Ο Γιώργος Λούκος βρίσκεται ήδη στα πρόθυρα παραίτησης – αν δεν την έχει ήδη υποβάλει την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές. Προσπερνώντας τους επαΐοντες έχει τεράστια συμβολική και αξιακή σημασία ο χειρισμός της όλης υπόθεσης.

Από την επίθεση του Κώστα Γεωργουσόπουλου εναντίον του ως την αγιοποίηση από τους  φανατικούς υπερασπιστές του σημερινού προέδρου του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου μεσολαβεί η εξουσία, η «πρώτη φορά Αριστερά» και κάποιοι μύθοι που την συνοδεύουν για τα «ηθικά πλεονεκτήματά» της και τη σχέση της με τον πολιτισμό. Αυτό είναι το θέμα μας.

Ο κ. Λούκος στην δεκαετή παρουσία του δεν βρίσκεται στο απυρόβλητο. Αντιθέτως η κριτική που ασκήθηκε για επιλογές του στην Επίδαυρο ή το Ηρώδειο για έναν απλό θεατή-παρατηρητή, όπως η αφεντιά μου, βάσιμη και δημιουργική ακούστηκε, πλάι στις πολύ σημαντικές επιλογές του, την εξωστρέφεια και τον κοσμοπολιτισμό, που απέπνεε η διοίκησή του.

Η κομπορρημονούσα για τον πολιτισμό της, αλλά και γονυπετούσα στο τσαντίρι του Λάκη Λαζοπουλου νέα διακυβέρνηση, μας παρουσίασε εν αφθονία και εγγράφως τις προθέσεις της για την τέχνη. Μας έχουν ξεκουφάνει για το προτέρημα της Αριστεράς «των γραμμάτων και της τέχνης»

Ακόμη και το σκάνδαλο με τις διπλές αποδείξεις δεν περιποιεί δα και τιμή. Ωστόσο έπραξε το αυτονόητο. Κατέφυγε στη Δικαιοσύνη. Δεν κρύφτηκε πίσω από προσχήματα – αντιθέτως είπε τα πράγματα με το όνομά τους και ζήτησε πλήρη διαλεύκανση.

Στην περίπτωση αυτή ισχύει το «Μηδενί δίκην δικάσεις, πριν αμφοίν μύθον ακούσεις» και έχει χίλια δίκαια όταν, μέσω κύκλων του, υπογράμμιζε ότι «η υπόθεση αφορά τη Δικαιοσύνη, αλλά διατηρείται στην επικαιρότητα για λόγους σπίλωσης, που πλέον σχετίζονται με το αίτημα παραίτησής μου». Για τούτο άλλωστε ουδείς από όσους μεθοδεύουν την αποπομπή του δεν τόλμησε ευθέως να τον εμπλέξει στην υπόθεση. Το… «μυστρί, το πηλοφόρι» μαζί με τον πάντα χρήσιμο ανεμιστήρα δούλεψαν στα… παράβυστα κατά την ένδοξη αρχή: «ο σπιλωμένος είναι εύκολη λεία».

Το… «αριστερό», λοιπόν, θα ήταν ο υπουργός Πολιτισμού Αριστείδης Μπαλτάς και σημαντική προσωπικότητα της κυβερνώσας παράταξης να βγει στο φως και να μας εξηγήσει τους λόγους που ζήτησε την παραίτηση του κ. Λούκου, αντί να το κάνει ψιθυριστά και προφορικά γιατί, βλέπετε, τα γραπτά μένουν. Δεν ακούσαμε από τον εκπρόσωπο της αριστερής Πολιτείας κάποιο σχέδιο για έναν τόσο σημαντικό θεσμό, μια άλλη άποψη, το δικό του «όραμα» τέλος πάντων. Ίσα-ίσα που τα δηλητηριώδη βέλη συνοδεύτηκαν και από κομπλιμέντα («αξιομνημόνευτο έργο») και αποδοχή.

Δια της συγκριτικής πολιτικής άλλωστε πολλά θα φανούν. Μικρή χώρα είμαστε και ήδη ακούγονται ποιοι προαλείφονται για την θέση ενός ανθρώπου, ο οποίος προσφέρει (αμισθί θυμίζω) τις υπηρεσίες του και ήρθε στην Ελλάδα με σημαντική διεθνή παρουσία και τεράστια εμπειρία στην Γαλλία, την Βρετανία κι άλλες χώρες.

Η κομπορρημονούσα για τον πολιτισμό της, αλλά και γονυπετούσα στο τσαντίρι του Λάκη Λαζοπουλου νέα διακυβέρνηση, μας παρουσίασε εν αφθονία και εγγράφως τις προθέσεις της για την Τέχνη. Μας έχουν ξεκουφάνει για το προτέρημα της Αριστεράς «των γραμμάτων και της τέχνης», που θα αναδειχθεί «σε μοχλό αλλαγής της κοινωνίας και πνευματικής της αφύπνισης». Ωστόσο από τις ωραίες προθέσεις μέχρι το υπερθέαμα των μεθοδεύσεων του παρασκηνίου και των σκοπιμοτήτων, που ζούμε υπάρχει χάσμα απύθμενο, που δεν καλύπτεται με… ιστορία.

Αντιθέτως τις χειρότερες παραδόσεις της βλέπουμε στην  προσπάθεια αποπομπής του προέδρου του Φεστιβάλ. Ο κ. Λούκος εκδιώκεται γιατί δεν είναι του σιναφιού της. Δεν πέσαμε από τα σύννεφα άλλωστε. Ας μην ξεχνάμε την περιπέτεια ενός άλλου σημαντικού δημιουργού, του Νίκου Πορτοκάλογλου ο οποίος υπέστη άγριο κανιβαλισμό για ένα τραγούδι, που θα έπρεπε να μας ενώσει και αποτελεί ίσως την πιο αισιόδοξη μελωδία γι’ αυτήν την κρίση. Αν λοιπόν το δείγμα γραφής για τον πολιτισμό είναι αυτό που ζούμε σήμερα δεν μας μένει παρά να σιγοτραγουδήσουμε: «Θα περάσει κι αυτό».

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News