε «κάποιον», που με 300 ευρώ σου τα τακτοποιεί όλα σε μια μέρα. Μου έδωσε και το τηλέφωνό του. Ήθελα να το τσεκάρω. Τον πήρα, και η ταρίφα ήταν κατά 50 ευρώ ψηλότερη. Τον ευχαρίστησα και αυτό ήταν. Ευτυχώς, δεν μάλωσα τον εαυτό μου. Χαλάλι η ταλαιπωρία. Κοιμάμαι ήσυχος.

Θα μπορούσα (όπως και εσείς υποθέτω) να έγραφα ολόκληρους τόμους για τις παρανομίες μας. Τα «τεκμήρια στους δρόμους», εντοπίζονται εύκολα. Τα άλλα, θέλουν… ντετέκτιβ. Μην πω και ψυχίατρο.

Κάθε μέρα περνάω από ένα σημείο, όπου σε ένα γραφείο υπάρχει μια ταμπέλα που γράφει: «Νομιμοποιούνται αυθαίρετα»! Και μόνο αυτό φτάνει, νομίζω. Ξέρετε άλλη χώρα που να διαφημίζει ότι μπορεί να κάνει το παράνομο νόμιμο;

Πριν μερικά χρόνια, πήγα ταξίδι στο αγαπημένο μου Λονδίνο. Ξέχασα κάποια χάπια μου για το στομάχι. Πήγα σε ένα φαρμακείο κοντά στο ξενοδοχείο. Η κοπέλα μου ζήτησε συνταγή γιατρού. Της εξήγησα ότι μόλις έφτασα, αλλά μπορώ να του τηλεφωνήσω να μου την στείλει. Όχι, είπε, πρέπει να είναι από γιατρό εδώ. Την παρακάλεσα. Της είπα ότι είναι αθώο φάρμακο. Έβαλα και έναν δραματικό τόνο…. Ανένδοτη. «Καταλαβαίνω – είπε – αλλά it’s the law». Είναι ο νόμος! Τελεία και παύλα, δεν σηκώνει συζήτηση.

Εδώ; Ξέρω την απάντηση. Μου αρέσει. Αλλά σε άλλον μπορεί να αρέσει κάτι διαφορετικό. Και πάει λέγοντας. Παρανομία… εκθετική!

Το πιο πρόσφατο, αλλά δυστυχώς όχι το έσχατο, είναι το κύκλωμα στην πολεοδομία της Ρόδου. Εκλεβαν αβέρτα. Επαιρναν μίζες με τη σέσουλα. Μάζεψαν ασύλληπτα χρήματα και, όπως κάθε λιγούρης, τα ξόδευαν ανοιχτά. Αυτοκίνητα, ταξίδια, πούρα, και δεν ξέρω τι άλλο.

Κάνοντας τη «δημοσιογραφική μου ψυχοθεραπεία», το εντοπισμένο μου πρόβλημα είναι ότι κάθε φορά που μαθαίνω, διαβάζω, διαπιστώνω ή και υφίσταμαι μια παρανομία, θυμώνω και εκπλήσσομαι.

Πριν από λίγα χρόνια, ο Γιώργος Γραμματικάκης, Ομότιμος Καθηγητής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, πρώην ευρωβουλευτής με το Ποτάμι, που έφυγε από τη ζωή στις 25 Οκτωβρίου 2023 σε ηλικία 84 ετών, μας μίλησε στο ραδιόφωνο για την Ελλάδα ως «χώρα των υποκριτικών εκπλήξεων».

Χώρα που μπορεί οικονομικά να έχει εκτοξευτεί τώρα, όπως μας είχαν πει εκείνες τις ημέρες στην Αθήνα οι κεντρικοί τραπεζίτες των χωρών-μελών της ΕΕ., αλλά λίγο πιο κάτω να σκαλίσεις, είπε, θα δεις ότι λίγα έχουν αλλάξει. Πάρτε μια γεύση:

«Κάποια στιγμή ένα θέμα, συχνά μάλιστα για λόγους τραγικούς, έρχεται στην επιφάνεια. Και αρχίζει αμέσως ο χορός της εκπλήξεως, των επιφωνημάτων και της καταδίκης. Επιστρατεύονται κάθε είδους ειδικοί, και αναζητούνται οι αιτίες.

»Ότι εντούτοις κάποτε θα φτάναμε εκεί. Ότι κάποια στιγμή ίσως θα είχαμε θύματα. Ότι κάποια στιγμή θα περνούσαμε το όριο. Είναι,  φοβάμαι, στις περισσότερες περιπτώσεις, περίπου αυτονόητο. Το πολιτικό, ωστόσο, και κοινωνικό μας πλέγμα έχει μικρή την ικανότητα αντιδράσεως, και έτσι δεν διαρκούν όλα πολύ. Απλώς ως την επόμενη έκπληξη, τον επόμενο θρήνο, την επόμενη υποκρισία…

»Τα τελευταία χρόνια η συγκομιδή των «υποκριτικών εκπλήξεων» είναι πράγματι εντυπωσιακή. Και επειδή αναφέρονται σε ένα φάσμα, αενάως επαναλαμβανόμενο, μπορούν να καταταγούν μάλιστα σε κάποιες κατηγορίες. Ας πούμε π.χ. ότι στην πρώτη κατηγορία ανήκουν οι εκπλήξεις από την περιβαλλοντική μας ασυνειδησία. Κάθε χρόνο έχουμε καταστροφικές πλημμύρες, κάθε χρόνο πυρκαγιές ή καύσωνες θανατηφόρους. Αλλά ότι αυτό θα συνέβαινε, δεν υπάρχουν μεγάλες αμφιβολίες.

»Διότι από την Αθήνα ως την Ήπειρο, και από την Κρήτη ως την Θράκη η χώρα φέρει σταθερά τα σημεία μιας εθνικά ομόψυχης, έτσι το λέω, εχθρότητας απέναντι στο φυσικό ή το ανθρωπογενές περιβάλλον.

»Αλλη, περίπου, υποκριτική έκπληξη, έρχεται από την τηλεοπτική ασυνειδησία. Ότι η παρουσία του καλού και του κακού, ασφαλώς, στις τηλεοπτικές οθόνες, επηρεάζει, και μάλιστα τα μέγιστα. Δεν είναι αυτό καινούργια ανακάλυψη. Πρόσφατα όμως, ζούμε την ασυνειδησία. Την προσωπική, κατά κάποιον τρόπο, επέμβαση με τρόπο βάρβαρο σε μία υπόθεση, ας πούμε, ερωτικού πάθους. Ενώ μόνο, πριν από μερικούς μήνες, ζήσαμε μια άλλη ιστορία για ένα παιδί που χάθηκε, που δολοφονήθηκε ίσως. Και για να βρεθούν τα αίτια και ο ένοχος, θυσιάστηκαν η οικογένειά του, η ευπρέπεια, η ψυχολογία νέων παιδιών.

»Κι όμως, πάλι είναι βέβαιο ότι δεν θα αλλάξει τίποτα όσον αφορά την παρανομία. Διότι κάθε φορά επικαλούμαστε κανόνες δεοντολογίας, τα κριτήρια της δημοσιότητας, και πάμε συχνά – αυτό το φοβάμαι – από το κακό στο χειρότερο. Ενδεικτικό παράδειγμα, η ανομία στα πανεπιστήμιά μας από πρόσωπα που δεν έπρεπε να επιτρέπεται να είναι εκεί…».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News