Είναι ο Μπογδάνος ο Πολάκης της ΝΔ; Υπό μία έννοια, οι δυο τους έχουν περισσότερα που τους ενώνουν παρά τους χωρίζουν. Η ύπαρξη του ενός χρησιμοποιείται για να «δικαιολογήσει» την ύπαρξη του άλλου. Και οι δύο έφεραν σε δύσκολη θέση το κόμμα τους, αλλάζοντας την ατζέντα σε ακατάλληλη στιγμή. Και οι δύο τσαλαβούτησαν σε ακροατήρια που η κομματική τους ηγεσία διστάζει να απαρνηθεί, απομονώθηκαν για αυτή ακριβώς την επιλογή και άκουσαν σκληρή δημόσια κριτική από συναδέλφους τους μέσα στο ίδιο κόμμα. Η διαφορά τους, πέραν της ιδεολογικής, είναι στη μέθοδο που επιλέχθηκε για την αποδοκιμασία τους: ο πρώτος διαγράφηκε από την κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ (τουλάχιστον για την ώρα, αν πιστέψει κανείς τον Γιώργο Γεραπετρίτη) και ο δεύτερος επέτρεψε στον Αλέξη Τσίπρα να προαναγγείλει τον εμβολιασμό του σε τηλεοπτική συνέντευξη που μοιάζει να δόθηκε μόνο γι’ αυτόν τον λόγο -έκτοτε, κανείς δεν του δίνει την ίδια σημασία που του έδινε παλαιότερα. 

Κι όμως, αν δεν υπήρχαν, τα κόμματά τους θα έπρεπε να τους έχουν εφεύρει. Οσο η κοινή γνώμη ασχολιόταν με τον εμβολιασμό του Πολάκη και την κάλυψη που του παρείχε η Κουμουνδούρου σε κάθε ακραία έκφραση αριστερού λαϊκισμού, οι διαφωνίες που υπάρχουν μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ περιορίζονταν στο πρόσωπό του. Η εσωκομματική αντιπολίτευση επικεντρωνόταν στον Πολάκη, η κοινή γνώμη επίσης, με την ηγεσία να συγκεντρώνει τα πυρά επειδή τον ανέχεται και όχι επειδή υπάρχουν κι άλλοι σαν κι αυτόν, πιο ψύχραιμοι και πιο μεθοδικοί, κοντά στην ηγεσία. Με τον Πολάκη απενεργοποιημένο, οι διαφορετικές οπτικές για τις φρεγάτες δείχνουν την πραγματική κατάσταση που υπάρχει εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς την ανάμειξη Πολάκη, οι νουθεσίες προς τα στελέχη που, όπως ο Στέλιος Κούλογλου, τόλμησαν να αρθρώσουν διαφορετική γνώμη δεν αιτιολογούνται ως «προσωπικές διαφορές». Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τα δείπνα, έχει πια πάνω στο τραπέζι τις αντιφάσεις του —και μέχρι ο Τσίπρας να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να αποσπάσει την προσοχή από αυτόν τον δισταγμό. 

Στη ΝΔ κάποιες στιγμές φέρονται λες και στην κυβέρνηση δεν έχει γίνει κατάληψη από «πράσινους» τεχνοκράτες. Ο Μπογδάνος το κατάφερνε χωρίς πρόβλημα εκεί όπου άλλοι αποτύγχαναν. Κανείς δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα όταν τόσες εβδομάδες πριν πήγε στην γιορτή μίσους στον Γράμμο —αυτό που καταδίκασε ο Νίκος Δένδιας το έχουν κάνει, άλλωστε, και άλλα στελέχη της ΝΔ. Θα έπρεπε να έχει διαγραφεί χωρίς δεύτερη σκέψη με την δημοσιοποίηση των προσωπικών στοιχείων νηπίων πριν από δεκαπέντε μέρες —καμία «κίτρινη κάρτα» δεν είναι τιμωρία αντάξια του παραπτώματος στο οποίο υπέπεσε. Αν δεν είχε την αλαζονεία να το τραβήξει εντός της αίθουσας, με αναφορά στον ιδρυτή της ομάδας Χ (με προεκτάσεις και για την Κύπρο) ενώπιον του υπουργού Εξωτερικών που, παρεμπιπτόντως, είναι και εκείνος που έφερε τη Χρυσή Αυγή στην Δικαιοσύνη, ίσως να βρισκόταν ακόμα στην κοινοβουλευτική ομάδα. Η διεύρυνση προς το Κέντρο προϋποθέτει πως στη Δεξιά δεν κουνιέται φύλλο. Κι όμως, οι αλλαγές στον ανασχηματισμό, η δημόσια διατύπωση του Αντώνη Σαμαρά για τα μνημόνια με την Βόρεια Μακεδονία, οι θέσεις για το Μεταναστευτικό και οι διατυπώσεις από κυβερνητικά στελέχη για τη μίξη μεταναστών και Ελλήνων στα νηπιαγωγεία (χωρίς, βέβαια, αναρτημένους καταλόγους) δείχνουν μάλλον το αντίθετο. Και αυτά, χωρίς τον Μπογδάνο να συγκεντρώνει τα πυρά, πλέον θα βγαίνουν ευκολότερα στην επιφάνεια. 

Όταν έρθει η ώρα, επομένως, όσο πιο κοντά στις εκλογές φτάνουμε, είτε και οι δύο θα επιστρέψουν σε θέσεις μάχης ή θα βρεθούν άλλοι, χαρτιά λιγότερο καμένα, για να πάρουν την θέση τους. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News