«Είμαστε η αδικημένη γενιά του Εξήντα, δίχως Κατοχή και πείνα, χωρίς ρετσίνα» λέει ο Τζίμης Πανούσης στο τραγούδι «Κάγκελα Παντού». Ο τραγουδοποιός έζησε τη χούντα όταν πήγαινε στο γυμνάσιο και είδε όλο το έργο της Μεταπολίτευσης.

«Οταν ο Νιόνιος ήταν “Κύτταρο”, εγώ ήμουν στο καρότσι» τραγουδάει σήμερα ο Φοίβος Δεληβοριάς σε ένα κομμάτι (τον «Μπάσταρδο Γιο») που το προλογίζει συνήθως με τη φράση την οποίαν έχουν ακούσει όλοι οι σημερινοί σαραντάρηδες που μεγάλωσαν σε Αριστερό περιβάλλον: «δεν τα ζήσατε εσείς αυτά». Οι γονείς και οι θείοι μιλούν ακόμη με καμάρι για την καλλιτεχνική δημιουργία σε περιβάλλον ζόφου. Ο Σαββόπουλος ήταν στο Κύτταρο το 1973, ντάλα χούντα δηλαδή.

Εμείς λοιπόν, όχι «του ’60 οι εκδρομείς», αλλά τα παιδιά των 80’s, οι νέοι των 90’s και οι σημερινοί σαραντάρηδες-πενηντάρηδες υιοθετήσαμε πρόθυμα τον ρόλο που μας έδωσαν: «η γενιά μας δεν έχει ζήσει τίποτα» λέγαμε και ξαναλέγαμε.

Πού να ξέραμε όμως τι ερχόταν και τι ανεβάζει από τον πυθμένα μια οικονομική χρεοκοπία: από τoν εθνολαϊκισμό ως την πολιτική του διχασμού και την κακοποίηση των αξιών ενός τμήματος της Αριστεράς που πορεύτηκε με αρχές και ευθύνη (για κάποιους κάτι σήμαινε αυτό), η εμπειρία είναι πολύ κοντά σε αυτό που λέμε «αξέχαστη».

Το επεισόδιο που βιώνουμε δυόμισι χρόνια τώρα, όσο κι αν κρατήσει, κάποια στιγμή θα τελειώσει. Κάποια στιγμή οι παραφουσκωμένοι εγωισμοί των εκπροσώπων του συστήματος θα μοιάζουν με καρικατούρα στα επίκαιρα μιας εποχής που πέρασε.

Είναι μάλλον δύσκολο να ισοπεδωθούν τα πάντα, όσο μεγάλη κι αν είναι η απελπισία που γεννάει η κρίση, όσο παραλυτική κι αν είναι η παραίτηση από την κοινή εμπειρία της φαυλότητας των προηγούμενων (πολλοί από τους οποίους τρύπωσαν με ηθικό πλεονέκτημα στο σήμερα), όσοι νέοι κι αν αναγκαστούν να φύγουν στο εξωτερικό για να βρουν δουλειά. Όσοι παιδιόθεν φίλοι, συγγενείς, συνάδελφοι κ.λπ., πλακωθούν στο facebook με ύβρεις οργανωμένων οπαδών σε φανατική κερκίδα. Κάτι θα απομείνει όρθιο από όλο αυτό το ανεμοσούρι. Έτσι γίνεται πάντα.

Κι αν σήμερα οι αλλαζόνες του νέου συστήματος μας θυμώνουν, στο μέλλον θα γελάμε. Κυρίως διότι θα έχουμε κάτι να διηγηθούμε. Θα λέμε «περάσαμε ΣΥΡΙΖΑ, δεν τα έχετε ζήσει εσείς αυτά…» Και μπορεί να μην καυχιόμαστε για τις συλλογικές αναφορές στον χώρο της Τέχνης, αλλά κάτι θα μας συνδέει.

Είναι χούντα; Ασφαλώς όχι. Αλλά κάτι είναι. Κάτι θα έχουμε ζήσει.

ΥΓ: Τα έγραψα αυτά και τα έστειλα στον φίλο μου τον Β. που είναι συγγραφέας, για να μου πει μια γνώμη. Μου απάντησε: «Το ζήτημα είναι ότι στο κείμενο υφέρπει η παραίτηση και ο συμβιβασμός, ένα φιλικό χτύπημα στον ώμο του ομοιοπαθούς αναγνώστη. Είναι σαν να του λες “μεγάλε, μην ελπίζεις, παρηγορήσου με την ιδέα ότι κάποτε θα τα διηγείσαι και δεν θα σε πιστεύουν, θα σου λένε ,’παππού πες μας κι άλλα για τότε με τον ΣΥΡΙΖΑ, πώς την παλεύατε;’ κ.λπ. Εάν αυτή ήταν η πρόθεσή σου, τα κατάφερες”».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News