Εάν σας αρέσουν οι γνωστές φυσιογνωμίες, κρατείστε τους στην τηλεόραση και μην τους στείλετε στο Ευρωκοινοβούλιο.

Εάν σας αρέσει ένας ηθοποιός δεν είναι προτιμότερο να συνεχίσετε να τον βλέπετε στο αγαπημένο σας σίριαλ από το να τον στείλετε να περιδιαβαίνει στους διαδρόμους του Ευρωκοινοβουλίου;

Θέλετε κάποιον να τιμήσετε για την προσφορά του; Διοργανώστε εκδηλώσεις τιμητικές, συναυλίες, και δώστε του αναμνηστικές πλακέτες.

Οι ευρωβουλευτές είναι οι εκπρόσωποί μας.

Θα εργαστούν για εμάς. Θα συνομιλήσουν, θα αφομοιωθούν, θα ακούσουν, θα καταλάβουν και θα διαμορφώσουν ευρωπαϊκές διεργασίες για όλους μας. Δεν τους ψηφίζουμε για να τους ευχαριστήσουμε, ούτε για να τους βοηθήσουμε να δημιουργήσουν συνταξιοδοτικό κομπόδεμα.

Ξέρουν αγγλικά;  Πως τους φαντάζεστε να κυκλοφορούν στους διαδρόμους των Βρυξελλών και να συνομιλούν με τους ομολόγους τους για να οικοδομήσουν σχέσεις και συνεργασίες; Ή θα ψάχνουν να συναντηθούν με τους πατριώτες συναδέλφους τους για να πουν μια κουβέντα να περάσει η ώρα;

Ισως και να ήταν καλή ιδέα να ξεκινούν υποχρεωτικά τις ομιλίες τους με ένα πεντάλεπτο στην αγγλική γλώσσα, ως διαπίστευση της βασικής απαίτησης για αποτελεσματική επικοινωνία στην Ευρωβουλή.

Τα αγγλικά όμως είναι το ευκολάκι στις απαιτήσεις του ρόλου του ευρωβουλευτή. Τα υπόλοιπα προαπαιτούμενα ελάχιστοι από εμάς τα γνωρίζουμε, γιατί η ευρωπαϊκή διάσταση των εκλογών συνθλίβεται από τις καθημερινές, προσωπικές και οικογενειακές περιαυτολογήσεις.

Η Ευρώπη είναι πολύπλοκη, είναι στρατηγική, είναι απαιτητική. Η Ευρώπη είναι μια ιστορική προσπάθεια να εξαλείψει τις αντιθέσεις μεταξύ λαών που μιλάνε διαφορετικές γλώσσες και σκοτώνονταν αναμεταξύ τους κατ’ εξακολούθηση για χιλιάδες χρόνια.

Και είναι ειρωνικό που η κοινή μας γλώσσα συνεννόησης, η αγγλική, ανήκει στον λαό που επέλεξε να αποχωρήσει από την ευρωπαϊκή οικογένεια…

Αυτή η Ευρώπη, που μας βοήθησε να καθαρίσουμε τον Σαρωνικό με την Ψυττάλεια, να έχουμε Μετρό, αεροδρόμια και αυτοκινητόδρομους.

Αυτή η Ευρώπη που μας επέβαλε πρόστιμα μέχρι να κλείσουμε τις παράνομες χωματερές, μας βοήθησε να προμηθευτούμε εμβόλια, να είμαστε πρωτοπόροι στις ΑΠΕ, και να έχουμε στα χέρια μας ένα κοινό νόμισμα.

Αυτή η Ευρώπη που τόσο χαιρόμαστε να κατηγορούμε.

Είναι ένας θεσμός που συνεχώς εξελίσσεται, έχει παρασυρθεί στην γραφειοκρατία και στην εσωστρέφεια, έχει οπισθοχωρήσει στην ταχύτητα των αντιδράσεων και έχει ξελογιαστεί πως μπορεί να λύσει μόνη της το κλιματικό πρόβλημα του πλανήτη, ενώ δεν έχει εξασφαλίσει την ενεργειακή της αυτονομία.

Η Ευρώπη που μπορούμε να της προσάψουμε αφέλεια για την εμπιστοσύνη που έδειξε στον Ρώσο για απρόσκοπτη παροχή φυσικού αερίου και ελαφρότητα για τη μεταβίβαση της ευθύνης της άμυνας στις ΗΠΑ.

Η Ευρώπη, παρ’ όλα αυτά, παραμένει ουσιαστικά η μοναδική μας ελπίδα σε έναν πολυκερματισμένο κόσμο. Είναι πολύ πιο εύκολο να την κατηγορούμε από το να προσπαθούμε να την ολοκληρώσουμε.

Το Στρασβούργο είναι η πόλη στις όχθες του ποταμού Ρήνου όπου βρίσκεται το κτίριο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Από το 1870 και μετά η πόλη έχει αλλάξει ιδιοκτήτη ανάμεσα στους Γάλλους και τους Γερμανούς τέσσερις φορές! Μετά το 1944 ανήκει στους Γάλλους.

Σήμερα η Ευρώπη συμβολικά έχει επιλέξει αυτή την πόλη, που άλλαζε χρώματα στην σημαία της μέσα από αιματοκυλίσματα, ως σύμβολο της ενότητας της.

Και πάλι συμβολικά, έχει αφήσει τη στέγη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να μοιάζει ανολοκλήρωτη και υπό διαμόρφωση, όπως είναι και ο ίδιος ο θεσμός της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Εμείς την επόμενη Κυριακή θα επιλέξουμε τους χτίστες, τους διαμορφωτές αυτής της συνεχιζόμενης ευρωπαϊκής εξέλιξης.

Δεν είναι δημοψήφισμα ούτε ψήφος επιδοκιμασίας ή αποδοκιμασίας.

Είναι η διαμόρφωση ενός μέλλοντος στη μέχρι σήμερα καλύτερη εκδοχή πολιτισμού που έχει καταφέρει να δημιουργήσει το ανθρώπινο είδος.

---

* O Κωνσταντίνος Ζανετόπουλος είναι  σύμβουλος στρατηγικής

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News