Η Θεσσαλονίκη μ’ αρέσει. Δεν μπορώ να πω ότι την αγαπώ, μου λείπει η χρόνια βιωματική σχέση μαζί της που θα μ’ έκανε να εκστομίσω το «αγαπώ». Μερικά τριήμερα-τετραήμερα βόλτας, καμιά δεκαριά επαγγελματικές επισκέψεις, κυρίως στην Εκθεση και πέντε σκόρπιοι φίλοι-γνωστοί, δεν αρκούν για να πω ότι ξέρω κάτι περισσότερο από την λουστραρισμένη επιφάνεια της. Μ’ αρέσει όμως, χαίρομαι όταν πηγαίνω εκεί πάνω, επιδιώκω να πηγαίνω.

Και σε ποιον δεν αρέσει, θα ρωτήσετε. Ε, πώς; Στους Θεσσαλονικιούς δεν αρέσει, απαντώ. Και το γράφω με βεβαιότητα, με επιμονή. Δεν έχω γνωρίσει ούτε έναν Θεσσαλονικιό, ούτε μία Θεσσαλονικιά, που να μην αγαπά να μισεί την Θεσσαλονίκη. Πες το και ανάποδα. Την αγαπά τόσο μισερά και αλλόκοτα, που εν τέλει την μισεί. Δεν ξέρω γιατί, το ομολογώ. Αδυνατώ να κατανοήσω την εσώτερη λειτουργία και τελετουργία αυτής της ωραίας πόλης, είπαμε, ξέρω μόνο την παραλία της, τα αξιοθέατα της, τα καλά της εστιατόρια και δέκα νοματαίους από κει. Ολα τα υπόλοιπα γι αυτήν, τα ΄χω μάθει από την ειδησεογραφία που κάθε τόσο μας χτυπάει κατά ριπάς.

Με αφορμή την δολοφονία του Αλκη, διάβασα τον Γιαννακίδη στο Protagon, διάβασα και τον Ταχιάο στο Liberal. Εκτιμώ αμφοτέρους βαθύτατα. Ξέρουν άριστα την πόλη τους που εγώ δεν ξέρω, η ματιά τους είναι ειλικρινής, τολμηρή και διεισδυτική. Πλην, ακόμα και στην προσπάθεια τους να αναδείξουν το φωτεινό κομμάτι της πόλης τους, ακόμα και στις καίριες διαπιστώσεις τους για το οπισθοδρομικό και μουχλιασμένο μέρος της, κάτι λείπει. Οχι από πρόθεση ασφαλώς, αλλά από εγγενή Θεσσαλονικίτιδα.

Στις κοινωνίες, στα πολεοδομικά συγκροτήματα, στους ανθρώπινους σχηματισμούς με δομή και ιστορία, το φωτεινό με το μαύρο κομμάτι τους, το προοδευτικό με το αντιδραστικό, το ανοικτό με το περίκλειστο, είναι πάντα σε αντιπαράθεση. Στην Θεσσαλονίκη συμβιώνουν μια χαρά μεταξύ τους. Αποτελούν την βάση ενός χαμηλού τοπικού πατριωτισμού της πόλης, λειτουργούν και ως βολικό άλλοθι το ένα για το άλλο. Οι μεν φταίνε για την μιζέρια των δε, οι από δω φρενάρουν μονίμως τους από κει. Αυτά τα «σε αντίθεση με σας τους Αθηναίους, εμείς ξέρουμε να γλεντάμε, να ξενυχτάμε, να τρώμε, να χαλαρώνουμε, να πανηγυρίζουμε, να πηδάμε» που μου λένε διαρκώς οι φίλοι μου από κει, εν τέλει αποτελούν τον καμβά μιας συλλογικής ανημποριάς που, αντί να την καταπολεμούν, την δοξάζουν υποδορίως.

Ο Παΐσιος στο καθρεφτάκι του ταξί, το αθλητικό ραδιόφωνο που ουρλιάζει στο καφενείο, οι μεταμφιεσμένοι Μεγαλέξανδροι κάτω από το άγαλμα του Αλέξανδρου, τα καφέ-καφέ-καφέ της χαλλλαρής πόλης παντού ολούθε, ο ΠΑΟΚ, ο Αρης, ο Ηρακλής ως μικρές τοπικές κυβερνήσεις, οι Αγιορείτες ρασοφόροι που περπατούν ως σκιές στους δρόμους, τα φαντάσματα των Εβραίων που ούτε νεκροταφείο δεν βρίσκουν να ησυχάσουν, ακόμα κι ένα μετρό που δεν θέλουν να τελειώσει ή μια Χαλκιδική που φτιάχτηκε ως δικό τους αποκλειστικό νησί διακοπών, μακριά από τα νησιά των υπολοίπων… Να η Θεσσαλονίκη που αγαπούν και αγαπούν να μισούν. Εχουν χίλια φώτα να διαφημίσουν, αλλά για δείτε τι μας στείλανε μόνο το τελευταίο δίμηνο: τον Στάθη από τους Αρβύλες, το πάρτι των βιασμών στη σουίτα, τον νεκρό Άλκη.

Το «δεκανίκι» που τραγουδούσε ο Σαββόπουλος στο «Γεννήθηκα στην Σαλονίκη» ζει και βασιλεύει στην πόλη. Οχι ερήμην των Θεσσαλονικέων ή εξωτερικώς επιβεβλημένο, αλλά ως κομμάτι της ψυχής τους και ως πάγια δικαιολογία της ζωής τους. Η βυζαντινή μούχλα που όλοι τους ξορκίζουν, σούρνεται πρωτίστως μέσα στις φλέβες τους. Απέχουν τρεις ώρες από όλες τις βαλκανικές πρωτεύουσες, είναι το πολύτιμο λιμάνι όλης της Χερσονήσου, έχουν μια από τις μεγαλύτερες ιστορίες κοσμοπολιτισμού της Μεσογείου και, αντί αυτά να τους χαρίζουν αίσθημα ηγεμονίας και συνθήκες ευδαιμονίας, ζηλεύουν παθολογικά και κατηγορούν μια κακομοίρικη, πανάθλια και μοναχική Αθήνα, έξι ώρες πιο κάτω.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News