H υπόθεση της Novartis, έτσι όπως εκτυλίσσεται στην ελληνική πραγματικότητα, θα διδάσκεται κάποτε –είναι βέβαιο– στα αμφιθέατρα των Σχολών Πολιτικών Επιστημών, στα φοιτητικά ακροατήρια της Νομικής, ίσως και της Κοινωνιολογίας. Ως υπόθεση εμβληματική, με πρωταγωνιστές δεκάδες πρόσωπα – άλλα αδικήθηκαν, κάποια πούλησαν την ψυχή τους στον Διάβολο, ορισμένα ενέδωσαν σε πιέσεις, όλα τους διαπομπεύθηκαν με ένα τρόπο, φθάνοντας σε σημείο οριακό, προσωπικής και επαγγελματικής εξόντωσης.  

Η Ελένη Τουλουπάκη, η Εισαγγελέας Διαφθοράς, θα έχει περίοπτη θέση. Οχι μόνο γιατί κίνησε τα νήματα στην υπόθεση, διενεργώντας έρευνα για δέκα πολιτικούς με ηχηρά ονόματα, αλλά και γιατί αντιμετώπισε, αντιμετωπίζει, ακόμη και ως ενδεχόμενο την ατίμωση μιας κατηγορίας που την καθιστά εργαλείο στα χέρια ενός σκοτεινού πολιτικού.  

Δεν είναι το ίδιο ο Παπαγγελόπουλος και η Τουλουπάκη. Η πολιτική είναι συνυφασμένη με υπόγειες συμφωνίες και αμφιλεγόμενες στρατηγικές, με παρασκήνια και ραδιουργίες. Μπορεί να μην είναι αποδεκτές, δεν ξαφνιάζουν όμως κιόλας, κανέναν δεν ρίχνουν από τα σύννεφα. Το στερεότυπο του πολιτικού μόνο ως αμόλυντο δεν έχει σφυρηλατηθεί. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί το ίδιο για τη δικαστική-εισαγγελική αρχετυπική φιγούρα; 

Η Ελένη Τουλουπάκη βάλλεται ως η λειτουργός που κόντυνε τον θεσμό που εκπροσωπεί, αν δεν τον κατήργησε κιόλας — μην απορήσετε αν σε λίγο καιρό ο θεσμός του Εισαγγελέα Διαφθοράς πάψει και να υφίσταται. Η εισαγγελέας Διαφθοράς εκ του θεσμικού της ρόλου είναι «εκεί» ως αντίβαρο υπουργικών ατασθαλιών, φίλτρο της αυθαίρετης πολιτικής εξουσίας, νησίδα Δικαίου και Ηθικής στη θάλασσα των εγκλημάτων περιωπής. Δεν νοείται ως μακρύ χέρι υπουργών, αλλά ως πρόσωπο συνδεδεμένο με τις έννοιες της τιμωρίας και της κάθαρσης του δημόσιου βίου. Τουλάχιστον έτσι λένε τα ΦΕΚ και τα επίσημα κιτάπια. Κάθε άλλη απόχρωση είναι βαθιά προσβλητική και στίγμα ανεξίτηλο. Αναλογιστείτε: σε ποια έδρα ποινικού δικαστηρίου θα μπορούσε να σταθεί, και τι μέλλον μπορεί να έχει, λειτουργός που έχει κατηγορηθεί για όσα η Ελένη Τουλουπάκη;

Η πορεία θα (από)δείξει αν η κρητικιά εισαγγελέας έκανε πολιτικά χατίρια. Η ίδια το αρνείται, λέει ότι ουδέποτε υπήρξε «ενεργούμενο», γεμίζοντας 95 σελίδες για το πώς και το γιατί κινήθηκε, στη μακρά αυτή διαδικασία. Ανεξήγητα μακρά, είναι η αλήθεια. Τεμαχισμένη σε δόσεις, καυτό λαδάκι στη φωτιά του πολιτικού σκηνικού. Και πάντως βίαιη. Αν θέλεις δέκα υπουργούς και πρώην Πρωθυπουργούς στη σέντρα, όλο και κάποιος θα θέλει να σε δει να σαπίζεις στη φυλακή. 

Σε απλά ελληνικά: ίσως τα πράγματα να ήταν αλλιώς, αν η έκβασή τους ήταν «μια κι έξω» για τα πολιτικά πρόσωπα, χωρίς παρατεινόμενες ομηρείες, ασίγαστα μίση και πάθη. Αν η προσέγγιση ήθελε στο επίκεντρο τους γιατρούς και τον κάθε Φρουζή, την πειθώ για την ομολογία της όποιας ενοχής, την ποινική συνδιαλλαγή – δίνεις λεφτά για να μη γνωρίσεις τι θα πει κελί. Μια τέτοια διαδικασία θα ήταν πιθανότατα ταμάμ και για όλους όσοι –και ορθώς– αποζητούν χρηματική ικανοποίηση από τη Novartis. Ισως τα πράγματα να ήταν αλλιώς αν η Εισαγγελία Διαφθοράς δεν υπέκυπτε σε παλινωδίες ως προς τους προστατευόμενους μάρτυρες, και αντιστεκόταν σθεναρά σε ισχυρισμούς-αστειότητες (όπως εκ των υστέρων έδειξε η αρχειοθέτηση περιπτώσεων). Αν δεν ήταν αδόκιμη η συνεργασία της με το FBI και τις αμερικανικές αρχές. 

Σήμερα, η Ελένη Τουλουπάκη αναμένει. Με μέτωπα ανοιχτά, στη Βουλή, στον Αρειο Πάγο. Με τις υποπεριπτώσεις τους, ούτε εκείνη δεν ξέρει πόσα. Μαζεύει εδώ και καιρό στοιχεία, είναι σίγουρο, που θα μπορούσαν να δώσουν ερμηνεία στις διενέξεις με επόπτες της, να δικαιολογήσουν δικονομικούς χειρισμούς της. Από την αρχή λειτουργεί σαν να είναι κατηγορούμενη. Από την τέταρτη θέση στον κατάλογο του περιοδικού Politico, «Disruptors», των προσώπων που ταράζουν τα νερά (το 2018), στον προθάλαμο μιας ταπεινωτικής δοκιμασίας.  

Αν και οι δικαστές και οι εισαγγελείς δεν συνηθίζουν να δίνουν συνεντεύξεις, εντούτοις θα είχε άπειρο ενδιαφέρον, να πει κάποια στιγμή η ίδια αν έχει μετανιώσει. Που διεκδίκησε έναν τέτοιο θώκο, που χειρίστηκε όπως χειρίστηκε την υπόθεση του φαρμακευτικού κολοσσού. Και αν νοσταλγεί τον καιρό που δεν είχε αστυνομικό στην πόρτα της και κάθε Κυριακή πήγαινε Εκκλησία. 

ΥΓ.: Αλήθεια, τώρα που η Εισαγγελία Διαφθοράς έχει θαμπώσει, έχει μπει κανείς από την πολιτική σκηνή στη διαδικασία να διερευνήσει την προοπτική διευθέτησης της υπόθεσης με την ίδια την εταιρεία; Η Novartis έχει πιθανότητες να μη γίνει Siemens. Και το ελληνικό σύστημα Υγείας πάντα χρειάζεται ενίσχυση. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News