Χθες (Πέμπτη) το πρωί έγινε στη Βουλή μια σκηνή που δείχνει ανάγλυφα την επιπολαιότητα της αντιπολίτευσης, την υπεκφυγή τη κυβέρνησης και την ανευθυνότητα και των δύο.

Τι έγινε; Ο βουλευτής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης Θανάσης Θεοχαρόπουλος (είναι και πρόεδρος της μετά Κουβέλην ΔΗΜΑΡ) ισχυρίστηκε ότι η κυβέρνηση φέρνει μια πονηρή διάταξη, με στόχο να μην αποφυλακιστούν οι οκτώ τούρκοι αξιωματικοί, που κρατούνται στην Ελλάδα από το 2016. Ο υπουργός Δικαιοσύνης Σταύρος Κοντονής το διέψευσε, λέγοντας ότι η διάταξη αφορά καταδικασμένους για ποινικά αδικήματα αλλοδαπούς, επομένως δεν αφορά τους Τούρκους, οι οποίοι δεν έχουν καταδικαστεί για τίποτα (περισσότερα εδώ). Η διάψευση φαίνεται πειστική, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Ούτε θέμα μας είναι η βιασύνη, με την οποία προσέγγισε το ζήτημα ο αντιπολιτευόμενος βουλευτής. Συνήθη πράγματα είναι αυτά.

Το μεγάλο θέμα είναι το ερώτημα του τίτλου: τι θα γίνει με τους οκτώ Τούρκους τον άλλο μήνα, όταν θα έρθει η ώρα να αποφυλακιστούν. Ο κ. Κοντονής διαβεβαίωσε ότι αυτό θα γίνει, διότι αυτό επιτάσσουν το Σύνταγμα και οι νόμοι.

Πολύ ωραία; Πράγματι έτσι (θα έπρεπε να) είναι. Ομως, δεν είναι. Διότι, πέρα από τις όποιες ευαισθησίες, υπάρχει ένα πραγματικό πρόβλημα, που θα το βρούμε μπροστά μας. Και είναι δυσεπίλυτο και επικίνδυνο.

Και επειδή αυτή η υπόθεση τείνει να ξεχαστεί, ας υπενθυμίσουμε τα βασικά σημεία της:

–Ο Αρειος Πάγος έχει απορρίψει δυο φορές το αίτημα της Τουρκίας για έκδοσή τους. Αυτό έχει κλείσει οριστικά.

–Τώρα κρατούνται προσωρινά, με απόφαση της Διεύθυνσης Αλλοδαπών, μέχρι να εξεταστεί η αίτησή τους για παροχή διεθνούς προστασίας(άσυλο). Ομως, στα μέσα Απριλίου πρέπει να αφεθούν ελεύθεροι.

–Μια, μεσοβέζικη, λύση θα ήταν να δικαστούν στην Ελλάδα (αφού η έκδοσή τους στην Τουρκία έχει αποκλειστεί), αλλά η Τουρκία δεν ανταποκρίθηκε στην πρόταση που έκανε προ καιρού ο υπουργός Δικαιοσύνης.

Επομένως, το πρόβλημα είναι πραγματικό και σύντομα η κυβέρνηση θα βρεθεί μπροστά σε ένα αδιέξοδο. Είτε τους δοθεί άσυλο είτε όχι θα αφεθούν ελεύθεροι. Και θα αποτελούν «κινούμενους στόχους», για ευνόητους λόγους.

Πέρα από τις ανοησίες ή τις ψηφοθηρικές σκοπιμότητες τύπου Κατσίκη, όσοι δεν θέλουν να στρουθοκαμηλίζουν βλέπουν ότι υπάρχει πραγματικό πρόβλημα. Και αυτό δεν είναι δικαστικό: τα δικαστήρια έχουν αποφανθεί, η έκδοση αποκλείεται. Δεν είναι συναισθηματικό: η δημοκρατική Ελλάδα, που σώζει «αγωνιστές της δημοκρατίας» (δεν είναι τέτοιοι, επειδή τους κυνηγάει ο Ερντογάν).

Το πρόβλημα είναι καθαρά πολιτικό και εθνικά ευαίσθητο. Η Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει τόπος επίλυσης εσωτερικών διαφορών της Τουρκίας (Ερντογανιστές εναντίον Γκιουλενιστών ή Κεμαλικών). Εκανε το καθήκον της, προστατεύοντας νομικά τους οκτώ Τούρκους. Αλλά το πρόβλημα δεν λύθηκε. Θα ανακύψει ξανά, όταν θα έρθει η ώρα να αφεθούν ελεύθεροι, είτε έχοντας πάρει άσυλο είτε όχι. Τότε θα χρειαστεί μεγάλη προσοχή. Είτε για να αποφευχθεί κάποια επανάληψη της υπόθεσης Οτσαλάν είτε κάποιο τυχαίο, αλλά τραγικό, γεγονός, που δεν θα μπαλώνεται με τίποτα.

Γι’ αυτό είπαμε στην αρχή ότι και η επίδειξη ευαισθησίας από τον αντιπολιτευόμενο βουλευτή και η υπεκφυγή από τον υπουργό Δικαιοσύνης δεν απαντούν στο πραγματικό πρόβλημα. Ειδικά ο υπουργός -και άλλοι στην κυβέρνηση- γνωρίζουν πόσο σοβαρό και επικίνδυνο είναι το θέμα και ελπίζουμε να πάρουν εγκαίρως τα μέτρα τους.

Ετσι, μπορεί μέχρι τα μέσα Απριλίου να έχει λήξει αισίως το θέμα των δύο Ελλήνων στρατιωτικών (κάνουμε την- αυτονόητα παρακινδυνευμένη- «πρόβλεψη» ότι ο Ερντογάν θα τους έχει αφήσει ελεύθερους), αλλά η Ελλάδα θα έχει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα των οκτώ Τούρκων.

Τι θα γίνει; Εδώ δεν χωράει καμιά πρόβλεψη. Δεν γνωρίζουν ούτε αυτοί που το χειρίζονται. Και είναι ίσως από τις λίγες φορές που η ευχή «καλά ξεμπερδέματα» δεν έχει κανένα νόημα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News