Τι κάνεις όταν επιβάλλεται δικτατορία; Αντιστέκεσαι ή συμμορφώνεσαι. Πόσο αντέχεις να συμμορφώνεσαι όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μια δικτατορία των πολλών; ΄Η βρίσκεσαι διαρκώς στα κάγκελα κάνοντας το νευρικό σύστημά σου σμπαράλια, ή παραδίδεις τα όπλα. Αποφασίζεις πως είναι η μοίρα σου να αναπνέεις τους καπνούς τους, να κινείσαι μέσα στο δύσοσμο περιβάλλον που σου επιβάλλουν, να κάνεις κακό στην υγεία σου καταδικασμένος να καπνίζεις παθητικά τα τσιγάρα τους. Η δικτατορία των πολλών στην οποία αναφέρομαι αφορά βεβαίως τους εν Ελλάδι καπνιστές. Για την ακρίβεια εκείνους (γιατί υπάρχουν πάντα και οι ευγενικοί και νομοταγείς άνθρωποι) που επιμένουν παρά τις απαγορεύσεις να επιβάλλουν το «όταν καπνίζει ο λουλάς εσύ δεν πρέπει να μιλάς». Γιατί έτσι γουστάρουν! Γιατί είναι θεριακλήδες!

Κάποια στιγμή παραδίνεσαι, σταματάς να αντιδράς, ας καπνίσουν όσο θέλουν. Μπορείς όμως να μην θυμώνεις και όταν βλέπεις τη φωτογραφία του υπουργού μεταφορών Χρήστου Σπίρτζη να καπνίζει σε κλειστό χώρο κατά τη διάρκεια περιοδείας του; Ή τις (παλαιότερες) φωτογραφίες του αναπληρωτή υπουργού Υγείας Παύλου Πολάκη να καπνίζει μέσα στο υπουργείο Υγείας; Ή όταν οι βουλευτές ντουμανιάζουν ανερυθρίαστα τη Βουλή; Και αυτοί ας κάνουν ό,τι θέλουν; Δίνοντας το… καλό παράδειγμα!

Κάπνιζα για περισσότερα από 15 χρόνια. Καθημερινά δύο πακέτα βαριά, άφιλτρα τσιγάρα. Ακόμα και σήμερα, δεκαετία και βάλε από τότε που έκοψα το τσιγάρο απορώ με τη δύναμη που έδειξα όταν το αποφάσισα. Καταλαβαίνω όμως απόλυτα όσους δεν αντέχουν άκαπνοι ή όσους δεν θέλουν να το κόψουν. Και παρότι μπορώ να τους διαβεβαιώσω από τη δική μου εμπειρία πως αν, έστω, το ελαττώσουν θα νιώσουν πολύ καλύτερα, δεν ανήκω σε εκείνους που διαφημίσουν διαρκώς τα οφέλη της αντικαπνιστικής ζωής. Ας κάνει καθένας ό,τι θέλει. Όχι όμως στην καμπούρα μου.

Δυστυχώς ζούμε σε μια κοινωνία όπου η φασιστική επιβολή της νικοτίνης του διπλανού σου στο εστιατόριο, του ταξιτζή ή του οδηγού λεωφορείου που σε πάει στο σπίτι σου, του υπαλλήλου στην υπηρεσία που επισκέπτεται και όπου απαγορεύεται το κάπνισμα, είναι… εθνική παράδοση. Όμως, από τους σύγχρονους πολιτικούς, αυτούς που σου τάζουν αν όχι μια νέα, τουλάχιστον μια καλύτερη Ελλάδα, περιμένεις να καταδικάζουν αυτές τις προσβλητικές παραδόσεις, όχι να τις ασπάζονται. Στην περίπτωσή τους το «δάσκαλε που δίδασκες και λόγο δεν εκράτεις» παίρνει μια σχεδόν τρομακτική για τη Δημοκρατία διάσταση: γιατί έρχεται ως επιβεβαίωση τού πόσο απαξιώνουν και γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια το κράτος, οι άνθρωποι που έχεις εκλέξει για να το υπηρετήσουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News