«Πατάω ένα κουμπί και βγαίνει μια χοντρή και λέει στα παιδάκια νιξ φαΐ», τραγουδούσαν τα πιτσιρίκια στην Κατοχή. Διότι τα πιτσιρίκια έχουν τη μοναδική ικανότητα να αναστρέψουν την πραγματικότητα και να κανουν παιχνίδι ακόμη και την εξαθλίωση. Και εκείνα τα χρόνια των αποσκελετωμένων ανθρώπων, ένας χοντρός άνθρωπος ήταν, πολύ πιθανόν, ένας κακός άνθρωπος. Προδότης, δωσίλογος, μαυραγορίτης, συνεργάτης των Γερμανών. Η καρικατούρα της χοντρής λοιπόν που «ζωγράφιζαν» οι παιδικοί στίχοι ξόρκιζε γελαστικά το κακό.

Η Κατοχή όμως κάποτε τέλειωσε. Οι άνθρωποι άρχισαν να ξανατρώνε, μια νέα εποχή ξεκίνησε, τα πάντα άλλαξαν. Εκτός απο ένα που σέρνεται σαν βαρίδι μεχρι σήμερα: Η στοχοποίηση των χοντρών. Στον αιώνα της πολιτικής ορθότητας που, υποτίθεται ότι, απαγορεύει τις διακρίσεις μεταξύ των ανθρώπων, το να μην υπακούς στους ιερούς κανόνες του fitness, έχω την εντύπωση ότι θεωρείται μεγαλύτερη αμαρτία από το να κοροϊδεύεις ή να επιπλήτεις κάποιον για τα πάχη του. Ή μάλλον είμαι σίγουρη περί αυτού.

Οταν, πριν από μερικούς μήνες, ο Λαζόπουλος είχε εκφραστεί απαξιωτικά για τα άτομα με κινητικά προβλήματα πέσαμε όλοι να τον φάμε και πολύ σωστά πράξαμε. Δεν είδα ανάλογη ευαισθησία στο παραληρηματικό ξεκατίνιασμα του μητροπολίτη Καλαβρύτων Αμβρόσιου εναντίον του υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη όπου, μεταξύ άλλων, αναφέρει ότι το «παχύ στομάχι δεν γεννά έξυπνο νου».

Ναι, ξέρω. Πρόκειται για ένα ρητό του Γαληνού που, όπως εξήγησε εκ των υστέρων ο μητροπολίτης, δεν κάνει λόγο για τους παχείς ανθρώπους αλλά για τα παχιά στομάχια, δηλαδή τους καλοπερασάκηδες. Με το παρντόν Μητροπολίτα μου αλλά πρώτον, όταν χρειάζεται να αναλύσεις τόσο πολύ ένα ρητό ώστε να εξηγήσεις τι εννοείς, καλύτερα πες ένα ποίημα. Και δεύτερον, το παχύ στομάχι δεν είναι δείγμα ούτε καλοπέρασης ούτε ευμάρειας. Αυτά είναι γραφικότητες για τα παλαιομοδίτικα καδράκια «Ο πωλών τοις μετρητοίς και ο πωλών επί πιστώσει». Τα ακριβά φαγητά δεν είναι παχυντικά. Οι παπάρες παχαίνουν, τα λίπη κακής ποιότητας, τα κορεσμένα λιπαρά στα φτηνά φαγητά των fast food, τα επίσης φτηνά ζυμαρικά. Κανείς δεν ξεχείλωσε τρώγοντας χαβιάρι. Ουτε καν σολομό.

Για να εξηγούμαι, είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα υπερασπιστώ τον υπουργό Παιδείας. Μπορεί να τον κατηγορήσει κανείς για πολλά. Για δογματισμό, αυταρχικότητα, ελλειματική αντίληψη του αντικειμένου του, ξεχαρβάλωμα του εκπαιδευτικού συστήματος, αμετροέπεια, απαξίωση αυτής καθεαυτής της γνώσης. Οχι όμως επειδή είναι χοντρός.

Σε αυτό το bullying οι περισσότεροι κρατάμε μια συνομωτική σιωπή ανοχής. Είναι, βλέπετε, εύκολα τα καλαμπούρια με χοντρούς. Καταγραμμένα στο συλλογικό μας υποσυνείδητο. Από τη «Χοντρή του Θησαυρού» μέχρι τις χοντρές ηθοποιούς που απαρέγκλιτα ξεφωνίζει και εξευτελίζει σε κάθε επιθεώρησή του ο Σεφερλής. Και το ίδιο εύκολος ο αποκλεισμός λόγω πάχους. Από το ανώνυμο θλιμμένο, μοναχικό, χοντρό παιδί στο τελευταίο θρανίο μέχρι, στην ανάστροφη ανάγνωσή του, στα σχόλια τύπου «Ε, αν βρήκε κι αυτός ο χοντρός γκόμενα, κανείς δεν θα μείνει μόνος». Είναι ακόμη και η «πόρτα» που τρως από την πωλήτρια όταν σε ζυγίζει με το βλέμμα και σου λέει πριν καν της πεις τι θέλεις: «Δυστυχώς δεν έχουμε στο νούμερο σας». Με το «δυστυχώς» να ακούγεται σαν το απόλυτο «ευτυχώς». Ποιο σικ μαγαζί έχει extra large μεγέθη; Να, ας πούμε, ένας λόγος που οι χοντροί και οι χοντρές φορούν συνήθως άλλα των άλλων.

Είναι αυτή η δικτατορία του small που σου επιτρέπει να εκτραπείς το πολύ μέχρι το medium. Αν το υπερβείς κι αυτό είναι σαν να ξεπερνάς τα σύνορα της προδοσίας του κοινωνικά αποδεκτού. Που ξεχειλίζει στα σχόλια περί του πόσο πάχυνε η Παπαρίζου ή για τη μπυροκοιλιά του Λιάγκα. Στην ανησυχία με την οποία κοιτάμε τους χοντρούς όταν κινούνται σε έναν χώρο, λες και χοντρός σημαίνει αδέξιος. Στα απαξιωτικά βλέματα της κοινωνίας των γραμμωμένων που, έστω και ασυνείδητα, διεκδικούν ως δικαίωμα το «δεν έχω τρελαθεί εγώ στα γυμναστήρια και στα ασπράδια αυτών για να ρχεσαι εσύ να μου μοστράρεις το θράσος των κιλών σου». Ακόμη και στα φιλικά παρατσούκλια αφού έχει καταχωρηθεί ο «χοντρός της παρέας», όχι ο αδύνατος.

Θυμάμαι μια ηθοποιό και χορεύτρια του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, ένα σέξι, τότε, κορίτσι που έκανε τους άνδρες να στενάζουν. Τη συνάντησα πριν από μερικά χρόνια σε μια φιλική εκδήλωση. Φαίνεται ότι ο ιδιότυπος αυτός κοινωνικός αυτοματισμός αποτυπώθηκε στην έκφρασή μου γιατί μου είπε: «Ναι, εγώ είμαι. Εφαγα κορίτσι μου. Εφαγα και το ευχαριστήθηκα που έλιωνα με ένα μήλο και ένα μαρούλι την ημέρα. Στο κάτω κάτω δεν έβλαψα κανέναν».

Ο κύριος Φίλης μπορεί να βλάψει την Παιδεία. Σε καμμία όμως περίπτωση με τα κιλά του. Με αυτά μόνο στον εαυτό του και την υγεία του μπορεί να κάνει κακό. Το να τον λοιδορούμε για αυτά είναι σαν να αποκαλούμε έναν αλκοολικό «μεθύστακα». Και, τέλος πάντων, όταν αναφερόμαστε σε έναν υπουργό, το «Φίλη ψεύδεσαι» έχει σημασία, όχι το «Φίλη τρως».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News