Πολλή είναι η μουρμούρα και η γκρίνια για όσα συνέβησαν στο συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής. Γκρίνια δυσανάλογη με τη σημασία του συνεδρίου, τα δεδομένα που διαμορφώνει στις πολιτικές εξελίξεις αλλά και για την προοπτική του ευρύτερου χώρου της Κεντροαριστεράς.

Όχι πως δεν είναι βάσιμη, με αφορμή μάλιστα τη μη εκλογή νέων οργάνων -αντίθετα τον ορισμό τους-, πρωτόγνωρο γεγονός για κόμμα του προοδευτικού χώρου, ή το νέο σήμα που απογοήτευσε αρκετούς πασοκογενείς (όντες εθισμένους με τον πράσινο ήλιο) αλλά η συνεχής ενασχόληση με τα ζητήματα αυτά αποφεύγει, κατά τη γνώμη μου, την αναζήτηση σημαντικότερων πράξεων που έγιναν στο ΣΕΦ. Το Κίνημα Αλλαγής απέκτησε σύγχρονο και αξιόλογο πρόγραμμα, καταστατικό νέας αντίληψης και αξιοσημείωτη πολιτική διακήρυξη για τους λόγους που συγκροτείται. Καθόλου αμελητέα στοιχεία αν σκεφθεί κανείς τα κόμματα που συμμετέχουν και τι κουβαλούν.

Στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο, η παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη κατ’ ευθείαν από τις ΗΠΑ και του Γιάννη Δραγασάκη εκ μέρους της κυβέρνησης αποτελούν σαφή παραδοχή τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της ΝΔ ότι στο πολιτικό παιχνίδι συμμετέχει πια και τρίτος παίκτης. Διαμορφώνεται μια τριγωνική σχέση ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ – ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ.

Ενώ δηλαδή από τον Σεπτέμβριο του 2015 μέχρι τώρα, οι πολιτικές εξελίξεις καθορίζονταν από τις αντιπαραθέσεις ανάμεσα στην κυβέρνηση και τη ΝΔ.πλέον και οι δύο έδειξαν σαφώς ότι η αριθμητική της επομένης ημέρας των εκλογών δεν βγαίνει χωρίς τρίτη πολιτική δύναμη. Εν προκειμένω το Κίνημα Αλλαγής. Και οι δύο λοιπόν το αποδέχονται στη πολιτική κονίστρα. Κι αυτό χωρίς μεμψιμοιρίες είναι σημαντική επιτυχία για τη Φώφη Γεννηματά και τους συμμετέχοντες στο νέο φορέα.

Για να το προσεταιριστούν, μάλιστα, ο μεν αντιπρόεδρος της κυβέρνησης έριξε στο τραπέζι την πρόταση για διάλογο ώστε να υπάρξει ένας αστερισμός προοδευτικών δυνάμεων. Μόνο που η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει ξαναζεσταμένο φαγητό αφού την είχε πρωτοδιατυπώσει ο Μίμης Ανδρουλάκης το 1990 στο βιβλίο του με τίτλο «ΜΕΤΑ». Το να ανασύρεται ύστερα από 28 χρόνια δεν την λες και επίκαιρη για την Ελλάδα της κρίσης. Αν μάλιστα συμπεριλάβουμε και την ενοχοποίηση κορυφαίων στελεχών της Κεντροαριστεράς, μέσω της  σκανδαλολογίας (Νovartis κ.α)  η πρόταση Δραγασάκη θυμίζει την παροιμία: «Να σε κάψω Γιάννη, να σ’ αλείψω λάδι».

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, από τη πλευρά του, ήταν πιο ευθύς και ρεαλιστής. Πρότεινε συνεννόηση της ΝΔ και του Κινήματος Αλλαγής στην ανάγκη ενός νέου πατριωτισμού με συγκλίσεις στα μεγάλα εθνικά θέματα (εδώ), την επομένη των εκλογών.

Πώς απάντησε το Κίνημα Αλλαγής; Με την ατζέντα που ανέπτυξε η Φώφη Γεννηματά στην ολοκλήρωση του Συνεδρίου, αργά το βράδυ του Σαββάτου (εδώ) η οποία αποτελεί ουσιαστικά και την πολιτική του απόφαση. 12+1 προγραμματικά σημεία και την, εκ των ων ουκ άνευ, πολιτική αυτονομία του χώρου.

Στο συνέδριο καταγράφηκαν κι άλλες σημαντικές (και όχι γκρινιάρικες) τοποθετήσεις που έχουν ιδιαίτερη σημασία για την εσωτερική συνοχή και την πολιτική του συμβολή, παρά τις όποιες κόντρες και τις επικρίσεις.

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος, για παράδειγμα, αναγνώρισε μεν τον αυτόνομο ρόλο του Κινήματος Αλλαγής, όμως υποστήριξε πώς μόνο ένα μέτωπο φιλοευρωπαϊκών δημοκρατικών δυνάμεων απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ με πρωταγωνιστή τη προοδευτική παράταξη θα ξαναφέρει τη Ελλάδα σε κανονική τροχιά. Οι προσεκτικοί παρατηρητές δε, κατέγραψαν και την αποστροφή του: «…δεν χαρίζουμε τον αγώνα μας του 2010 – 2015 στη Νέα Δημοκρατία, δεν χαρίζουμε τον αγώνα μας στη λήθη λες και ντρεπόμαστε, γιατί χάρη στη δική μας προσπάθεια στάθηκε η χώρα όρθια μέσα στην Ευρώπη και το ευρώ». Η συγκεκριμένη αναφορά ερμηνεύεται ως προσπάθεια ενιαιοποίησης του αφηγήματος διαχείρισης της κρίσης με αναφορά και στη διετία της κυβέρνησης Παπανδρέου 2010-2012, κάτι που μέχρι τώρα δεν είχε υποστηριχθεί από τον ίδιο και στελέχη που τον ακολουθούν.

Από την άλλη, ο Γιώργος Παπανδρέου, μολονότι κατέκρινε σταθερά το πελατειακό κράτος που επί κυβέρνησης Καραμανλή οδήγησε στον δημοσιονομικό εκτροχιασμό και τη σχεδόν χρεοκοπία της χώρας, δεν έκανε καμία  αναφορά στην κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ (2012 – 2014) και κυρίως υπογράμμισε τον νέο πατριωτισμό που χρειάζεται για την έξοδο από τη κρίση. Μα ο κ. Βενιζέλος δεν είχε πρωτοπεί το ίδιο (άρθρο στα ΝΕΑ 17-11-2017), την παραμονή του πρώτου γύρου της εκλογής ηγεσίας;  Για νέο πατριωτισμό δεν μίλησε και ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Σύμπτωση ή εφαπτόμενες προσεγγίσεις;

Τα παραπάνω, εκτιμούν παράγοντες του Κινήματος Αλλαγής, δεν σημαίνουν ότι οι Παπανδρεϊκοί και Βενιζελικοί τα βρίσκουν στο νέο σχήμα.Οι προσωπικές πολώσεις και εγωισμοί του πρόσφατου παρελθόντος είναι ακόμη έντονοι. Ωστόσο παρατηρείται εμφανής άμβλυνσή τους και διάθεση για εκατέρωθεν ανοχή. Η ώσμωση με το Ποτάμι, παρά την αρχική αμηχανία, σιγά-σιγά  προχωράει. Το αν θα ολοκληρωθεί θα εξαρτηθεί από τους χειρισμούς της Φώφης Γεννηματά το επόμενο διάστημα και τη διαχείριση των αναγκαίων ισορροπιών ανάμεσα στους συμμετέχοντες. Εξάλλου, όπως εξελίσσονται τα πράγματα, η πολιτική μοίρα όλων είναι συναρτημένη με την ενίσχυση του Κινήματος Αλλαγής και την προοπτική του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News