Ο ωκεανός είναι αλλιώς. Μου είχε μιλήσει η Σώτη αλλά δεν είχα αντίληψη. Πλέον, ώρες αποσβολωμένη στη βοή των κυμάτων του. Τα πιο ταξιδεμένα κύματα. Ατλαντικός, καρδιά μου. Πού ξεκίναγαν εκείνοι οι θαλασσοπόροι; Εμείς, οι Ελληνες, είχαμε πατήματα. Το βλέμμα είχε να ορίσει ραντεβού στο επόμενο νησί. Ετούτοι πού ξανοίγονταν; Στο άγνωστο, του αγνώστου, ω ερεθιστικό άγνωστο.

Για να παραδοθείς στην ομορφιά της Πορτογαλίας, πρέπει να αφαιρέσεις τα ελληνικά γυαλιά σου. Ετσι κι αλλιώς, οι συγκρίσεις των χωρών είναι για βαρετούς, ανίδεους ταξιδευτές. Με συγκινεί βαθιά ο σεβασμός τους προς τη θάλασσά τους. Με παραξενεύει το πόσο χώρο αφήνουν στη διάθεσή της, το ότι δεν επιτρέπουν ξενοδοχεία, σπίτια «πάνω στο κύμα». Υπάρχουν βέβαια και ταμπέλες να σου υπενθυμίζουν τον κίνδυνο τσουνάμι.

Αλλά ακόμα και αυτό δεν επιχειρηματολογεί σε σύγχρονους που μπορεί να αγνοήσουν τα πάντα στο διάβα της αναίδειάς τους. (Εχουμε γνώση, οι έρμοι φύλακες). Επί του απέραντου παραλιακού μετώπου δεν υπάρχουν παρά μόνο υπερυψωμένες ξύλινες εξέδρες, διάδρομοι περιπάτου. Και αραιά και πού (πολύ αραιά και που) κάποιες ξύλινες παλιομοδίτικες παράγκες-εστιατόρια σαν από ασπρόμαυρη ταινία. Απολαμβάνω το τοπίο της Απεραντοσύνης.

Γλάροι παίζουν ύψη φλυαρώντας στην πτήση τους. Κύματα καταφθάνουν και αναχωρούν. Πούδρα η άμμος, γεμάτη κοχύλια. Ωρες περπατάω κι άλλες τόσες βαθαίνω χαζεύοντας. Εδώ η θάλασσα είναι σαν τους γιαπωνέζικους κήπους. Τους δημιουργούν όχι για να τους χαίρεσαι εν κινήσει ξεγνοιασιάς αλλά για να στοχάζεσαι. Κι ετούτη η θάλασσα, θαρρείς, δεν είναι για να την κολυμπήσεις αλλά για να στοχαστείς. «Ο ωκεανός σε εξαναγκάζει να τον ακούσεις» της λέω. «Οχι. Σου μαθαίνει να σέβεσαι» απαντάει η Μόνικα.

Σε κάθε μακρινή βόλτα μου στις ξύλινες εξέδρες συναπαντιέμαι με άλλους περιπατητές. Μου χαμογελάνε αυθόρμητα, με καλημερίζουν ή με καλησπερίζουν αυτόματα, αυθόρμητα. Μ’ αρέσει. Μ’ αρέσει διπλά γιατί… Ναι, αυτό σηκώνει σύγκριση… Πάντα το βρίσκω αδιανόητα αστείο το να παρατηρώ σε ανάλογες βόλτες στη δική μου χώρα, τι δύσκολη διαδρομή έχουν επιλέξει οι άνθρωποι να προσποιούνται τάχα ότι δεν σε βλέπουν ενώ σε βλέπουν, ώστε να μη χρειαστεί να χαιρετήσουν, να καλημερίσουν.

Μα πόσο σακατευτικοί στη φύση τους! Μου αρέσει να βλέπω και ζευγάρια με άσπρα μαλλιά να περπατάνε χέρι χέρι. Πάντα η εικόνα τους κάνει γέφυρα στο μυαλό μου με μια ανάμνησή μου σε ένα νοσοκομείο στη Νέα Υόρκη. Στριμωγμένη σε ασανσέρ, ανάμεσα στους πολλούς και ένα ζευγάρι υπερ-υπέργηρων.

Και άνοιξε η πόρτα σε λάθος για εκείνους όροφο και εκείνος κίνησε σαν αργοκίνητος, γερασμένος ελέφαντας  να κατέβει. Κι εκείνη του είπε, όσο πιο τρυφερά μπορεί να το πει άνθρωπος σε άνθρωπο, «No, baby». Εκείνο το «…baby»… Πόσα χρόνια μέσα μου… Ο χρόνος είναι αλλιώς αν οι άνθρωποι τρυφερεύουν. Baby!

Περπατώ, περπατώ σε ξύλινη εξέδρα, χαζεύοντας τον Ατλαντικό… Κοίτα πώς ήρθαν τα πράγματα… Μια πολύτιμη φίλη μού στέλνει φωτογραφίες της από το δικό της ταξίδι στην Ανταρκτική. Στην οθόνη του κινητού μου καταφθάνουν πιγκουίνοι, φώκιες, παγόβουνα. Ονειρο ζωής για εκείνη το συγκεκριμένο ταξίδι. Το κατόρθωσε! Με όσα κύματα και να αναμετρήθηκε!

Η άλλη πολύτιμη φίλη μου μού στέλνει φωτογραφίες από την παραλία της Γλυφάδας. Κι εγώ; Ατλαντικός, καρδιά μου. Τελικά χαζεύοντας κύματα, ο καθένας μας αναμετριέται με τα δικά του κύματα. Και όσο θηριώδη, η θέαση κυμάτων τα τρυφερεύει. Baby.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News