Εικοσιτρείς μέρες εχθροπραξιών και δεκατέσσερις από την έναρξη των χερσαίων επιχειρήσεων του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας έχουν περάσει και δεν διαφαίνεται καμία λύση στον ορίζοντα. Μόνο την Τετάρτη, εκατό Παλαιστίνιοι έχασαν τη ζωή τους από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς, ανεβάζοντας το σύνολο των νεκρών Παλαιστινίων σε χίλιους τριακόσιους και των τραυματιών σε πάνω από επτά χιλιάδες. Οι εικόνες των νεκρών παιδιών, των μανάδων και των πατεράδων που οδύρονται, των νοσοκομείων που αδυνατούν να διεκπεραιώσουν τον αριθμό των τραυματιών που καταφθάνουν κατά κύματα, και οι εικόνες των προσφύγων με τα κατεστραμμένα σπίτια που δεν έχουν πού να πάνε, έχουν γίνει πια καθημερινές.

Από την άλλη, η πολυδιαφημισμένη χερσαία «χειρουργική» και «ταχεία» επέμβαση του Ισραήλ φαίνεται να έχει αποτύχει. Απόδειξη, οι λαθεμένες επιθέσεις σε σχολεία-καταφύγια του ΟΗΕ όπου υποτίθεται ότι οι Παλαιστίνιοι έκρυβαν ρουκέτες. Απόδειξη επίσης, η δήλωση του Ισραηλινού πρωθυπουργού ότι οι χερσαίες επιχειρήσεις θα διαρκέσουν σε βάθος χρόνου, έμμεση παραδοχή ότι παρά τις δύο βδομάδες που πέρασαν, οι στόχοι της ισραηλινής επέμβασης δεν έχουν επιτευχθεί. Μοιάζει η όλη επιχείρηση να βαλτώνει. Δέσμια της ίδιας της κοινής της γνώμης (την οποία έχει τροφοδοτήσει με εθνικιστικά παραληρήματα) δύσκολα η ισραηλινή κυβέρνηση θα παραδεχτεί την αποτυχία της, και συνεπώς, θα συνεχίσει να σφυροκοπά τη Γάζα, προκαλώντας όλο και περισσότερη αιματοχυσία και στρέφοντας όλο και περισσότερο τη διεθνή κοινή γνώμη εναντίον της. Οι σκληρές δηλώσεις του γ.γ. του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν, κατά του Ισραήλ, ασυνήθιστες για διπλωματική γλώσσα, το επιβεβαιώνουν. Ήδη τρεις χώρες της Λατινικής Αμερικής, το Ελ Σαλβαδόρ, το Περού και η Χιλή ανακάλεσαν τους πρεσβευτές τους στο Τελ Αβίβ για να διαμαρτυρηθούν για τον βομβαρδισμό της Λωρίδας της Γάζας. Μπορεί οι τρεις αυτές χώρες να μην είναι από τις σημαντικότερες στη διεθνή σκακιέρα, αν όμως η επίθεση συνεχιστεί, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα ακολουθήσουν και άλλες.

Υπάρχει λύση στο πρόβλημα; Ασφαλώς και υπάρχει αλλά απαιτεί θαρραλέες κινήσεις και από τις δύο πλευρές. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να λήξει ο αποκλεισμός της Γάζας. Πρέπει να δοθεί η ευκαιρία-δυνατότητα στους Παλαιστίνιους να ζήσουν μια ομαλή ζωή. Να έχουν, δηλαδή, τα βασικά προαπαιτούμενα για κάτι τέτοιο, όπως ηλεκτρικό, πρόσβαση σε πόσιμο νερό, φάρμακα, τρόφιμα, εκπαίδευση κλπ. Μια ομαλή ζωή θα μείωνε τα αισθήματα μίσους που σήμερα κυριαρχούν, και σε επίπεδο πολιτικό θα μείωνε τις ριζοσπαστικές και ακραίες δυνάμεις που σήμερα έχουν το πάνω χέρι στην περιοχή, με αιτήματα όπως αυτό του αφανισμού του Ισραήλ. Οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι, προκειμένου να διαφυλάξουν το πολύτιμο αγαθό μιας ειρηνικής και ομαλής διαβίωσης θα ανάγκαζαν την πολιτική τους ηγεσία σε μετριοπάθεια.

Από την πλευρά του Ισραήλ, μια ειρηνική συνύπαρξη με τους Παλαιστίνιους θα μείωνε την ένταση που υπάρχει στη χώρα αυτή (όποιος έχει επισκεφθεί το Ισραήλ έχει διαπιστώσει ιδίοις όμμασι, την υποβόσκουσα καχυποψία και ένταση, και την έλλειψη χαμόγελου στον λαό αυτό), εξασφαλίζοντας ομαλότερες και πιο ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης.

Συχνά λέμε, «δεν υπάρχει δεν μπορώ, αλλά δεν θέλω». Για να γίνουν όμως όλα αυτά χρειάζεται πολιτικό θάρρος και σκληρή δουλειά και από τις δύο πλευρές. Η σημερινή ένταση βολεύει δυνάμεις, για να μη πω τροφοδοτεί, τόσο πολιτικά όσο και οικονομικά, δυνάμεις, οι οποίες προκειμένου να μη χάσουν την κυριαρχία τους (βλ. οικονομικό-στρατιωτικό κατεστημένο στο Ισραήλ, ακραίες πολιτικές δυνάμεις στην Παλαιστίνη) θα πολεμήσουν λυσσαλέα κάθε σε βάθος ειρηνική διευθέτηση του παλαιστινιακού ζητήματος. Η δολοφονία του Γιτζάκ Ραμπίν το 1995, του ισραηλινού πρωθυπουργού, που κινήθηκε στην κατεύθυνση της ειρηνικής συνύπαρξης με τους Παλαιστίνιους, από αντιφρονούντα, το αποδεικνύει.

Το κλειδί, πάντως, για την πρώτη κίνηση, βρίσκεται στα χέρια του Ισραήλ. Πάντοτε το κλειδί βρίσκεται στα χέρια του ισχυρού.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News