Ένας από τους παλαιότερους βουλευτές της ΝΔ, ο Γιάννης Τραγάκης ανακοίνωσε ότι δεν θα είναι υποψήφιος στις επόμενες εκλογές. Το μη αναμενόμενο θα ήταν βέβαια, να είναι, δεδομένου ότι κάποτε, οι πολιτικοί θα πρέπει να αντιλαμβάνονται τα όρια των δυνατοτήτων τους.

H είδηση από μόνη της γεννά αισιοδοξία. Και για την ΝΔ και για το πολιτικό σύστημα. Έλα όμως, που δεν περιορίζεται μόνο στην αποχώρηση του βουλευτή. Γιατί ταυτόχρονα, ο ίδιος, με την ψυχική πληρότητα του στοργικού πατέρα, χρήζει αυτοδίκαια, τον γιο του διάδοχο στην «δυναστεία» των Τραγάκηδων. Πάντα  στην υπηρεσία της πατρίδας και του έθνους των οικογενειών…

Και να ήταν, λέει, ο μόνος. Τι γίνεται και με εκατοντάδες άλλους παλιούς βουλευτές και πολιτευτές της Νέας Δημοκρατίας που παραμένουν ακόμα «ετοιμοπόλεμοι» στο κόμμα; Τι γίνεται και με τους γιους τους, τις θυγατέρες τους και τα σπουδαγμένα εις την Εσπερίαν ανήψια τους;

Θα μου πεις, γιατί να αποκλείονται γόνοι οικογενειών, εάν είναι ικανοί αντιπρόσωποι. Γιατί να προεξοφλούμε ότι μοιάζουν στους μπαμπάδες τους, αφού ούτε καν γνωρίζουμε τα πρόσωπά τους.

Το ζήτημα δεν είναι εκεί αλλά στην βεβαιότητα πολλών πολιτευτών για την «ιστορική συνέχεια» της οικογένειας, χωρίς την έγκριση των κομμάτων τους. Η αλαζονική αυτή έπαρση που τους καθιστά υπόλογους στην κοινή γνώμη και στους ψηφοφόρους τους.

Από την άλλη, σκοπός είναι να μην δημιουργηθούν «ρήγματα», σε μία προσπάθεια που απαιτεί συστράτευση όλων των ομάδων της Κεντροδεξιάς και όλων των εσωκομματικών τάσεων για να εξασφαλισθεί η αυτοδυναμία. Αυτό βεβαίως, υπαγορεύει στον πρόεδρο μία συναινετική πολιτική και λεπτή διαχείριση των απαιτήσεων για την ώρα της κρίσης.

Εκείνο λοιπόν, που θα πρέπει να κατανοήσουν οι «παλιοί» της ΝΔ είναι η αναγκαιότητα στελέχωσης με ανθρώπους οι οποίοι έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά με τον αρχηγό του αλλά κυρίως, με τις διαχρονικές αξίες του κόμματος. Και να σκεφτούν αν είναι σε θέση να τις υπηρετήσουν. Ποιες είναι αυτές; Ο φιλελευθερισμός με την ευρεία έννοια, ο περιορισμός του κράτους, ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα, η ελεύθερη αγορά, ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός και ο εκσυγχρονισμός της χώρας στο πλαίσιο του δυτικού πολιτισμού και των αρχών της αστικής δημοκρατίας.

Είναι μάλλον σαφής και ξεκάθαρος ο προσανατολισμός, αν πραγματικά υφίσταται το ενδιαφέρον να βγει η χώρα από το τούνελ. Αν όλοι θέλουμε να  προχωρήσει απαλλαγμένη από τα βαρίδια του παρελθόντος. Από την άλλη, είναι κατανοητή η ψυχολογία των ανθρώπων που έχουν εκλάβει την εκλογή τους ως επαγγελματικό κεκτημένο και διεκδικούν την ιδιοκτησία των δικτύων που οι ίδιοι δημιούργησαν.

Όταν όμως, λέμε ότι η ρήξη με το παρελθόν και τις αμαρτίες της κομματοκρατίας είναι αναγκαία, αυτό ακριβώς εννοούμε. Γιατί η πολιτική νεότητα δεν επιβεβαιώνεται μόνο με τις καλές προθέσεις αλλά κυρίως με πράξεις και γενναίες κινήσεις αυταπάρνησης. Ειδάλλως, δεν υπάρχει λόγος να παλεύει κανείς για «παλινόρθωση» της κοινωνίας στην ανάπτυξη και στην προοδευτική της πορεία. Ας επαναπαυτεί στις ακροβασίες του ΣΥΡΙΖΑ που στο κάτω κάτω είναι και συνεπείς με το πρόγραμμα και τις εξαγγελίες του κρατισμού τον οποίο πρεσβεύει.

Πάντως, μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ υπάρχει ομολογουμένως, μία διαφορά αντίληψης, στις οικογένειες. Οι μεν Αριστεροί αποκαθιστούν πλέον τους μπαμπάδες τους, ενώ οι Δεξιοί, παραδοσιακά, τα παιδιά τους…

Υ.Γ.: Ευτυχώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανακοίνωσε νωρίς το απόγευμα της Τρίτης ότι ο γιος του Γιάννη Τραγάκη, Παναγιώτης, δεν θα συμπεριληφθεί στα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας στις επόμενες εκλογές. 

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News