Ας αρχίσουμε με μία παραδοχή. Τίποτα απ’ όσα θα διαβάσετε παρακάτω δεν είναι παράνομο.

Ας συνεχίσουμε τώρα με ένα συμπέρασμα: Ολα όσα θα διαβάστε παρακάτω εκθέτουν διεθνώς την Ελλάδα και είναι χαρακτηριστικό δείγμα της κουτοπονηριάς και του ερασιτεχνισμού που μας διακρίνει, ακόμη και στο Ιερό Δισκοπότηρο της οικονομίας μας. Τον τουρισμό.

Ας πάρουμε το εξής, όχι και τόσο σπάνιο, ενδεχόμενο. Μια νεαρή τουρίστρια επισκέπτεται ένα ελληνικό νησί. Ας πούμε την Κω. Ας βαφτίσουμε την κοπέλα Ανγκελα (τυχαία πάντα). Είναι 23 ετών και έρχεται με το φλερτ της να χαρεί τον ήλιο και τη θάλασσα. Ανέμελη καθώς περιδιαβαίνει στα στενά του νησιού νιώθει μια ενόχληση στο στομάχι της. Οι πρώτες τάσεις για εμετό, οι πρώτες επισκέψεις στην τουαλέτα. Διάρροια. Οχι και τόσο σπάνια όλα αυτά για έναν τουρίστα από την Κεντρική ή τη Βόρεια Ευρώπη, έτσι; Δεν είναι μαθημένοι εκεί στον ήλιο και στο χύμα νερό, το έντερό τους έχει μάθει σε αποστειρωμένα εμφιαλωμένα ανθρακούχα –κατά βάση- υγρά.

Η –υποθετικά ξανθομαλλούσα- Ανγκελα ρωτά στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου για γιατρό. Και εδώ αρχίζει το πάρτι. Από τη ρεσεψιόν δεν θα της πουν να επισκεφτεί το νοσοκομείο ή το κέντρο υγείας του νησιού. Θα της προτείνουν ιδιώτη γιατρό. Αλλά όχι οποιονδήποτε ιδιώτη γιατρό, αλλά αυτόν που μαζί με άλλους γιατρούς έχουν δημιουργήσει ένα καλά στημένο και άψογα λειτουργικό κύκλωμα. Γιατροί δημιουργούν μικρά πολυϊατρεία και ασχολούνται μόνο με τουρίστες. Και μιας και ο τουρίστας δεν ξέρει, μιας και ο τουρίστας δεν θα κάνει τόσο εύκολα χαμό και δεν θα τσακωθεί με την ίδια ένταση όπως θα έκανε ο Μπάμπης από τα Πατήσια που επισκέπτεται την Ρόδο, τα Χανιά, την Κω, την Κάλυμνο χρεώνουν ό,τι τους φωτίσει ο Ιπποκράτης.

Η 23χρονη Γερμανίδα πλήρωσε 420 ευρώ για μία εξέταση. Είχε γαστρεντερίτιδα. Πλήρωσε και μερικά ακόμη, αρκετά λιγότερα είναι η αλήθεια, σε φάρμακα που της έγραψε ο εν λόγω τουριστογιατρός.

Η μπίζνα δεν είναι καινούργια. Λειτουργεί εδώ και χρόνια. Δεν είναι παράνομο, δεν υπάρχει πλαφόν από τον Ιατρικό Σύλλογο που να καθορίζει το μέχρι πόσα μπορεί να κοστίσει μία επίσκεψη για ένα χτυπημένο πόδι ή για μία στομαχική διαταραχή. Επίσης, με βάση τη νομοθεσία επιτρέπεται να συστήνονται μικρές κλινικές από επιχειρηματίες που προσλαμβάνουν γιατρούς για να τις λειτουργούν. Μόνο που μερικοί από αυτούς τους επιχειρηματίες περνούν ενίοτε την πόρτα του εισαγγελέα για σκάνδαλα πάσης φύσεως, ακόμη και για μίζες για εξοπλιστικά προγράμματα.

Στη Ρόδο και σε άλλα νησιά των Δωδεκανήσων, το κύκλωμα είναι κλειστό. Δύσκολα μπορεί να μπει κάποιος εάν δεν έχει «δόντι», δύσκολα μπορεί να φτιάξει κάποιος το δικό του κύκλωμα.

Τα συμβόλαια και τα λεφτά στο εξωτερικό

Κάθε χρόνο, την ώρα που σε όλη την υπόλοιπη χώρα επικρατεί χειμώνας, στις τσέπες ορισμένων επικρατεί καλοκαίρι. Κι αυτό γιατί σε διάφορα συνέδρια ιατρικών υπηρεσιών που γίνονται κατά καιρούς στο εξωτερικό, αντιπροσωπεία των παραπάνω εταιρειών μεταβαίνει στα ξενοδοχεία και κλείνει deals με τους tour operators. Ενα γκρουπ Ρώσων που θα έρθει το καλοκαίρι στη Ρόδο θα έχει ήδη εξασφαλισμένη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη (αχρείαστη να ‘ναι). Και όπως οι συμφωνίες κλείνονται στο εξωτερικό, εκεί γίνονται και οι πληρωμές. Μην νομίζετε πως τα χρήματα έρχονται στην Ελλάδα ή ότι φορολογούνται εδώ.

Τώρα για όποιον ταξιδέψει κατά μόνας και αρρωστήσει, ε, θα πρέπει να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη. Κι αυτό γιατί κανείς από τους αρχηγούς των αποστολών, τους tour operators ή τους ξενοδόχους δεν εξηγεί στον τουρίστα ότι μπορεί να κάνει την ίδια δουλειά στο νοσοκομείο ή στο κέντρο υγείας. Εάν κάποιος έχει ευρωπαϊκή κάρτα ασφάλισης, εάν είναι πολίτης της ΕΕ, δεν θα χρειαστεί να ξοδέψει τίποτα σε ελληνικό δημόσιο ίδρυμα.

Η συγκεκριμένη Γερμανίδα θα φύγει από το ελληνικό νησί και μάλλον δεν θα επισκεφτεί άλλο. Το πιο πιθανό είναι να το κάνει και όλος της ο περίγυρος. Δεν πας εύκολα σε ένα μέρος που ξέρεις ότι στην ανάγκη θα σε πατήσουν στον λαιμό

Προφανώς, οι ταρίφες διαφέρουν. Μπορεί να είναι απλώς ένα 50ευρω (στην καλύτερη) για μία επίσκεψη μέσα στην πόλη μέχρι τις 20:00 ή να φτάσει στα 120 ευρώ για βραδινές τσάρκες στο πολυϊατρείο.

Ε, όταν είσαι στην Κω μπορεί να φτάσει και στα 420 η ταρίφα.

Είπαμε, τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι παράνομο. Είναι, όμως, ηθικό; Κι αν η ηθική είναι πολύ σχετικό πράγμα (ευτυχώς) και ορίζεται για τον καθέναν από εμάς διαφορετικά (πάλι ευτυχώς), η πραγματικότητα όσον αφορά τη διαφήμιση δεν είναι καθόλου σχετική. Η συγκεκριμένη Γερμανίδα θα φύγει από το ελληνικό νησί και μάλλον δεν θα επισκεφτεί άλλο. Το πιο πιθανό είναι να το κάνει και όλος της ο περίγυρος. Δεν πας εύκολα σε ένα μέρος που ξέρεις ότι στην ανάγκη θα σε πατήσουν στον λαιμό. Και δεν είναι μόνο αυτή η κοπέλα. Για να έχετε μία τάξη μεγέθους, οι τζίροι στα νησιά των Δωδεκανήσων δεν μετρούνται σε χιλιάδες ευρώ, αλλά σε εκατομμύρια ευρώ από τον Μάιο μέχρι τον Οκτώβριο.

Πώς το έλεγε κάποτε το spot του ΕΟΤ; Live your myth in Greece.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News