Ειλικρινά δεν ξέρω αν αντέχω κι εγώ κι ο υπόλοιπος ελληνικός λαός άλλη μια τέτοια δοκιμασία. Μπορεί να υφιστάμεθα τα πάνδεινα απ’ τους δανειστές και τα Μνημόνια, από την μεταρρυθμιστική άπνοια της κυβέρνησης, από την επικοινωνιακή της τακτική που θέλει να δείχνει ότι δίνει διαπραγματευτικές μάχες με τοκογλυφικούς δράκους, αλλά μέχρι εκεί. Το δάκρυ των κυβερνητικών βουλευτών, που με ανείπωτο πόνο ψυχής θα ψηφίσουν τα μέτρα, αυτή τη φορά θα με καταβάλλει. Όπως φαίνεται, το ψυχόδραμα έχει αρχίσει και δεν έχει τίποτα να ζηλέψει απ’ τη Μάρθα Βούρτση των ελληνικών ταινιών.

«Εγώ θα στηρίξω την απόφαση της κυβέρνησης, δεν το κρύβω, αλλά έχω τα ερωτηματικά, έχω το σφίξιμο της καρδιάς, έχω το σφίξιμο του στομαχιού που το έχουμε όλοι οι αριστεροί που έχουμε μια διαδρομή 30, 40 χρόνια μέσα στην Αριστερά. Δηλαδή κάτι παίρνουν από τα σωθικά μας αυτές οι αποφάσεις, αλλά παρόλα αυτά είμαι μάχιμος. Διαφορετικά θα έπρεπε να πάω στο Άγιο Όρος για μοναχός» δήλωσε στον Flash96 ο βουλευτής Φλώρινας του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Σέλτσας.

Προφανώς πρόκειται για ξεκάθαρη περίπτωση εκβιασμού, απ’ αυτές που βλέπουμε στις ταινίες: Μαφιόζοι κρατούν τα παιδιά του ή τον εκβιάζουν με βρώμικες φωτογραφίες, του λένε βάλε την υπογραφή σου αλλιώς θα τις δει όλη η Ελλάδα. Κάτι τέτοιο συμβαίνει δεν μπορεί, γι’ αυτό και αναγκάζεται ο καημένος να υπογράψει κάτι που θα του φάει τα σωθικά.

Υπάρχει ένα λογικό επαναλαμβανόμενο σφάλμα στους συνεχείς κοπετούς και τις οιμωγές πριν από κάθε ψήφιση μέτρων απ’ τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Αν δεν τα θεωρούν σωστά, τότε γιατί τα ψηφίζουν; Αν πάλι τα θεωρούν σωστά, γιατί διαμαρτύρονται; Η τόσο προφανής και μόνη απάντηση, ότι νοιάζονται για την καρέκλα, μήπως δεν είναι αρκετή; Γιατί σύντροφοι, δεν έχει κανένα νόημα να επαναλαμβάνετε εμμονικά το «εμείς οι αριστεροί», όσο οι επιλογές σας δεν κρίνονται ως αριστερές. Ο αριστερός Καμύ ήταν που έλεγε ότι «η ζωή μας είναι το άθροισμα των επιλογών μας».

Εκτός κι αν βλέπουν μετανοούντες το φως το αληθινό, εκείνο που αναδεικνύει τις αυταπάτες, όπως διαφαίνεται και στη συνέχεια των δηλώσεων Σέλτσα: «Καλούμαστε τώρα να πάρουμε σκληρές και μοναδικές αποφάσεις, οι οποίες κανονικά έπρεπε, εδώ και 20 χρόνια είναι οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης ότι το μονοπώλιο στο λιγνίτη πρέπει να τελειώσει, ή μέρος να παραχωρηθεί». Να τολμήσω να υποθέσω ποιοι ήταν αντίθετοι σε κάθε εφαρμογή απόφασης ευρωπαϊκών οδηγιών και όχι μόνο για τη ΔΕΗ τις τελευταίες δεκαετίες, ή θα είναι σαν να κλέβω εκκλησία;

Άρα λοιπόν, μήπως θρηνούν για τη λάθος στάση ζωής που κρατούσαν τόσα χρόνια; Καταριούνται την άτιμη τη ζωή, που τα έφερε έτσι κι έφτασε ο κόμπος στο χτένι στη δική τους θητεία και πρέπει αυτοί τώρα να βγάλουν το φίδι απ’ την τρύπα και κατά συνέπεια το δημόσιο προικώο στην αγορά; Μήπως τους υπνώτισαν; Μήπως κάτι παραπάνω ξέρουν οι συνέλληνες του Σώρρα κι εμείς κοιμούμαστε το νήδυμο; Μήπως κι ο Σελτσας καθεύδει υπό Μανδραγόρα ή απλώς κάνει την πάπια κατά το κοινώς λεγόμενο, όταν δηλώνει ότι «αυτό που κατορθώσαμε είναι να βγάλουμε από την ατζέντα συζήτησης τα υδροηλεκτρικά. Και αυτό είναι μια μεγάλη επιτυχία, δεν είναι μικρό»;

Δεν θέλω να σας εξοντώσω κ. Σέλτσα και να κλάψετε κι άλλο ή να αναγκαστείτε να πάτε μοναχός στο Αγιον Ορος, αλλά η απόφαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου μιλάει για παραχώρηση του 40% της ισχύος της ΔΕΗ, το οποίο φοβάμαι πως δεν επιτρέπει απουσία των υδροηλεκτρικών απ’ την ατζέντα.

Υ.Γ.: Τώρα που το σκέφτομαι, η Μάρθα Βούρτση στις ταινίες είχε πιο σοβαρούς λόγους να κλαίει και να οδύρεται απ’ ότι αυτοί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News