Οδηγούσα γεμάτη σκέψεις. Κεφάλι πολτός, συναίσθημα φλατ, χαζά φεύγουν οι μέρες μας. Μέχρι που…Σε μια στροφή του δρόμου, άναψε όλα τα φώτα της, μια αμυγδαλιά. Τόση ομορφιά που σου αναλογεί ξαφνικά!…Δεν ξέρεις ως σύγχρονος, τι να την κάνεις! Φρενάρω. Σταματώ. Γέρνω κεφάλι αριστερά, χαμογελάω αργά αργά. Τελικά, η αμυγδαλιά είναι το Χριστουγεννιάτικο δέντρο του ενήλικα!

Τι έγινε το τάμα μου φέτος; Κάθε μου χρόνο, ένα μου κείμενο στα πόδια της. Πέρσι «Η γυναίκα χωρίς φύλλωμα». Αν δεν το διάβασες, θέλω να το διαβάσεις. Τόσα κείμενα, τόσα χρονογραφήματα, τόσα χρόνια, αυτό έχει άλλη θέση στην ψυχή μου. Πέρσι, μόλις είχα βγει από εκείνο το ιδιαίτερο κομμωτήριο και την είδα μπροστά μου. Την πιο σωστή στιγμή μου δηλαδή. Πώς το είχα γράψει; «Ήθελα πάντα ολάνθιστα μυαλά… Ποιος νοιάζεται για τα μαλλιά;». Φέτος πονηρεμένη υγιής…

Δεν ήμαστε από σίδερο, τελικά. Χαζεύω αλλιώς την αμυγδαλιά. Εσωτερικό Soundtrack «εΤίναξα την ανθισμΕνη αμυγδαλιΆααααα». Πόσο κορόιδευα εκείνες τις γυναίκες! Σε εκείνο το τραγούδι. Πόσο εύκολα τραγουδούσαν οι άνθρωποι τότε! Σε κάθε τραπέζι, σε κάθε σύναξη, σε κάθε εκδρομή. Τραγουδούσαν γιατί έτσι! Τι όμορφο εκείνο το αιφνίδιο χαράς, εκείνο το «γιατί, έτσι!». «Κοίτα, κοίτα πώς κάνει η θεία όταν τραγουδάει. Κοίτα και την άλλη δίπλα της… Ετσι κάνουν!» έλεγα και τις παράσταινα, τις μιμούμουν. Οπως έπεφταν σε έναν οραματικό υπνόξυπνο, σαν μαγεμένες, αφημένες και έσερναν εκείνα τα αααααα και ψιλοκούναγαν και το κεφάλι σαν για τρέμουλο. Κι έμοιαζαν να είχαν χρόνο.

Ο χρόνος! Πόσο γελοία παίζουμε με τον χρόνο! Ολα γρήγορα, όλα αγχωμένα. Όλα διαφημίζονται για τον γρήγορό τους χρόνο. Όχι στις διεργασίες, στις διαδικασίες, όλα εν τάχει, όλα επί της ουσίας… Ανευ ουσίας. «Μαγειρέψτε σε τρία λεπτά! Γίνεστε όμορφη σε τέσσερα λεπτά! Γίνεστε αγνώριστη σε μια συνεδρία! Συνδέεστε σε δευτερόλεπτα του δευτερολέπτου! Θα χρειαστούμε μόνο ένα λεπτό από τον χρόνο σας!»….ΕΤίναξα την ΑνθισμΈεεενη αμύγδαλιΑαααα….Πώς σε όλα ενυπήρχε ο δισταγμός και ο άπλετος χρόνος; Πού πέταξε ο δισταγμός; Πώς τσιγγουνεύονται τον χρόνο;

Γέφυρα κάνει το μυαλό. Περίεργες γέφυρες κάνει το μυαλό… Ατίθασο, διαβολεμένα ευκίνητο!.. Φέρνω στη σκέψη εκείνα τα αγόρια. Τα αγόρια με τα λαρύγγια και τον δισταγμό. Την αμηχανία τους στο βλέμμα, την αμηχανία του στον λόγο, την αμηχανία τους στα χέρια, λες και θα άγγιζαν φλόγα από κεράκι. Το τόσα δα κοκκινάδι της αμήχανης ντροπής τους θυμάμαι. Ποτέ δεν είχα αξιολογήσει τα φρένα τους. Τόσο τρυφερό αργόσυρτο φρενάρισμα, μην και σε ταράξουν. Τότε, που προβάραμε τον έρωτα. Και δοκιμάζαμε αν ήμασταν επιθυμητές, καθρεφτιζόμενες φιλάρεσκα στα μάτια τους. Την εποχή που δοξάζαμε τα προκαταρκτικά. Τι άσπλαχνες εν τέλει! Για μας ήταν εύκολο, για εκείνους; Τόσα χάδια και φιλιά και χέρια και πόδια και μετά… Εκείνο το όμορφο βουητό ενός κοντοανασεμένου τίποτα, ενός κεφαλιού που έγερνε πίσω για να ανασυντάξει δυνάμεις, ενός χαμόγελου στο τέλος και ενός προστατευτικά γλυκού «Πάμε». Τι μαγικό κοντρόλ κατόρθωναν! Τόσα και τόσα κείμενα, ούτε σε ένα δεν ύμνησα το τσακ μιας στιγμής τους!… Εκείνα τ΄αγόρια με τα λαρύγγια…

Κοίτα πόσες σκέψεις κούρδισε και φέτος μια αμυγδαλιά. Το δέντρο που δοξάζει τη διεργασία, τη διαδικασία. Μη σε ξεγελάσει ποτέ ότι είναι ξερή. Σκέφτεται, σκέφτεται, θέλει χρόνο… Ο χρόνος!.. Κάποτε, το άνθισμα. Και φέτος!… Μια αμυγδαλιά άναψε με μιας, όλα της τα φώτα μπροστά στα μάτια μου! Η αμυγδαλιά είναι το Χριστουγεννιάτικο δέντρο του ενήλικα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News