Τώρα που φαίνεται ότι μάλλον λήγει -ευτυχώς και μακάρι- η επίθεση στην Συρία, χωρίς περαιτέρω επιπτώσεις για την ευρύτερη περιοχή, ας δούμε μια λεπτομέρεια με εσωτερική διάσταση. Μικρού μεν ενδιαφέροντος μέσα στις παγκόσμιες διαστάσεις του γεγονότος, αλλά όχι και αμελητέα, αν συνυπολογίσουμε  ότι έχουμε και δικά μας θέματα, στα οποία μπορεί να εμφανιστούν σύντομα παρόμοιες «λεπτομέρειες».

Πρώτα-πρώτα η Ελλάδα είναι από τις ελάχιστες τρίτες χώρες που είχαν κάθε λόγο να μην γίνει αυτή η επίθεση. Και σε κάθε περίπτωση, αν γινόταν, να ήταν μια κι έξω, δηλαδή να τελείωνε την επόμενη ώρα. Όπως φαίνεται ότι πάει να γίνει (ξανά μακάρι). Για έναν πολύ απλό λόγο: διότι ενδεχόμενη παράταση των  βομβαρδισμών θα μπορούσε να προκαλέσει νέα κύματα προσφύγων και μια επανάληψη του 2015 θα ήταν ό,τι πιο καταστροφικό για την Ελλάδα στη συγκεκριμένη συγκυρία. Και αφήνουμε κατά μέρος τα άλλα ενδεχόμενα (περισσότερα εδώ).

Δεύτερον, γι’ αυτόν το λόγο οι αντιδράσεις στην Αθήνα ήταν από ανοιχτά έως συγκεκαλυμμένα αρνητικές. Ακόμα και το παραδοσιακά φιλοδυτικό κόμμα, η ΝΔ, ήταν πολύ συγκρατημένο. Πήρε μεν θέση υπέρ της επέμβασης, με την επίκληση της χρήσης χημικών όπλων, αλλά επισήμανε εύστοχα τις πιθανές επιπτώσεις και τάχθηκε υπέρ της γρήγορης αποκλιμάκωσης (εδώ η ανακοίνωση του αρμόδιου τομεάρχη). Η κυβέρνηση ήταν εξίσου προσεκτική και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι επελέγη η αντίδραση μέσω ανακοινώσεων. Κανένας υψηλόβαθμος αξιωματούχος (Πρωθυπουργός, υπουργός Εξωτερικών, υπουργός Αμυνας – ναι, είναι είδηση, ακόμα και ο Καμμένος συγκρατήθηκε!) δεν μίλησε επωνύμως. Εκδόθηκαν δύο ανακοινώσεις. Μία από ανώνυμες κυβερνητικές πηγές, που ουσιαστικά τάχθηκαν εναντίον της επέμβασης. Και μια από το υπουργείο Εξωτερικών, που ισορροπούσε περισσότερο, καταδικάζοντας και τη χρήση χημικών (εδώ). Εύλογα όλα.

Και όμως βρέθηκε ένα κόμμα, από τα μικρά, που κατάφερε να πει και το ένα και το άλλο. Και το «άλφα» και το «ωμέγα». Δεν είναι, φυσικά, καθόλου δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ποιο είναι. Στο Κίνημα Αλλαγής τα συνηθίζουν αυτά, καθώς ακόμα δεν έχουν καταφέρει να συνεννοούνται στα στοιχειώδη. Δηλαδή, να γνωρίζει η αριστερά τους τι ποιεί η δεξιά τους. Πώς(δεν) έγινε αυτό στη συγκεκριμένη περίπτωση;

Πρώτον, το κόμμα, με επίσημη ανακοίνωση, πήρε θέση εναντίον της επέμβασης (εδώ).

Δεύτερον, ένας βουλευτής του κόμματος είπε το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή υπέρ (εδώ)! Μα, θα πει κανείς, δεν δικαιούται ένα βουλευτής να εκφράσει διαφορετική γνώμη; Δικαιούται. Στη συγκεκριμένη, όμως, περίπτωση ο Λοβέρδος δεν είναι ο οποιοσδήποτε βουλευτής. Είναι ο αρμόδιος τομεάρχης της Δημοκρατικής Συμπαράταξης (Εξωτερικών και Αμυνας), δηλαδή εν προκειμένω  αυτός είναι το κόμμα. Πώς γίνεται το κόμμα να λέει ότι οι βομβαρδισμοί είναι επικίνδυνοι και ο αρμόδιος τομεάρχης του ότι ήταν επιβεβλημένοι;

Βέβαια, υπάρχει μια λεπτομέρεια που (μπορεί να) «εξηγεί» τον παραλογισμό. Ο Λοβέρδος, που επικρότησε την επέμβαση, είναι τομεάρχης της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, ενώ την ανακοίνωση, που την αποδοκίμαζε, εξέδωσε το ΠΑΣΟΚ. Άλλο το ένα και άλλο το άλλο; Ναι, αν το πει  κάποιος που θέλει να μας ψυχαγωγήσει…

Μια απορία: ο Λοβέρδος είναι, ταυτόχρονα και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΔΗ.ΣΥ. Αν γίνει αύριο συζήτηση στη Βουλή για το θέμα, ποια θέση θα υποστηρίξει; Τη δική του υπέρ των βομβαρδισμών ή του κόμματος που τους αποδοκιμάζει;

Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά. Και είναι αποτέλεσμα του οργανωτικού (και άλλου…) μπάχαλου, που επικρατεί στο νεοσύστατο Κίνημα Αλλαγής. Το οποίο είναι καιρός να τελειώνει, αν θέλουν να τους παίρνουν στα σοβαρά. Το «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν» δεν είναι μέθοδος για την άσκηση πολιτικής. Και συνήθως οδηγεί σ’ αυτό που περιγράφει η άλλη παροιμιακή ρήση για τα κοκόρια: «Οπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News