«Τα αδέλφια μας οι Κύπριοι». Το άκουγα από την παιδική μου ηλικία. Τι αδέλφια μωρέ; Πάει ο ένας αδελφός. Εφυγε, πάλεψε, βρήκε τον εαυτό του, είδε την αλήθεια του, πρόκοψε, κατέκτησε την αυτοεκτίμησή του, στάθηκε στα πόδια του, κέρδισε την εμπιστοσύνη των άλλων, αντικρίζει το μέλλον του με αισιοδοξία. Εμείς; Αστο! Πονάει η σύγκριση. Παρακολούθησα τη συνέντευξη του Χάρη Γεωργιάδη, υπουργού Οικονομικών της Κύπρου, στον Αλέξη Παπαχελά. Θαύμασα, ζήλεψα, πόνεσα, μελαγχόλησα, θύμωσα, έφτυσα προς κάθε κατεύθυνση. Τέλος βούτηξα, ακόμα πιο βαθιά, στο προσωπικό μας αδιέξοδο.

Αχταρμάς τα συναισθήματα. Οταν έχεις παραδώσει τη μοίρα σου σε ανθρώπους με τρικυμία εν κρανίω. Οταν συμπολίτες σου, ακόμα και τώρα, αρνούνται να δουν την αλήθεια για να ψιλοβολέψουν σε συντρίμμια ένα τοσοδούλικο, εύθραυστο έτσι κι αλλιώς, προσωπικό συμφέρον.

Ο Χάρης Γεωργιάδης μιλούσε σαν φυσιολογικός άνθρωπος κι όμως τον κοιτούσα σαν να βλέπω εξωγήινο. Αυτό είναι το πιο θλιβερό-θλιβερό μας. Αυτοκριτικός, έντιμος, διορατικός, μαχητικός, γνώστης, με συγκεκριμένους στόχους, ρεαλιστής, πρακτικός άρα και συναισθηματικός. Βλέπετε, είμαι πεπεισμένη πια ότι στην πολιτική «η πρακτική» είναι το πιο βαθύ συναίσθημα και η μόνη έμπρακτη μορφή ενσυναίσθησης. Ενας πολιτικός που μιλούσε χωρίς να κομπιάζει δευτερόλεπτο, χωρίς αμήχανα αααααα, χωρίς να στρογγυλεύει, χωρίς να αερολογεί. Ο Χάρης Γεωργιάδης είχε την ευθύνη κάθε του λέξης και πράξης. Μιλούσε αγέρωχα. Με την πιο συγκλονιστικά μαγευτική χρήση ελληνικής γλώσσας που μπορούσαν τ΄ αφτιά μου να χαρούνε. Λόγος με αρχή, μέση, τέλος.

«Οταν τα προβλήματα που είχαν συσσωρευτεί έφτασαν στην κορύφωσή τους μου ζητήθηκε ν΄αναλάβω. Εκείνες τις ώρες δεν είχαμε συνειδητοποιήσει την πλήρη κατάρρευση. Τα ρευστά διαθέσιμα αρκούσαν για ένα μήνα», «Η θέση της Κύπρου ήταν βεβαρυμμένη. Θεωρούσαν, και δεν διαφωνώ κιόλας, ότι είχαμε αφήσει τα πράγματα, ροκανίζαμε τον χρόνο, δεν λαμβάναμε αποφάσεις. Το γεγονός της κωλυσιεργίας και αναβλητικότητας είχε επιβαρύνει τη θέση της χώρας. Δεν είχαμε στηρίγματα, ούτε κανάλια επικοινωνίας. Οσοι γνωρίζουν πώς λειτουργεί η ευρωπαϊκή κεντρική σκηνή, ξέρει ότι η αξιοπιστία είναι το άλφα και το ωμέγα», «Ο ίδιος ο Πρόεδρος και οι πολιτικοί δεν κρυφτήκαμε πίσω από το δάκτυλό μας, ούτε πίσω από την τρόικα. Εξηγήσαμε με ειλικρίνεια στους πολίτες τι είχε συμβεί αλλά και την πορεία διόρθωσης. Κανείς βέβαια δεν ήταν ευτυχής. Κατάντια ήταν», «Το Μνημόνιο έφερε την υπογραφή μας, επικυρώθηκε μάλιστα από τη Βουλή. Περιελάμβανε τις κινήσεις που ο τόπος ούτως ή άλλως είχε ανάγκη», «Φροντίσαμε να εξασφαλίσουμε, νωρίς νωρίς, συνθήκες σταθερότητας και εμπιστοσύνης. Δέσμευσα τον εαυτό μου και την κυβέρνηση ότι δεν θα υπάρξει διατάραξη φορολογικού συστήματος που θα παραμείνει σταθερό και ανταγωνιστικό για να επιτρέψει στους παραγωγικούς τομείς να προγραμματίσουν και να λειτουργήσουν», «Θα μπορούσα να επιλέξω μια πιο ασφαλή οδό από τη θέση του υπουργού Οικονομικών. Αν πεις πως δεν θα μετρήσω το πρόσκαιρο πολιτικό κόστος και θα λάβω τις αποφάσεις που πρέπει τελικά ίσως φανεί, ότι η έγνοια του πολιτικού κόστους δεν ήταν πραγματική και πως τελικά, πολιτικό όφελος προκύπτει μέσα από την τολμηρή πολιτική».

Η συνέντευξη του Χάρη Γεωργιάδη στον Αλέξη Παπαχελά ήταν μάθημα εκατέρωθεν δημοσιογραφίας και πολιτικής. Αν με ρωτήσεις, τι με πόνεσε πιο πολύ, θα σου πω με τι σεβασμό και απόδοση τιμής ανέφερε «Πρόεδρος», «Βουλή», «Εφερε την υπογραφή μας», «Συμπολίτες μας». Το ήθος που διαφαινότανε σε κάθε του λέξη. Το ατσαλάκωτο της παρουσίας του. Η στάση του σώματος. Πώς να το πω; Ναι, ο λόγος του Χάρη Γεωργιάδη είχε κάτι από απαγγελία εθνικού ύμνου. Μακάρι ο τρόπος και η προσέγγιση να διαταράξει τις συνήθειες των σκέψεων και των ενεργειών μας.

Υ.Γ. Κάθε ΜΗ ομοιότητα με πρόσωπα δεν ειναι συμπτωματική.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News