Ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, πήρε πιο πολλές σημαντικές αποφάσεις από την ημέρα που ο Ντόναλντ Τραμπ κέρδισε τις εκλογές, από όσες είχε πάρει τον τελευταίο χρόνο της προεδρίας του. Η πρώτη, και πιο κρίσιμη, από αυτές ήταν να επιτρέψει στους Ουκρανούς να χρησιμοποιήσουν εντός ρωσικού εδάφους τους πυραύλους που τους δίνουν οι ΗΠΑ, κλιμακώνοντας τη διένεξη με τη Ρωσία και προκαλώντας την αναμενόμενη αντίδραση του Πούτιν. Η πιο πρόσφατη, και πιο χαρακτηριστική, ήταν να δώσει χάρη στον γιο του, Χάντερ. Και οι δύο αυτές αποφάσεις είναι πιθανό –για διαφορετικούς λόγους– να αμαυρώσουν την υστεροφημία του.
Ο Μπάιντεν, ο οποίος έκλεισε προ ολίγων ημερών τα 82 του χρόνια, παραιτήθηκε –υπό τεράστια πίεση– από τη διεκδίκηση της προεδρίας των ΗΠΑ περίπου πέντε μήνες πριν από τις εκλογές, αφήνοντας ελάχιστο χρόνο στους Δημοκρατικούς να οργανώσουν μια νέα εκστρατεία για την Κάμαλα Χάρις, η οποία επελέγη επίσης λόγω έλλειψης χρόνου. Συνέχισε, παρ’ όλα αυτά, να είναι πρόεδρος και να παίρνει αποφάσεις που επηρεάζουν βαθιά τον κόσμο, όσο και τις ίδιες τις ΗΠΑ.
Η υπόθεση του Χάντερ Μπάιντεν δεν επηρεάζει ακριβώς τον κόσμο, και πάντως όχι όσο ο θυμός του Πούτιν για τους ATACMS, όμως δημιουργεί ένα εξαιρετικά επικίνδυνο προηγούμενο στις ΗΠΑ για τον Τραμπ, ο οποίος μεταξύ άλλων είναι γνωστός για τον τρόπο και τον βαθμό στον οποίο τού αρέσει να εμπλέκεται και να χειραγωγεί τη Δικαιοσύνη. Οι Δημοκρατικοί είχαν ένα τεράστιο ηθικό πλεονέκτημα απέναντι σε αυτό. Ο Μπάιντεν τους το στέρησε. Ο Τραμπ κέρδισε άλλη μια μεγάλη μάχη, χωρίς ο ίδιος να κάνει τίποτε, με αυτογκόλ του σημερινού προέδρου.
Το μεγάλο πρόβλημα με τον Μπάιντεν είναι ταυτόχρονα και αυτό που όλοι θεωρούσαν πάντα το μεγάλο του πλεονέκτημα: «Είναι ο τελευταίος των θεσμικών», όπως έγραψε ο Guardian σε άρθρο γνώμης, ένας άνθρωπος με πολύ βαθιά ριζωμένες αρχές, αλλά και πεποιθήσεις. Και όταν κάνει κάτι, το κάνει επειδή είναι ακράδαντα πεπεισμένος ότι είναι το σωστό. Στην πολιτική, όμως, perception is reality και σπανίως το «σωστό» είναι αυτό που πιστεύει ένας άνθρωπος μόνο, ακόμη και αν αυτός είναι ο πρόεδρος των ΗΠΑ.
Ο Μπάιντεν, μέσα στη βαθιά και μπετοναρισμένη –τόσο λόγω του χαρακτήρα του όσο και της ηλικίας του– πεποίθησή του περί «δικαίου» και «αδίκου», σταμάτησε εντελώς να ακούει τον κόσμο. Αυτόν τον ίδιον κόσμο που τον εξέλεξε.
Το ίδιο έκανε με την αταλάντευτη υποστήριξή του προς το Ισραήλ, ακόμη και όταν τα πράγματα άρχισαν να ξεφεύγουν εντελώς στη Γάζα, προκαλώντας οργή και απογοήτευση σε μεγάλο μέρος και του δικού του εκλογικού σώματος αλλά και της υφηλίου. Μεγαλωμένος σε μια πολύ διαφορετική εποχή ο ίδιος, έχει μείνει στην αντίληψη ότι το Ισραήλ «είναι ένα αιώνιο θύμα» και πρέπει να στεκόμαστε στο πλευρό του και να το προστατεύσουμε ό,τι κι αν κάνει. Οταν ο ίδιος ο Νετανιάχου τον έβγαλε από αυτήν την ψευδαίσθηση, ήταν ήδη αργά.
Το ίδιο έκανε με τη διεκδίκηση της προεδρίας. Ο ίδιος αναμφίβολα πίστευε ότι σχεδόν «θυσιάζεται» για άλλη μια τετραετία. Δεν τον ενδιέφερε η θέση, τον ενδιέφεραν η Αμερική και το Δημοκρατικό κόμμα· ήθελε να τα προστατεύσει από τον Τραμπ. Το πίστευε τόσο βαθιά, που δεν άκουγε κανέναν, δεν έβλεπε καν τον ίδιον του τον εαυτό, αναγκάζοντας ακόμη και σθεναρούς υποστηρικτές του να τον πιέσουν άκομψα. Οταν, τελικά, το κατάλαβε, ήταν ήδη αργά.
Το ίδιο κάνει και τώρα. Στην Ουκρανία, για παράδειγμα, όπου θέλει πριν φύγει να δώσει στους Ουκρανούς ένα τελευταίο μέσο πίεσης εν όψει της αναπόφευκτης συνθηκολόγησης. Θέλει να προστατεύσει τη Δύση. Ενας πόλεμος που έχει κοστίσει δισεκατομμύρια δολάρια, εκατοντάδες χιλιάδες ζωές και ανυπολόγιστες ζημιές, θα φτάσει στην κορύφωσή του πριν τελειώσει, ρουφώντας κι άλλα χρήματα, κι άλλες ζωές και βαθαίνοντας το χάσμα ανάμεσα στη Ρωσία και τον δυτικό κόσμο. Οι αμερικανικοί πύραυλοι που εκτοξεύθηκαν προς τη Ρωσία δεν θα κάνουν καμία σημαντική διαφορά. Ηρθαν πολύ αργά, όπως για πάρα πολύ κόσμο πολύ αργά θα έρθει και το τέλος του πολέμου.
Ο Μπάιντεν θα κριθεί από την Ιστορία για όλα αυτά, αλλά ο ίδιος δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται και πολύ για το κόστος που θα έχουν στην υστεροφημία του. Θέλει να κάνει μέχρι τέλους αυτό που πιστεύει ότι είναι το «σωστό». Αυτό είναι το προσωπικό του στοίχημα, η προσωπική του εμμονή.
Δίνοντας χάρη στον γιο του και παραβιάζοντας έτσι τις κατ’ επανάληψη δεσμεύσεις του ότι δεν θα το κάνει, πάλι το «σωστό» πράττει. Προς την οικογένειά του, αυτήν τη φορά. Ο ισχυρότερος άνθρωπος στον πλανήτη είναι ένας πονεμένος άνθρωπος, που είδε την πρώτη γυναίκα του και την 13 μηνών κόρη τους να σκοτώνονται σε τροχαίο και τον έναν γιο του να πεθαίνει από καρκίνο στον εγκέφαλο.
Ο Χάντερ, που επί χρόνια σερνόταν στον εθισμό του με τα ναρκωτικά, ήταν ό,τι του έχει απομείνει να προστατεύσει. Δεν θα τον άφηνε βορά στον Τραμπ για να τον ξεσκίσει μόνο και μόνο επειδή έτυχε να είναι γιος του.
Ο Τζο Μπάιντεν φεύγει από το προσκήνιο και πορεύεται προς το μακρύ μονοπάτι της Ιστορίας ως αυτό που επέλεξε εξαρχής να είναι: προστάτης του «σωστού». Ή, εν πάση περιπτώσει, αυτού που ο ίδιος θεωρούσε σωστό. Αρα, λογικά, και με ήσυχη συνείδηση.
Ακολουθήστε το Protagon στο Google News