Ενα πολύ ενδιαφέρον, διασκεδαστικό και συνάμα εκπαιδευτικό μέρος να περνάς τις ώρες σου αυτή την εποχή είναι τα social media του Στέφανου Κασσελάκη. Κάτω από τις αναρτήσεις του θαρρείς ότι διεξάγεται ένα κοινωνιολογικό και πολιτικό πείραμα. Δεν είναι ο ίδιος ο Κασσελάκης το αντικείμενο του πειράματος αυτού, αλλά κάτι πολύ βαθύτερο: η ελληνική «Αριστερά» και πιο συγκεκριμένα ο ΣΥΡΙΖΑ ως εκφραστής της. Και η μετεξέλιξή του, φυσικά.

Παρακολουθείς, λοιπόν, τα όσα γίνονται κάτω από τις αναρτήσεις του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ και ή που μένεις άναυδος ή που σου λύνονται όλες οι απορίες. Η αποθέωση ενός πολιτικού αρχηγού δεν είναι κάτι νέο, αλλά η αποθέωση ενός πολιτικού αρχηγού όταν λέει ασυναρτησίες και πράγματα εντελώς αντίθετα προς τις αρχές του κόμματος του οποίου ηγείται, είναι εντυπωσιακό φαινόμενο.

Ο Κασσελάκης βγαίνει και λέει, για παράδειγμα, ότι το ΝΑΤΟ είναι «ιερή συμμαχία» και στην επόμενη ανάρτησή του –η οποία μπορεί να αφορά ένα εντελώς άσχετο θέμα– γίνεται πανηγύρι.

Υπάρχει ένας σταθερός πυρήνας ανθρώπων που πάνε και του γράφουν πόσο «φανταστικός, τέλειος, λαμπερός, ημίθεος, ανθρώπινος, αυθεντικός, σωτήρας, κ.λπ.» είναι, συνοδεύοντας τα σχόλιά τους με τις απαραίτητες καρδούλες. Σαν να είναι σταρ του σινεμά. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι κυρίως ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, είναι κυρίως οπαδοί του Στέφανου. Ο,τι κι αν πει ή κάνει ο Στέφανος θα συμφωνήσουν μαζί του, αδιαπραγμάτευτα και χωρίς δεύτερη σκέψη.

Αυτοί οι άνθρωποι, που αποτελούν πλέον και το μεγαλύτερο ποσοστό των υποστηρικτών του κόμματος, είναι ηλίου φαεινότερο ότι δεν δίνουν δεκάρα για την πολιτική. Το μόνο που τους νοιάζει είναι να ξανάρθει το κόμμα τους στην εξουσία. Αν τους ρωτήσεις γιατί, είτε θα βρίσουν τον Μητσοτάκη (γενικά) είτε θα αποθεώσουν τον ΣΥΡΙΖΑ (γενικά επίσης).

Και πιστεύουν ότι με τον Στέφανο θα την ξαναπάρουν την εξουσία, διότι είναι «λαμπερός» και βγάζει και ωραίες φωτογραφίες. Και ο Μπραντ Πιτ να ηγείτο του ΣΥΡΙΖΑ, το ίδιο θα τους έκανε.

Μετά μπαίνουν στο παιχνίδι οι άλλοι: «Τι λες, ρε μεγάλε; Ιερή συμμαχία το ΝΑΤΟ;» Αυτοί ανήκουν σε δύο κατηγορίες: απογοητευμένοι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ που τους ενδιαφέρει όντως η πολιτική ή αιθεροβάμονες που νομίζουν ότι μπορεί να γίνει πολιτική κουβέντα κάτω από μια ανάρτηση του Κασσελάκη.

Ταχύτατα το μπλοκ των φανατικών συσπειρώνεται: Αν τολμήσεις να αμφισβητήσεις τον Πρόεδρο είσαι από καραγκιόζης (στην καλύτερη) έως πουλημένος στον Μητσοτάκη και πολλά άλλα που δεν γράφονται εδώ. «Μα», ψελίζουν κάποιοι, «το είπε». Από κοντά έρχεται και το whataboutism, το τελευταίο καταφύγιο των σοβαρών υποστηρικτών του ΣΥΡΙΖΑ: «Ναι, αλλά για τη Μαρέβα, τα Τέμπη, τις υποκλοπές, κ.λπ. δεν μιλάς». Το ΝΑΤΟ, φυσικά, δεν έχει καμία σχέση με το Πόθεν Εσχες της Μαρέβας, αλλά τι να πουν κι αυτοί;

Οι διαγραφές και τα μπλοκαρίσματα πέφτουν βροχή, οι προδότες απομονώνονται και το κοπάδι συνεχίζει ανενόχλητο την αποθέωση. Προσπερνώντας με εντυπωσιακή ευκολία το όποιο λεκτικό ή άλλο faux pas του προέδρου. Σαν να μην το είπε ποτέ.

Μπορεί να γελάμε με όλα αυτά, αλλά στην πραγματικότητα αντικατοπτρίζουν την ανθρωπογεωγραφία της λεγόμενης ευρωπαϊκής Αριστεράς. Δείχνουν επίσης γιατί, στην Ελλάδα τουλάχιστον, δεν έχει καμία ελπίδα να ξανακυβερνήσει, στον αιώνα τον άπαντα. Ο Κασσελάκης ίσως, αλλά ο Κασσελάκης και η Αριστερά δεν έχουν απολύτως καμία σχέση.

Εάν τα παρακολουθεί κανείς όλα αυτά σε βάθος χρόνου, διαπιστώνει ότι τα πράγματα ξεκαθάρισαν, και οι άνθρωποι επίσης: Ο πραγματικός ΣΥΡΙΖΑ επανήλθε στα αρχικά ποσοστά του, το περίπου 3-4%, το οποίο πλέον εκπροσωπεί η Νέα Αριστερά· κάποιοι που δεν συστρατεύτηκαν ποτέ αλλά πιστεύουν στις ίδιες αρχές δεν μιλάνε καν, διότι δεν υπάρχει τίποτε να πουν· το περίπου 20% που γιγάντωσε συγκυριακά τον ΣΥΡΙΖΑ το 2015 έφυγε ανεπιστρεπτί για άλλες πολιτείες, και τελικά «με τον Στέφανο» παραμένει ένα 12-15% το οποίο ουδόλως ενδιαφέρεται τι θα είναι πολιτικά αυτό που θα τον κυβερνήσει, αρκεί να πάρει το αίμα του πίσω για το 2019 και, κυρίως, να βρεθεί ξανά το ίδιο στην εξουσία.

Αυτοί δημιουργούν έναν μικρό στρατό από ταλιμπανικού τύπου υποστηρικτές, που δεν ασκούν ποτέ κριτική ή αμφισβήτηση, δεν ακούνε καν τι λέει ο Στέφανος – δεν τους νοιάζει, βλέπουν όλους τους άλλους σαν εχθρούς και περιμένουν την επόμενη ανάρτηση για να του ποστάρουν από κάτω ψηφιακά λουλούδια και καρδούλες.

Γυρίζοντας πίσω στον χρόνο, είναι αναπόφευκτη η σύγκριση με την προσωπολατρεία προς τον Αλέξη Τσίπρα και τον ρόλο που έπαιξε αυτή στην ανέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ. Με δύο διαφορές: Η μια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούσε τότε να παράξει και πολιτική, πέρα από γενική ρητορική. Και ο κόσμος τον πίστεψε. Το αν τα κατάφερε και σε τι βαθμό είναι άλλο θέμα.

Η έτερη διαφορά είναι ότι ο πολύς κόσμος έμαθε έκτοτε να μην μπερδεύει τις φαντασιώσεις με την πραγματικότητα. Και τη λάμψη με τον –πολιτικό– χρυσό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News