Βγαίνουμε χωλαίνοντας, τρεκλίζοντας από τα μνημόνια επειδή δεν θέλουν, βαρέθηκαν πια να μας δανείζουν. Βγαίνουμε στο πουθενά, στο κενό, εκτός αγορών που μας σνομπάρουν επιδεικτικά. Βγαίνουμε από ένα αχρείαστο  μνημόνιο που το λουστήκαμε επειδή παραδώσαμε τη χώρα στη δημαγωγία.

Για να επιστρέψουμε στα ίδιο πνεύμα και στην ίδια νοοτροπία από την ανάποδη: στους πανηγυρισμούς για εσωτερική κατανάλωση και στην προεκλογική παροχολογία που σιγοβράζει στη χύτρα του Μαξίμου. Πάλι στα ψέματα.

Την Τρίτη η κυβέρνηση θα πανηγυρίσει γιατί η Ελλάδα θα γίνει η πρώτη χώρα στην ιστορία της Ευρωζώνης που θα είναι ταυτόχρονα εκτός μνημονίων και εκτός αγορών. Μετά από 8 χρόνια και τρία μνημόνια. Οι άλλοι (Ιρλανδοί, Πορτογάλοι κα Κύπριοι) χρειάστηκαν ένα μνημόνιο και τρία χρόνια για να επιστρέψουν στις αγορές.

Και δεν ισχύει, δυστυχώς, ότι καταφέραμε να γυρίσουμε στο 2014 γιατί απλούστατα το 2014 δεν υπάρχει πια. Δεν υπάρχει η ποσοτική χαλάρωση και η φθηνή ρευστότητα που κατέκλυζε τον πλανήτη, ούτε οι χαμηλές τιμές των πρώτων υλών και του πετρελαίου.

Και ας μην το ξεχνάμε: το 2014 δεν είχαμε φορτωθεί την πρόσθετη λιτότητα των 15 δισ. ευρώ ούτε τους (ακόμη πιο ασφυκτικούς) φόρους και τις εισφορές του νόμου Κατρούγκαλου για τους ελεύθερους επαγγελματίες. Ούτε τους πλειστηριασμούς ακινήτων για χρέη 500 ευρώ στην εφορία.

Ούτε μπορούμε να φανταστούμε ότι μια κυβέρνηση θα δεσμευόταν σε διαρκή λιτότητα για 40 χρόνια με πρωτογενές πλεόνασμα 2,2% του ΑΕΠ ως το 2022 ως το 2060 και ιδιωτικοποιήσεις μέχρι το 2115 που θα υπάρχει το Υπερταμείο (με τον ταπεινωτικό συμβολισμό και τις όποιες θετικές δυνατότητες αν δεν λειτουργήσει ως πάρκινγκ ημετέρων).

Είτε το θέλουμε είτε όχι το 2018 δεν είναι 2014.

Η επιλογή που κάναμε τρεις φορές σε τρεις κάλπες το 2015 έχει συνέπειες που δεν αποκαθίστανται με ταρατατζούμ και φιέστες. Και ούτε με «έλα βρε αδερφέ» και «τι καλύτερο θα έκαναν οι άλλοι;».

Αυτά τα τέσσερα χρόνια οι Ευρωπαίοι χώνεψαν πια την πραγματικότητα μιας χώρας που δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί. Ακόμη και η κορωνίδα του τρίτου μνημονίου έμεινε ανεφάρμοστη. «Αποκομματικοποίηση της δημόσιας διοίκησης» λεγόταν. Βγαίνουμε και το «Ελληνικό» είναι ακόμη μπλοκαρισμένο. Και το Δημόσιο παραμένει ακόμη σε δομές και νοοτροπίες του χθες. Και η κυβέρνηση βολεύει όπου μπορεί τους δικούς της.

Η αλλαγή σελίδας που θα ακούσουμε από το Μαξίμου δυστυχώς δεν ήρθε. Η Ενισχυμένη Επιτήρηση ως το 2022 έχει όλα τα στοιχεία του μνημονιακού «χθες»: δεσμεύσεις, λιτότητα, τρόικα με ΔΝΤ που θα εγκρίνει ή θα κόβει δόσεις, νέα μέτρα κ.λ.π. Χωρίς τα φτηνά δανεικά. Αυτή είναι η βασική διαφορά.

Η προσπάθεια για την ανόρθωση της χώρας αν είναι να αρχίζει πρέπει να αρχίσει τώρα. Έχουμε το κουράγιο να το παραδεχτούμε; Για κάποιους είναι ίσως πιο βολικό να βυθιστούν ξανά στη νιρβάνα του λαϊκισμού που ανοίγεται μπροστά μας μέχρι τις εκλογές. Και μετά; Μετά μνημόνιο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News