Χιλιοειπωμένα πράγματα. Είμαστε ο εξυπνότερος λαός του κόσμου. Ακόμη καλύτερα: Είμαστε φανταστικοί. Αν μοντάρει κανείς δηλώσεις ποδοσφαιριστών σε εντός έδρας ματς —«ένα μεγάλο ευχαριστώ στον φανταστικό αυτό κόσμο»— και αθροίσει τους φιλάθλους όλων των ομάδων μέχρι την Καλαμαριά και τη Δόξα Δράμας καλύπτει με άνεση ολόκληρη την επικράτεια.

Αρα με εμάς δεν υπάρχει πρόβλημα. Μήπως φταίει το οικόπεδο; Μα, είναι το καλύτερο στον κόσμο. «Ελλάδα χώρα του φωτός/ του κόσμου αρχή και γυρισμός» λέει το τραγούδι. Και από Ιστορία αξιοζήλευτοι είμαστε και την τιμούμε ως σώμα ζωντανό έτσι όπως ζυμώνεται το παρόν με το ένδοξο παρελθόν: «Τη μια μας παίζουν ροκ, την άλλη τσιφτετέλι/ παιδιά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη».  

Αρα γιατί τόση αυτοκριτική; Γιατί παραμένουν αμφιβολίες και αστερίσκοι για εμάς, τον ελληνικό λαό; Οχι τώρα, από τότε που φτιάχτηκε το ελληνικό κράτος:

♦ Ανδρέας Λασκαράτος (1811-1901): «Η Ελλάδα είναι χώρα όπου οι αμαθείς μισούν τους σοφούς και οι άχρηστοι εμποδίζουν τους άξιους»

♦ Χαρίλαος Τρικούπης (1832 – 1896): «Οι δούλοι λαοί κυμαίνονται μεταξύ ανοχής της αυθαιρεσίας και συνωμοσίας. Ιδιον των ελευθέρων λαών είναι δι’ ειρηνικών μέσων να επιβάλλωσιν εις τους άρχοντας τον προς αυτούς σεβασμόν»

♦ Εμμανουήλ Ροΐδης (1836-1904): «Εκαστος τόπος έχει την πληγήν του: Η Αγγλία την ομίχλην, η Αίγυπτος τας οφθαλμίας, η Βλαχία τας ακρίδας και η Ελλάς τους Ελληνας»

♦ Γεώργιος Κονδύλης (1879-1936): «Αν ήξερα πόσο ηλίθιος είναι ο ελληνικός λαός θα τον κυβερνούσα από δεκανέας»

♦ Κωνσταντίνος Καραμανλής (1907-1998): «Δεν υπάρχει τίποτε δυσκολότερο από το να κυβερνήσεις τους Ελληνες. Και αυτό γιατί όλοι νομίζουν ότι είναι ικανοί για όλα»

♦ Γιάννης Τσαρούχης (1910-1989): «Στην Ελλάδα, χρυσέ μου, είναι κανείς ό,τι δηλώσει…»

♦ Στέλιος Ράμφος: «Η φοροδιαφυγή δείχνει απουσία πολιτικής συνειδήσεως, είμαστε ακόµα χωρικοί και όχι πολίτες»

♦ Δημήτρης Δημητριάδης (στο κορυφαίο ίσως άρθρο της περασμένης δεκαετίας, «Το βδέλυγμα», που δημοσιεύθηκε στη Lifo): «Ο ελληνικός λαός είναι ένας λαός εσωτερικώς κατεστραμμένος, που όλη του η άλλοτε, χαμένη σ’ ένα χαμένο παρελθόν, δημιουργικότητα επιδίδεται πλέον αποκλειστικά και μόνο σε καταστροφές»

Κόντρα λοιπόν στις δηλώσεις των σημερινών πολιτικών («ο λαός μας έχει τεράστιες δυνατότητες»), των ποδοσφαιριστών και των τραγουδιών όπως το παραπάνω της Καίτης Γαρμπή, έχουν υπάρξει και σπαράγματα κριτικής. Είπαν ότι μας αρέσει η συνωμοσιολογία, ότι προτιμάμε τα λόγια από τις πράξεις, ότι εμείς οι ίδιοι δεν επιβάλλουμε σε όσους μας κυβερνούν τον σεβασμό ή ότι επιδιώκουμε την πρόοδο, αρκεί να μην αλλάξει τίποτε.

Αν έβλεπε κανείς πώς συμπεριφερόμαστε ο ένας στον άλλον στον δημόσιο χώρο, πώς οδηγούμε, πού παρκάρουμε τα αυτοκίνητά μας, πώς αξιώνουμε την τήρηση των κανόνων από τους άλλους και πώς αγανακτούμε όταν αυτοί δεν τηρούνται (από τους άλλους), θα περιέγραφε έναν εφιάλτη. Αν ο Τσόρτσιλ προσάρμοζε τη διάσημη φράση του στη σημερινή Ελλάδα, θα έλεγε «οι ήρωες οδηγούν σαν Ελληνες».

Βεβαίως, για όλα, ακόμη και για τη γαϊδουρινή συμπεριφορά μας, φταίνε πάντα κάποιοι άλλοι. Οι πολιτικοί (που εμείς ψηφίζουμε), τα συμφέροντα (γενικώς) ή οι ξένοι που μας ζηλεύουν. Οπως έγραψε με σαρκαστική διάθεση ένας αναγνώστης της «Καθημερινής», ο «Kostas V.», και το μεταφέρει στη στήλη του ο Τάκης Θεοδωρόπουλος: «α) Θέλουμε την Ελλάδα που μας αξίζει: την Ελλάδα της ιδιοτέλειας, ιδιωφέλειας, παρανομίας, αυθαιρεσίας και αθέμιτου ταχυπλουτισμού. β) Δεν χρειάζεται να φτιάξουμε την Ελλάδα που θέλουμε: είναι ήδη φτιαγμένη».

Υπό αυτή την έννοια, ζητάμε τη χώρα των ονείρων μας, δίχως να αντιλαμβανόμαστε ότι τα έχουμε ήδη καταφέρει: Σε αυτή ζούμε.

ΥΓ: Και όμως, με έναν περίεργο τρόπο, παρότι αγανακτούμε με τη χώρα μας αθωώνοντας πάντα τον εαυτό μας, ξεχνάμε όσα έχει πετύχει το ελληνικό κράτος (λ.χ. τον υπερδιπλασιασμό των εδαφών του) στη σύντομη ιστορία του…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News