Ας το δούμε πρακτικά, όπως θα το έβλεπε ίσως ένας αστυνόμος της ΕΛ.ΑΣ. Πόσοι θα μαζευτούν στην απαγορευμένη πορεία του Πολυτεχνείου, ποιοι θα είναι και με τι διαθέσεις θα κατέβουν εκεί; Το πόσοι έχει σημασία. Αλλιώς αντιμετωπίζεις 20.000 άτομα, αλλιώς 2.000, αλλιώς 200. Το ποιοι έχει επίσης μεγάλη σημασία. Αλλιώς σχεδιάζεις αν περιμένεις να δεις απέναντί σου ένα τσούρμο 18ρηδες κουκουλοφόρους κι αλλιώς τον Βαρουφάκη, τον Μήτσο Κουτσούμπα και τη Λιάνα Κανέλη. Οι διαθέσεις τους είναι επίσης ουσιώδες θέμα. Αλλο είναι να ξέρεις ότι θα αντιμετωπίσεις ανταρτοπόλεμο με φλεγόμενους κάδους και μολότοφ εκατό αντιεξουσιαστών κι άλλο να βρεθείς απέναντι σε μια συμπαγή σπαρτιατική φάλαγγα του ΚΚΕ που θα πάει εκεί αποφασισμένη να δημιουργήσει μέγα πολιτικό θέμα με προμετωπίδα μια ηρωική επέτειο. 

Θα πείτε, βέβαια, ότι ούτε οι ιστορικοί και πολιτικοί συμβολισμοί του Πολυτεχνείου ούτε τα αναχώματα μιας πρωτοφανούς πανδημίας που αλλάζει έναν ολόκληρο πλανήτη μπορούν να χωρέσουν στους υπηρεσιακούς υπολογισμούς ενός αστυνόμου που του ζητούν να επιβάλει ησυχία στη γωνία Πατησίων και Στουρνάρη. Να όμως που καταλήξαμε εκεί. Να αναρωτιόμαστε για προδήλως πρακτικά και κυνικά πράγματα, ενώ γύρω μας λυσσομανά μια θύελλα από παλιές ιδέες και καινούργιους φόβους που ισοπεδώνει όλες τις βεβαιότητες με τις οποίες ζήσαμε. Γιατί ακόμα και η πεθαμένη επέτειος μιας εξέγερσης πριν από μισό αιώνα, όσο κι αν είχε αφυδατωθεί δεκαετία τη δεκαετία, όσο κι αν είχε εξευτελιστεί από τις συγκρούσεις φρικιών και αστυνομίας, δεν έπαυε να αποτελεί ένα ιστορικό τοπόσημο της ζωής μας. Πάει κι αυτό.

Τώρα κατέληξε μια θρησκειολογικού περιεχομένου φάρσα. Οπως οι ένθεοι ξεκαθαρίζουν ότι Πάσχα ή Χριστούγεννα δεν υπάρχουν δίχως άμφια και λιτανείες, έτσι και οι ένθεοι της αριστερής θρησκείας διατείνονται ότι δεν υφίστανται ιστορική μνήμη και ιστορικός συμβολισμός δίχως πορεία από την Πατησίων ως την αμερικάνικη πρεσβεία. Κοντολογίς, υπάρχει η θρησκεία, αλλά όχι μέσα στην μνήμη ή στην ψυχή, αλλά μόνο μέσα από τις τελετουργίες της. Δίχως επιταφίους ή πορείες (ανάλογα με την πίστη του καθενός) αναδεικνύεται το μέγα κενό που μένει πίσω. Εξ ου και ο φόβος των πιστών. Κι επειδή το μέγα αυτό και οδυνηρό κενό δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα παρακμής της ίδιας της θρησκείας, πρέπει να ανακαλυφθούν εχθροί που θέλουν να την ισοπεδώσουν, να την εξαφανίσουν. 

Φυσικά, δεν μπορεί ένας αόρατος και ασπόνδυλος ιός να θεωρηθεί σοβαρός εχθρός για την πίστη τους. Φταίνε όσοι τον χρησιμοποιούν ως πρόσχημα για τα βάρβαρα και άνομα σχέδιά τους. Και οι σέχτες εξαγριώνονται. Έξω από τις εκκλησίες και έξω από το Πολυτεχνείο. Και ετοιμάζονται. Και απέναντί τους ένας αστυνόμος αναρωτιέται. Πόσοι θα κατέβουν, ποιοι θα είναι και με τι διαθέσεις; Κι απ’ το απέναντι μπαλκόνι της πύλης, ο γερο-απόγονος αυτών που έβλεπαν την πύλη να πέφτει από το τανκ, αναρωτιέται κι αυτός. Πόσοι θα πεθάνουν σε είκοσι μέρες, αν συγκεντρωθούν πολλοί την Τρίτη; Ευτελή ερωτήματα μπροστά σε ολόκληρες θρησκείες που πνέουν τα λοίσθια… 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News