Τι κοινό έχει η Τάνια Τσανακλίδου, η Σία Κοσιώνη, η Κατερίνα Παπουτσάκη, η Κατερίνα Καραβάτου, ο Βαγγέλης Γερμανός, ο Κρατερός Κατσούλης, ο Νίκος Μουτσινάς, ο Δημήτρης Αλεξάνδρου και ο Ιβάν Σβιτάιλο με τον Αϊλάν, τον Αχμάντ, την Αϊσά, τη Φατιμά, τον Χασάν, τον Ιμπραήμ και την Καϊλάχ; Στην πραγματικότητα ελάχιστα, σχεδόν καμία παρόμοια πορεία στη ζωή τους. Οι πρώτοι είναι γνωστοί στο ευρύ κοινό έλληνες δημοσιογράφοι και τηλεπερσόνες, οι δε είναι πολύ πιθανό να είναι νεκροί πρόσφυγες ή μετανάστες που κοιμούνται στα λασπόνερα της Ειδομένης.

Το Down Town μόλις κυκλοφόρησε με εννέα γνωστές ελληνικές φάτσες στο εξώφυλλό του. Υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχε προκαλέσει σχολιασμό το θέμα, εάν έλειπε μία μικρή –αλλά ειδοποιός- λεπτομέρεια. Η Τάνια, η Σία, ο Κρατερός και οι άλλοι της παρέας είναι ντυμένοι ως Αϊλάν, Αχμάντ, Αϊσά. Υποδύονται τους πρόσφυγες. Και, δυστυχώς, το κάνουν με τον ίδιο άκομψο τρόπο που υποδύονται και τους διάφορους ρόλους τους στα τηλεοπτικά πλάνα καθημερινά.

Ο τίτλος είναι «Είμαστε όλοι πρόσφυγες».

Οχι, δεν είμαστε όλοι πρόσφυγες. Την ώρα που οι παρουσιαστές κάνουν τις εκπομπές τους και γεμίζουν τον τραπεζικό λογαριασμό τους (και καλά κάνουν, δηλαδή), η Αϊσά δίνει τέσσερα από τα λιγοστά ευρώ της για να αγοράσει ένα μπουκάλι νερό από έλληνα μαγαζάτορα στα Τέμπη που την εκμεταλλεύεται.

Οχι, δεν είμαστε όλοι πρόσφυγες. Την ώρα που η Τσανακλίδου ζωγράφιζε σε τοίχους ελληνικές σημαίες και «όχι» πέρυσι το καλοκαίρι για το δημοψήφισμα, την ώρα που μιλούσε για τρομοκρατία από τα ΜΜΕ και έκανε συγκρίσεις με τη χούντα, η Φατιμά κουνούσε τα χέρια και τα πόδια της στα νερά του Αιγαίου για να μην πνιγεί.

Καλημερα!! pic.twitter.com/JN0sr3Qmh6

— tania tsanaklidou (@TTsanaklidou) June 27, 2015

Οχι, δεν είμαστε όλοι πρόσφυγες. Δεν είμαστε και δεν θα γίνουμε ποτέ, μάλλον. Ευτυχώς. Εχουμε την ευλογία (ναι, ευλογία είναι) να έχουμε γεννηθεί σε μία χώρα που περνάει μία από τις πιο σπάνιες και μακρόχρονες περιόδους ειρήνης στην ιστορία της. Αν το σκεφτείτε, εδώ και 200 χρόνια ποτέ ξανά στην Ελλάδα δεν έχουν υπάρξει 40 και κάτι χρόνια ομαλότητας, χωρίς νεκρούς στους δρόμους των πόλεων. A’ Παγκόσμιος Πόλεμος, Βαλκανικοί Πόλεμοι, break μέχρι τον B’ Παγκόσμιο, μετά Εμφύλιος, μετά ένα μικρό πάλι break και μετά χούντα, όχι σαν αυτή που σχολίαζε η Τσανακλίδου. Και τώρα απολαμβάνουμε ελευθερίες και ευημερία που ποτέ άλλοτε δεν είχε τούτος εδώ ο τόπος.

Οχι, λοιπόν, δεν είμαστε και δεν θα γίνουμε πρόσφυγες. Ποτέ δεν θα μάθουμε πώς είναι να αφήνεις όλα σου τα υπάρχοντα, απλώς και μόνο για να ζήσεις. Οχι για να ζήσεις καλύτερα, όχι για να παίρνεις καλύτερα χρήματα στο Λονδίνο και στο Ρότερνταμ, αλλά για να συνεχίσεις να αναπνέεις. Ο Ιμπραήμ, η Καϊλάχ, ο Αχμάντ ξέρουν πώς είναι να αφήνεις την πατρίδα σου μόνο και μόνο για να επιβιώσεις.

Το εξώφυλλο του Down Town θα μπορούσε να είναι άλλο ένα ατυχές εξώφυλλο στην ιστορία του ελληνικού Τύπου. Λαϊκίστικο, αφελές, εύκολο στο μάτι και επικερδές στην τσέπη του εκδότη. Εξάλλου, η εταιρεία που το εκδίδει είναι και αυτή που έχει και τα δικαιώματα για το τηλεοπτικό Join Us, το τηλεοπτικό χάπι της μέσης νοικοκυράς. Θα μπορούσαν να είχαν τις ιστορίες προσφύγων, για το πώς η μάνα βυζαίνει το παιδί την ώρα που περπατά στην εθνική οδό. Αλλά, βλέπετε, το πρόσωπο του Μουτσινά πουλάει περισσότερο. Το πρόσωπο του Μουτσινά, δε, ως πρόσφυγας ξεπουλάει.

Εχεις πολλούς λόγους να χαρακτηρίσεις χυδαίο το εξώφυλλο. Φτάνει μόνος ένας. Προσπαθεί να βγάλει λεφτά από τους πρόσφυγες. Πουλώντας το δράμα τους, εμπορευματοποιώντας τον πόνο τους, αποθεώνοντας τη δυστυχία τους. Και το κάνει αυτό ενώ το βασικό θέμα του είναι το οδοιπορικό στην Ειδομένη και οι δύο μέρες που έζησαν οι δημοσιογράφοι του εκεί. Κι αποφασίζει να το βγάλει στα μανταλάκια όχι με τους πραγματικούς πρωταγωνιστές, αλλά με εννιά άτομα. Εννιά άτομα που με τον ρόλο που υποδύονται δείχνουν τηλεπερσόνες και όχι πρόσωπα, πολύ περισσότερο όχι προσωπικότητες.

Υ.Γ. Κάτω δεξιά υπάρχει ένα προσφυγόπουλο. Λογικό. Το γατίσιο μάτι της Κοσιώνη, οι καλοσχηματισμένοι κοιλιακοί του Αλεξάνδρου κάτω από το σωσίβιο και το άγριο βλέμμα της Παπουτσάκη δεν μπορούν να αποτυπώσουν το δράμα αυτών των ανθρώπων. Ας βάλουμε, λοιπόν, κι ένα παιδί να κάνει τη δουλειά.

ΥΓ1. Μισές δουλειές. Αν ήθελαν να το κάνουν επιτυχημένα το σλόγκαν «Είμαστε όλοι πρόσφυγες» θα έπρεπε να τους βάλουν να κολυμπήσουν μεσοπέλαγα, από την Τουρκία στην Ελλάδα. Να δω ποιος θα φωτογραφιζόταν τότε.

Υ.Γ2. Η Τάνια Τσανακλίδου, μετά τα χιλιάδες αρνητικά σχόλια παραδέχτηκε το λάθος της και μίλησε για βλακεία της. Σε πιο ήπιο τόνο οι αντιδράσεις από τον Κρατερό Κατσούλη.

Επειδη εγινε μεγάλο θέμα με το εξωφυλλο του down town η θεση μας ειναι αυτη: pic.twitter.com/Yua6rjL7JY

— Krateros Katsoulis (@kratkat) March 10, 2016

Ο Κρατερός Κατσούλης έστειλε την παρακάτω απάντηση:

Από πού και ως πού αυτή η ομαδοποίηση-γενίκευση, η a priori γνώση των πεπραγμένων και των λεγομένων μας – και ως τι – όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί για το πρόσωπο μας;

Με ποιο δίκαιο λόγο; Με τι επιχειρήματα; Και τίνος εντολή; Τι γνωρίζετε για εμάς προσωπικά; Πόσο καλά; Πόσο καιρό; Από πού νομιμοποιείστε έτσι εύκολα να βγάζετε συμπεράσματα; Από την ταυτότητα της δουλειάς σας ή από την “σίγουρη” αδράνεια μας σε αυτή τη συμπεριφοράς σας;

Τόσο σίγουρος; Και είμαστε εμείς χυδαίοι και όχι εσείς που έτσι εύκολα κρίνετε και “καταδικάζετε” προσπάθειες και πράγματα που ούτε καν κάνατε τον κόπο να μάθετε; Σοβαρά; Ως εκφραστής τίνος; Της κοινής γνώμης; Της δικής σας που την προβάλλετε ως κοινή; Τι συμφέροντα εκπροσωπείτε; Και ποιανού; Τι κάνετε εσείς προσωπικά  για να βοηθήσετε τους πρόσφυγες; Και πώς είστε  περισσότερο δημοσιογράφος από έναν επιτήδειο θεατή-αναγνώστη, που διεκδικεί τα πέντε λεπτά αναγνωρισιμότητας γράφοντας χωρίς σκέψη και χωρίς συνέπειες; Επειδή υπογράφετε;

Πώς ακριβώς διαφοροποιείστε; Πού φαίνεται ο δικός σας επαγγελματισμός; Αισθάνεστε σημαντικός παριστάνοντας τον παντογνώστη; Μονοπωλώντας το δικαίωμα στη κατανόηση του ανθρώπινου πόνου και στην έκφραση του; Γιατί όχι τότε και τον εκτελεστή – τιμωρό; Τι σας λείπει; Δεν μπορώ να γνωρίζω. Και δεν με ενδιαφέρει να μάθω.

Φαίνεται όμως πως σίγουρα σας λείπει η ευγένεια. Σίγουρα σας λείπει μια πρώτη καλή διάθεση. Σίγουρα σας λείπει η αναρώτηση. Σίγουρα επίσης το ενδιαφέρον για τη γνώση της πραγματικότητας, της αλήθειας. Προφανώς εντέλει σας λείπει η παιδεία. Κρίμα. Κάποτε οι άνθρωποι πρώτα ενημερώνονταν, μετά συζητούσαν και μετά κατέληγαν σε κάποιο συμπέρασμα, ακόμα κι αν διαφωνούσαν. Βασική αρχή της δημοκρατίας. Προφανώς ανήκετε σε αυτούς τους ανθρώπους που αν είχατε όπλο, πρώτα θα πυροβολούσατε και μετά θα συζητούσατε. Λυπάμαι. Εσάς.

Μας χωρίζει άβυσσος και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό.

ΥΓ.3 Η επόμενη φωτογράφιση που μπορεί να κάνει ο κ. Κατσούλης είναι για την Trident. Αυτή δεν είχε το σλόγκαν «Καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς»;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News