Στις 21 Δεκεμβρίου 2015, ο Κυριάκος Μητσοτάκης πέρασε στον δεύτερο γύρο των εσωκομματικών εκλογών της Νέας Δημοκρατίας. Σχεδόν 20 μέρες αργότερα έγινε πρόεδρος του κόμματος και στις 21 Ιανουαρίου παρουσίασε τις επιλογές του για τους τομεάρχες. Τον αρχικό ενθουσιασμό για τα όσα υποσχόταν η έλευσή του στην αρχηγεία της αξιωματικής αντιπολίτευσης διαδέχθηκε η παγωμάρα από το ότι έκανε τον Αδωνι Γεωργιάδη αντιπρόεδρο, από το ότι έβαλε τον Μάκη Βορίδη υπεύθυνο για τη Δικαιοσύνη (είναι και συμβολικό το συγκεκριμένο ζήτημα).

Στις 26 Ιανουαρίου, πέντε ημέρες αργότερα, έδινε την πρώτη του μονομαχία με τον Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή. Δεν ήταν εξαιρετικός, ήταν –όμως- όσο καλός έπρεπε ώστε να κερδίσει τις εντυπώσεις και να εγγράψει μία νίκη (έστω και στα σημεία) στο προεδρικό του βιογραφικό. Μόλις προχθές με ένα tweet του έφερε μπόρα και ποικίλα σχόλια για την αστοχία του να χρεώσει στην ιδεολογική μήτρα της άκρας Αριστεράς την τρομοκρατία. Ούτε συνδικαλιστής της ΔΑΠ δεν θα το τοποθετούσε έτσι.

Γενικώς, τρεις μήνες τώρα, από την ώρα που ανέλαβε τη Νέα Δημοκρατία, το πρόσημο που εμφανίζει είναι θετικό. Δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικό δηλαδή· θα έπρεπε να έχει πολιτικά αυτοκτονικές τάσεις για να καταφέρει με τόσο κακή κυβέρνηση να μην έχει αποτυπωθεί με μη συμπαθή τρόπο στο μυαλό του μέσου ψηφοφόρου.

Ωστόσο, αυτό που δεν έχει καταφέρει ακόμη να κάνει είναι το «μπαμ», τη μεγάλη φυγή προς τα εμπρός. Δείχνει να «καίγεται» στο ζέσταμα, παρόλο που η στρατηγική αυτό του υπαγορεύει. Υπομονή και ροκάνισμα του χρόνου μέχρι να φθαρεί περισσότερο ο Αλέξης Τσίπρας.

Εάν μπορούσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα απέφευγε το συνέδριο. Ενα αναγκαίο κακό είναι το οποίο θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί, όπως έκανε και με το θέμα της διάλυσης της ΟΝΝΕΔ

Ο αντίλογος βρίσκεται στο σύντομο χρονικό διάστημα που είναι στην αρχηγεία του κόμματος. Αλλά πίστωση χρόνου στην πολιτική απολαμβάνουν μόνο οι εκλεγμένοι πρωθυπουργοί. Κι αυτοί όχι πάντα, πλέον κανείς δεν εγγυάται τους πολυπόθητους κύκλους των δεικτών του ρολογιού.

Ο Μητσοτάκης θα μπορούσε να είχε, ήδη, βγάλει μπροστά κόσμο ξεχωριστό. Κόσμο επιτυχημένο στην επαγγελματική του πορεία, κόσμο καταρτισμένο, κόσμο με σπουδές, με παραστάσεις και με εμπειρία στη διαχείριση κρίσεων. Να προτείνει στην ελληνική κοινωνία πρόσωπα που δεν είναι γνωστά από τα τηλεοπτικά πάνελ, να συστήσει πρόσωπα που δεν έχουν «καεί» στη συνείδηση του κόσμου, να φέρει κάτι διαφορετικό στα ίδια και στα ίδια που βιώνουμε καθημερινά. Δεν χρειάζονται πολλά-πολλά, λίγα και καλά. Κανείς δεν έχει απαιτήσεις για τομές και για θεαματικές αλλαγές, μικρά –ουσιαστικά όμως- βήματα απαιτούνται.

Είμαι σχεδόν σίγουρος πως εάν μπορούσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα απέφευγε το συνέδριο. Ποτέ δεν είχε μηχανισμούς στο κόμμα, ποτέ δεν είχε τους «δικούς του» να ελέγχουν πρόσωπα και καταστάσεις. Οπότε ένα παλαιοκομματικής λογικής συνέδριο δεν έχει να του προσφέρει κάτι. Παρόλα αυτά, δεν μπορεί και να μην το κάνει. Ενα αναγκαίο κακό το οποίο θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί για να τοποθετήσει σταδιακά κόσμο που εμπιστεύεται σε θέσεις-κλειδιά.

Να το εκμεταλλευτεί όπως έκανε με την ΟΝΝΕΔ. Διέλυσε ένα όργανο που ποτέ δεν ήλεγχε και το πούλησε ως εκσυγχρονιστική μεταρρύθμιση ενός άρρωστου φορέα του κόμματός του. Οχι κι άσχημα, έτσι;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News