Δεν έχει περάσει και τόσος καιρός. Ακόμα και αν ο πολιτικός χρόνος είναι, όπως λένε, πυκνός, δεν μπορεί, κάποιοι θα θυμούνται ότι δεν ήταν ούτε πριν από οκτώ μήνες, όταν κάποιοι κυβερνητικοί υποβάθμιζαν το πρόβλημα με τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος περιγράφοντάς το περίπου ως φασαρία που κάνουν όσοι ξεχνούν τον θερμοσίφωνα, ενώ την ίδια ώρα ο Αδωνις θριαμβολογούσε στα κανάλια για το πόσο έπεσε η τιμή των αγγουριών στη λαϊκή. Μετά, βέβαια, επειδή ο πολιτικός χρόνος πυκνώνει ακόμα περισσότερο όταν τα βρίσκεις αγγούρια στις δημοσκοπήσεις, βγήκε ο Πρωθυπουργός και ανακοίνωσε τα 600ευρα για το ρεύμα –και πολύ καλά έκανε.

Ομως το πρόβλημα δεν είναι πια μόνο το ρεύμα –εδώ που τα λέμε ποτέ δεν ήταν μόνο αυτό, απλώς αυτό έσκασε πρώτο με τους λογαριασμούς της περασμένης άνοιξης. Δεν είναι καν το φυσικό αέριο για το οποίο ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξοδεύει πολύ πολιτικό κεφάλαιο, προσπαθώντας –και πολύ σωστά– να πείσει την Ευρώπη για τα αυτονόητα (παρεμπιπτόντως, έτσι «αλλάζεις» την Ευρώπη, σύντροφοι). Το πρόβλημα, μετά συγχωρήσεως, είναι τα αγγούρια.

Η ακρίβεια στα τρόφιμα είναι κάτι που δεν φαίνεται να έχει απασχολήσει όσο πρέπει αυτούς που πρέπει –εκτός και αν θεωρούμε το ευχολόγιο του «καλαθιού της νοικοκυράς» κάτι περισσότερο από μια καλή ιδέα του τομέα της πολιτικής επικοινωνίας. Οι ανατιμήσεις στα τρόφιμα και σε άλλα βασικά αγαθά ήρθαν για να μείνουν. Για πάντα. Τα καύσιμα μπορεί κάποια στιγμή να μειωθούν – οι τιμές του πετρελαίου διαχρονικά έχουν διακυμάνσεις– αλλά πιστεύει κανείς ότι η τιμή του πακέτου μακαρόνια θα πέσει από εκεί που ανέβηκε ήδη από πέρυσι τέτοιον καιρό –και πριν διαλυθούν καν οι σιτοβολώνες της Ουκρανίας; Πιθανότερο είναι να συμβεί το αντίθετο.

Στην ουσία οι τιμές των τροφίμων δεν αυξήθηκαν απλώς. Ανέβηκαν σε ένα νέο υψηλότερο πλατό. Είκοσι δύο χρόνια μετά, ζούμε την ακρίβεια της εποχής της μετάβασης στο ευρώ –όταν το ματσάκι μαϊντανό από 50 δραχμές πήγε μέσα σε μια νύχτα 50 λεπτά (άρα 170 δραχμές τότε) – χωρίς όμως την ευφορία της μετάβασης στο ευρώ, με έναν πόλεμο να γίνεται δίπλα μας και την προσφορά αγαθών να μειώνεται αντί να αυξάνεται (εδώ διαβάζουμε τον εφιάλτη του στασιμοπληθωρισμού).

Οι ανατιμήσεις στα τρόφιμα είναι τρομακτικές, τις βλέπεις όλον αυτόν τον καιρό στο ταμείο του σουπερμάρκετ ή και στην ταβέρνα όπου ο τιμοκατάλογος αλλάζει κάθε μήνα και οι μερίδες μικραίνουν. Δεν χρειάζεται καν να πιάσει κρύο και να χρειαστεί να ανάψεις τη θέρμανση και να σου έρθουν τα κοινόχρηστα. Η ΕΚΤ κάνει πλέον λόγο για πληθωρισμό ενέργειας και τροφίμων. Και αναθεώρησε επί τα χείρω τις προβλέψεις της, εκτιμώντας αυξημένο πληθωρισμό ως και το τρίτο τρίμηνο του 2023 –τότε υποτίθεται ότι θα αρχίσει η επιστροφή στην κανονικότητα. Αλλά και αυτό δεν είναι κάτι ελπιδοφόρο για όσους αντέξουν ως τότε. Διότι ακόμα και αν μετά το καλοκαίρι του 2023, ως διά μαγείας, μηδενιστεί ο πληθωρισμός, αυτό θα σημαίνει ότι απλώς δεν θα αυξηθούν άλλο οι ήδη πολύ αυξημένες τιμές. Το νέο πλατό τιμών που λέγαμε και στο οποίο θα κληθούμε να ζήσουμε ή να επιζήσουμε.

Για να επιστρέψουμε στα δικά μας, σε όρους εγχώριας πολιτικής μικρή σημασία έχει αν ακρίβεια υπάρχει και στο εξωτερικό –που όντως υπάρχει, ενώ στη Βρετανία του Καρόλου Γ’ και της Λιζ Τρας τα άδεια ράφια είναι πια μια εικόνα στην οποία οι καταναλωτές έχουν αρχίσει να συνηθίζουν. Λίγη σημασία έχει και το πού οφείλονται οι ανατιμήσεις και ποιος τελικά «κλέβει» ποιον. Αρχίζουν από τον παραγωγό, που επικαλείται ανατιμήσεις σε λιπάσματα, ζωοτροφές και ρεύμα και φτάνουν με μια ωραία αλυσίδα γκρίνιας ως το τελικό θύμα, εμάς τους καταναλωτές. Αυξήθηκε, λέει, το πετρέλαιο κίνησης και γι’ αυτό το ματσάκι μαϊντανό πήγε από 50 στα 70 λεπτά –τι ακούμε!

Τι μπορεί να γίνει; Λίγα πράγματα. Θα εντατικοποιηθούν, λέει, οι έλεγχοι. Λες και απέδωσαν ποτέ. Θα υπάρξει και μια προσπάθεια συνεννόησης με τις αλυσίδες σουπερμάρκετ. Δηλαδή θα φτηνύνουν το ρύζι, το κρέας ή τη ζάχαρη; Πώς; Και γιατί να το κάνουν; Κορόιδα είναι; Θα δοθεί και η επιταγή ακρίβειας σε κάποιους, προφανώς όχι στη χιλιοτραγουδισμένη μεσαία τάξη. Τέλος.

Το πρόβλημα απλώς δεν λύνεται. Εχει γεννήσει –παγκοσμίως, όχι μόνο εδώ– μια νέα κοινωνική, οικονομική και τελικά πολιτική πραγματικότητα στην οποία καλούνται όλοι να δουν πώς θα επιβιώσουν με όσο το δυνατόν λιγότερες αναταράξεις. Τουλάχιστον οι εδώ αρμόδιοι υπουργοί ας επιδείξουν τη στοιχειώδη ενσυναίσθηση και ας μην μας ξαναπούν την περυσινή ανοησία ότι οι ανατιμήσεις είναι κάτι το «προσωρινό».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News