Τα λόγια μεγάλα. Ακόμα μεγαλύτερες οι υποσχέσεις. Δεν κοστίζουν. Βασίζονται στο αυτονόητο. Αυτό για το οποίο κανείς δεν προσπάθησε για να αποκτήσει. Σε μια χώρα τόσο προικισμένη σε φυσικό τοπίο, το μόνο εύκολο είναι να επαίρεσαι γι’ αυτό, λες και έβαλες και το δικό σου χεράκι στη δημιουργία του.

Πάνω σε αυτό κάνεις μεγαλεπήβολα σχέδια επί χάρτου, τυπώνεις φωτογραφίες, φυλλάδια, προβάλλεις βίντεο. Το εκμεταλλεύεσαι σαν να είναι κτήμα σου.

Όταν έρχεται όμως η ώρα να σταθείς αντάξιος αυτού που έχεις, τότε αποδεικνύεσαι μικρός, ανεπαρκής. Γιατί το θεωρείς αυτονόητο. Και δεν το εκτιμάς. Παρά μόνο αν το χάσεις.  Τότε κλαις, οδύρεσαι, θρηνείς την απώλεια. Αυτή για την οποία ευθύνεσαι.

Η ρύπανση στον Σαρωνικό και στο μεγαλύτερο μέρος της ακτογραμμής μετά το ναυάγιο του «Αγία Ζώνη ΙΙ» είναι ένα ακόμα δείγμα αυτής της πρακτικής. Μιας Πολιτείας καθόλα ανέτοιμης να διαχειριστεί την περιουσία για την οποία καμαρώνει σαν «γύφτικο σκεπάρνι». Και για την οποία δεν κάνει τίποτα ουσιαστικό προκειμένου να την προστατέψει. Ακόμα και σαν μέτρο πρόληψης, όταν η αποτελεσματική εκ των υστέρων αντιμετώπιση δεν είναι πάντα εφικτή. Αρκούμενη μόνο στην πολυνομία και τη σύγχυση στην εφαρμογή των νόμων.

«Το Sea Diamond ξέρετε ότι ακόμα δεν έχει στεγανοποιηθεί;», είπε ο υπουργός Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής Παναγιώτης Κουρουμπλής, προκειμένου να υπερασπιστεί τη διαχείριση της τωρινής κρίσης.

Δέκα χρόνια πριν, το ναυάγιο εκείνο αναστάτωσε το πανελλήνιο απειλώντας να καταστρέψει την καλντέρα της Σαντορίνης. Και παραμένει θαμμένο στα αβαθή του Αθηνιού. Με την ανέλκυσή του να είναι ακόμα ζητούμενο, καθώς ο κίνδυνος περαιτέρω θαλάσσιας ρύπανσης ελλοχεύει. Εξάλλου στην περιοχή διατηρείται ποντισμένο το μόνιμο στατικό πλωτό φράγμα και γίνεται συνεχής έλεγχος από ιδιωτική εταιρεία απορρύπανσης για την αντιμετώπιση τυχόν διαρροών από τους χώρους του ναυαγίου.

Είμαστε λοιπόν ανυποψίαστοι; Μπορεί να δικαιολογηθεί η ανεπάρκεια για τις «μαυρισμένες ελληνικές ακρογιαλιές», όπως χαρακτηρίζονται αυτές τις μέρες στα διεθνή μέσα; Όχι βέβαια. Θα μπορούσε να υπάρχει ένας στοιχειώδης μηχανισμός.

Αλλά και στη στεριά επιβεβαιώνεται η ίδια ανεπάρκεια. Με δεκάδες χιλιάδες στρέμματα να έχουν καεί στα Κύθηρα και στη Βορειοανατολική Αττική πριν από έναν μήνα. Με τις πυρκαγιές να είναι στην «ατζέντα» του καλοκαιριού κάθε χρόνο. Και με τα πυροσβεστικά μέσα να μην μπορούν από κάποια στιγμή και μετά να ανταποκριθούν σε πολλά και ταυτόχρονα μέτωπα ή σε αντίξοες καιρικές συνθήκες. Ποια είναι λοιπόν η στοιχειώδης πυροπροστασία σε επίπεδο πρόληψης με αντιπυρικές ζώνες; Αρκούν οι ευχές «να μη γίνει το κακό»;

Στο όνομα του φυσικού τοπίου και της διασφάλισης του περιβάλλοντος έχουν χυθεί πολλά δάκρυα και πολύ μελάνι. Όπως αποδεικνύεται όμως η ευαισθησία είναι για το φαίνεσθαι. Διαφορετικά η διαχείριση λυμάτων και απορριμάτων, η χωροθέτηση ΧΥΤΑ, η ανακύκλωση, θα δημιουργούσαν μια άλλη εικόνα για τη χώρα από τις ευρωπαϊκές καταδίκες που έρχονται η μία μετά την άλλη.

Η ελληνική φύση τελικά κινδυνεύει μόνο από τις επενδύσεις, όπως αφήνουν να φανεί με λόγια και πράξεις οι κυβερνώντες; Ακόμα και αν αυτό είναι ένα επιχείρημα, ποιος είναι ο Χωροταξικός σχεδιασμός ώστε κάθε επενδυτής να γνωρίζει ξεκάθαρα πού γίνεται τι και να μην αποτελεί αυτό αυθαίρετη εκτίμηση;

Η Αττική εφέτος δέχθηκε δύο μεγάλα πλήγματα: έχασε χιλιάδες στρέμματα πευκοδάσους, ζωτικού πνεύμονα για το Λεκανοπέδιο, πέρα από ολόκληρο το οικοσύστημα που καταστράφηκε και είδε την πιο νευραλγική και προβεβλημένη της ακτογραμμή, αυτή που είναι στην εμπροσθοφυλακή των επενδυτικών σχεδίων να ρυπαίνεται με πρωτοφανή τρόπο και ανυπολόγιστες ακόμα συνέπειες.

Και αν μέχρι τώρα η συζήτηση επικεντρωνόταν στις ενστάσεις για την κήρυξη ή μη του 50% του χώρου ως αρχαιολογικού στο Ελληνικό ή στην κάλυψη που θα έχουν τα σχέδια της νέας ιδιοκτησίας του Αστέρα της Βουλιαγμένης – δύο από τις πιο εμβληματικές επενδύσεις που έγιναν στη χώρα και στην Αττική, σηματοδοτώντας και ένα διαφορετικό κλίμα για την τουριστική ανάπτυξη του Λεκανοπεδίου – σε ποια βάση μπορεί να γίνει σήμερα;

Και πώς νιώθει άραγε για την εξέλιξη αυτή στην ευρύτερη περιοχή ο νέος ιδιοκτήτης αλλά και η πολυτελής αλυσίδα Four Seasons, που πριν λίγες μέρες ανακοίνωσε τη λειτουργία του πρώτου ξενοδοχείου στην Ελλάδα το 2018, επιλέγοντας τον Αστέρα ως προορισμό παγκόσμιας κλάσης; Γιατί φυσικά έτσι τον αντιλαμβάνεται. Και γιατί έτσι είναι.

Βασικός κανόνας της αγοράς όταν επενδύεις τόσα πολλά σε ένα προϊόν είναι να το διατηρείς και να το προστατεύεις, αν όχι να το βελτιώνεις.

Και αυτό δεν συμβαίνει «χτυπώντας ξύλο».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News