Δεν ξέρω αν θα κινούσα ποτέ να πάω σε μια πρεμιέρα, την σκηνοθεσία της οποίας θα είχε κάνει άνθρωπος που, επί μια εικοσαετία και βάλε, εφευρίσκει ατάκες για να με πει «ατάλαντη». Στα πλαίσια της σάτιρας βεβαίως, αλλά μιας σάτιρας πολυπαιγμένης και επαναλαμβανόμενης, που έχει διαμορφώσει εικόνες, γνώμες, τάσεις και συνειδήσεις στον ελληνικό μικρόκοσμο. Δεν λέω ότι η Μιμή Ντενίση είναι Κατίνα Παξινού, αλλά είναι σίγουρο ότι ένα μέρος του χαρακτηρισμού «ντιπ για ντιπ ατάλαντη» που της έχει φορεθεί, οφείλεται και στη σάτιρα που της έγινε απ’ τον Λάκη Λαζόπουλο.

Μια σάτιρα, η οποία την ενόχλησε αρκετές φορές και την ίδια. Γιατί, αν δεν την είχε ενοχλήσει, αν δεν της είχε πατήσει τον κάλο και τον εγωισμό, φαντάζομαι δεν θα έφτανε στο σημείο να πει σε συνεντεύξεις ότι καταντά χυδαίο όλο αυτό, ότι πρόκειται περί αρρώστιας και ότι χρήζει ψυχανάλυσης η εμμονή του Λαζόπουλου μαζί της. Υπέθετα ότι αυτόν τον άνθρωπο που την έχει σατιρίσει ανελέητα και κατ’ επανάληψη, και που η ίδια θεωρεί τη στάση του χυδαία και άρρωστη, ούτε στο δρόμο δεν θα ήθελε να τον χαιρετίσει, αν έπεφτε πάνω του. Αλλά να, που πήγε η ίδια κι έπεσε πάνω του στην πρεμιέρα της παράστασης «Χτυποκάρδια στo θρανίo»: «Καταρχήν, όλοι οι φίλοι μου παίζουν εδώ» είπε. Και πόζαρε μαζί του, και του ευχήθηκε καλή συνέχεια.

Ιστορική στιγμή, έγραψαν οι τίτλοι. Ιστορική δεν ξέρω, αναπάντεχη σίγουρα. Και άξια σχολιασμού, γιατί πίσω απ’ αυτήν δεν μπορείς να μη διακρίνεις κάποια πράγματα. Καταρχάς, την τόλμη της κυρίας Ντενίση. Μπήκε στο γήπεδο του εχθρού και τον αφόπλισε. Έκανε κίνηση ματ, ας το παραδεχτούμε. Διακρίνεις επίσης μια ευγένεια και μια γενναιοδωρία συναισθημάτων εκ μέρους της.  Θα μπορούσε να πάει στην πρεμιέρα, εφόσον παίζουν στην παράσταση φίλοι της, αλλά να μην πει ούτε γεια στον σκηνοθέτη. Θα μπορούσε να τον προσπεράσει επιδεικτικά κοιτώντας απ’ την άλλη. Συμβαίνει κατά κόρον σε τέτοια events, άσπονδοι εχθροί κάθονται δίπλα-δίπλα και αγνοούν ο ένας τον άλλο, πόσο απολαυστικό θέαμα να τους παρακολουθείς αλήθεια. Η κυρία Ντενίση όμως, Κυρία. Πήγε στην παράσταση; Ήταν ο εχθρός σκηνοθέτης; Συγχάρηκε. Ασπάστηκε. Ευχήθηκε. Έδωσε έναν τόνο θετικής αύρας σε μια σχέση που την είχε βαρύνει ο χρόνος με γκριμάτσες και αντιπάθεια.

Ναι, ξέρω, ήταν και κάμερες εκεί, και μπορεί κάποιος να πει ότι όλα έγιναν για το θεαθήναι. Μπορεί να συνέβη κι αυτό. Ήταν, ωστόσο, μια γλυκιά εικόνα να τους βλέπεις να ποζάρουν δίπλα-δίπλα, μ’ ένα υπαινιγμό συμφιλίωσης στο βλέμμα τους. Δυο άνθρωποι που πέρασαν τη μισή τους ζωή μιλώντας αρνητικά ο ένας για τον άλλο, να λένε έναν καλό λόγο μεταξύ τους.  Προφανώς δεν έγιναν φίλοι, ούτε τα διέγραψαν όλα με μιας, όπως βλακωδώς γράφτηκε από σχολιαστές. Αλλά μπορείς να τους φανταστείς να πίνουν κάπου ένα ποτήρι κρασί και να μιλούν για την χρόνια κόντρα τους:

-Πέρασαν τα χρόνια Λάκη..

-Πέρασαν Μιμή μου..

-Ωραίες εποχές ζήσαμε βρε Λάκη, κι ας με ξεφτίλιζες τόσο..

-Μα ήταν σάτιρα Μιμή μου..

-Ναι βρε Λάκη μου αλλά το παράκανες, παραδέξου το..

-…ας τα αφήσουμε τώρα αυτά, και ας πούμε τα θεατρικά μας. Τι θα κάνεις του χρόνου Μιμή;

-Δεν ξέρω Λάκη ακόμα, το σκέφτομαι..

-Θες να συνεργαστούμε Μιμή; Να τους κουφάνουμε όλους;

ΥΓ. Ντενίση σκηνοθετημένη από τον Λαζόπουλο. Όλη η Ελλάδα γι’ αυτό θα μιλάει. Να το ζήσω κι ας πεθάνω.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News