Εκ πρώτης όψεως φαίνεται ότι ένας κλασικός γραφειοκράτης της ευρωπαϊκής ελίτ σού κουνάει διδακτικά το δάχτυλο, βασισμένος σε μια προτεσταντική ηθικολογία – όχι ηθική. Σαν τον αυστηρό κηδεμόνα που τιμωρεί τα άτακτα παιδιά κόβοντάς τους το χαρτζιλίκι επειδή το ξοδεύουν σε πράγματα που δεν πρέπει. Που δεν είναι «δημιουργικά». Που δεν του εξασφαλίζουν το μέλλον. Μια μεταμοντέρνα εκδοχή του μύθου του «Τζίτζικα και του Μέρμηγκα».

Η δήλωση αυτή, όπως είναι προφανές, παράγει αντιδράσεις ευθέως ανάλογες με την ευθύτητά της. Είτε σε μια καθωσπρεπίστικη αγανάκτηση (σ.σ.: του τύπου «Ω, μα αυτά τα πράγματα δεν πρέπει να λέγονται δημόσια!»). Είτε σε ένα ανελέητο ενοχικό αυτομαστίγωμα (σ.σ.: του τύπου «μεταξύ μας δίκιο έχει»). Είτε σε ένα επιθετικό αυτοπαραμύθιασμα (σ.σ.: του τύπου «μαγκιά μας»). Είτε πάλι στην αναπαραγωγή της ίδιας ηθικολογίας από την ανάποδη (σ.σ.: του τύπου «μιλάτε εσείς που πίνετε σαν σφουγγάρια και πουλάτε φούντα;»). Το πρόβλημα όμως είναι ότι μιλάμε για διαφορετικά πράγματα.

Διότι η συμπεριφορά του αυστηρού γονιού που υιοθετεί ο πρόεδρος του Eurogroup προϋποθέτει δύο πράγματα: ότι υπάρχει ένας και μόνο ένας τρόπος να ζει κανείς – αυτός του ασκητικού βίου (σ.σ.: τι σύμπτωση! Το ίδιο έλεγε και ο Γιάνης Βαρουφάκης…). Και ότι αυτός ο τρόπος πρέπει να επιβληθεί από τον μεγαλύτερο και ωριμότερο στον μικρότερο και τον ανώριμο. Με φόβητρο την τιμωρία της αφραγκίας.

Βέβαια δεν είναι κακό που ο Γερούν Ντάισελμπλουμ δεν γνωρίζει τι σημαίνει «χαρά της ζωής» στην εκδοχή του Νότου. Κακό είναι ότι το θεωρεί εκ προϊμίου χυδαίο. Θεωρώντας ότι συνοψίζεται σε μια ταμπέλα «προσεχώς Βουλγάρες» και σε μεθυσμένους αγρότες που αδειάζουν σαμπάνιες σε πίστες. Ενα βλακώδες στερεότυπο που τον βολεύει και εξυπηρετεί την ηθικολογία του. Που επειδή είναι δική του πρέπει να αφορά όλους.

Ομως εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα. Οτι στο μυαλό του Γερούν Ντάισελμπλουμ η απάντηση στην διαφορετικότητα είναι η εξομοίωση. Λάθος. Στην διονυσιακή κουλτούρα του Νότου δεν χρειάζεσαι ούτε χρήματα ούτε βουλγάρες κονσοματρίς και trophy wives για να ευχαριστηθείς τη ζωή. Δεν είναι υποχρεωτικό να το ακολουθήσουν όλοι. Αλλά ταυτόχρονα δεν είναι υποχρεωμένοι όλοι να το απορρίψουν και να γίνουν Ολλανδοί. Ή Γερμανοί. Δεν γίνεται. Θα κάνει δυστυχισμένους και τους μεν και τους δε. Σαν γάμος τελείως διαφορετικών ανθρώπων. Όπου στον έναν αρέσουν π.χ. τα ταξίδια και στον άλλον αρέσει η σπιτική ζωή.

Και το χειρότερο: πίσω από την δήλωση του προέδρου του Eurogroup κρύβεται μια συγκεκριμένη φιλοσοφία. Σύμφωνα με την οποία οι γυναίκες αποτελούν ανταλλάξιμο είδος. Με χρήματα. Δηλαδή κάποιος που δεν έχει πλέον χρήματα δεν έχει πρόσβαση στις απολαύσεις τις ζωής. Αντιθέτως, ο «φορτωμένος» βρίσκεται αυτοπροσώπως μέσα στον κήπο των ηδονών. Περιτριγυρισμένος από ουρί του παραδείσου (ή έστω σε μια πόλη όπου οι πόρνες βρίσκονται σε βιτρίνες…). Ένα διαρκές δούναι και λαβείν. Ομως σε τι διαφέρει η οπτική του Ντάισελμπλουμ από την νεοπλουτίστικη νοοτροπία που μας οδήγησε εδώ;

Και στο κάτω-κάτω, ο Νότος έχει πληρώσει «τα μάτια που αγαπάει» για πολλά χρόνια. Και πήρε την ευθύνη για την «άστατη ζωή που δεν είναι δικός του λογαριασμός». Δηλαδή την ευθύνη να επιμένει στο «τι να τα κάνεις τα λεφτά άμα δεν έχεις μία». Το πρόβλημα είναι ότι κανένας από αυτούς τους στίχους δεν μεταφράζεται στα ολλανδικά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News