Μα, επτά υποψήφιοι αρχηγοί; Ως τώρα, γιατί ως το τέλος της εβδομάδας μπορεί να έχουν φτάσει τη δωδεκάδα. Είναι δυνατόν; Νίκος Ανδρουλάκης, Χάρης Δούκας, Παύλος Γερουλάνος, Μιλένα Αποστολάκη, Μιχάλης Κατρίνης, Νάντια Γιαννακοπούλου, Γιάννης Κανελλάκης; Βάλθηκαν να μας τρελάνουν όλοι τους; Σε ολόκληρη Αμερική ψάχνουν έναν να αντικαταστήσει τον γερο-Μπάιντεν και δεν βρίσκουν, στο ΠΑΣΟΚ υπάρχει ένας υποψήφιος σε κάθε καρέκλα που υπάρχει στο χολ και στο σαλόνι της Χαριλάου Τρικούπη;

Αυτό τώρα τι είναι; Πλέρια δημοκρατία ή πλέρια κατάντια; Πούθε τού προέκυψε του κάθε μικρού και μεσαίου ότι μπορεί να γίνει Ανδρέας; Και μας φλομώνουν με αυτά τα χαρούμενα βιντεάκια ανακήρυξης υποψηφιότητας με τα οποία διαφημίζουν την ασημαντότητά τους, αντιγράφοντας τον Κασσελάκη. Με κείνα τα συνθήματα να αναβοσβήνουν στην κοιλιά τους καθώς περπατάνε, λες και είμαστε χαζοί και δεν ακούμε τι λένε, αλλά πρέπει και να τα διαβάζουμε κιόλας για να τα εμπεδώσουμε. Και να έλεγαν και τίποτα… κοινοτοπίες του κερατά.

Σε λεωφορείο εκδρομής ΚΑΠΗ σε μοναστήρι να έψαχναν για επικεφαλής, επτά δεν θα εμφανίζονταν. Αλλος θα έλεγε «υπάρχουν καλύτεροι από μένα», άλλος «δεν έχω την πείρα για κάτι τέτοιο» και άλλος «πού να μπλέξω». Μόνο στο ΠΑΣΟΚ όλοι κάνουν, όλοι ξέρουν, όλοι μπορούν, όλοι δικαιούνται. Εκλέχτηκα μια φορά βουλευτής; Μπορώ και αρχηγός. Εκλέχτηκα (κατά λάθος) δήμαρχος; Μπορώ και πρωθυπουργός. Ημουν κάποτε υποψήφιος ευρωβουλευτής; Ασφαλώς και δικαιούμαι να πάω για αρχηγός.

Καημένο ΠΑΣΟΚ, πάλαι ποτέ κραταιό και ιστορικό, σήμερα άμοιρο. Που κάποτε άλλαζες τη χώρα (προς το καλό και προς το κακό) και σήμερα κατάντησες ξέφραγη αλάνα όπου τα παιδία παίζουν τις αμάδες τους. Αλληλοκυνηγιούνται στο σοκάκι, ξεφωνίζουν για τα πιο επουσιώδη, τσακώνονται για ψύλλου πήδημα, παριστάνουν τους αρχηγούς των καουμπόηδων και των ινδιάνων… και όλα αυτά τα ονομάζουν πολιτική. Κοιτάζονται στον καθρέφτη όλοι και όλες τους και βλέπουν τον Ανδρέα. Κακόμοιρε Ανδρέα.

Οταν τα ίδια τα μικρομέγαλα δήθεν στελέχη δεν διαθέτουν τη στοιχειώδη αυτογνωσία και σεμνότητα να δουν το πραγματικό τους μπόι, τι άραγε να σκεφτεί μετά ο απλός οπαδός που αναζητά πολιτική στέγη και έμπνευση; Να σηκώσει ένα σημαιάκι να τους επευφημήσει (όπως του ζητάνε όλοι αυτοί) ή να σηκώσει την παλάμη του με ανοιχτά τα δάχτυλα και να τους αποδώσει τιμές; Μα, και ο Γιάννης Κανελλάκης για αρχηγός; Ε, ρε, τι ζούμε. Εκεί που κρεμούσαν οι καπεταναίοι τ’ άρματα κρεμάνε κάποιοι τα νταούλια τους…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News